han26 september 2006 – 15:05

Rotkop noemen ze hem. Mahil Rotkop. ‘Oprotkop,’ zegt Vanderseypen en niemand weet waarom, maar Mahil krimpt ineen, want hij is de aframmeling nog niet vergeten. ‘We gaan je slachten,’ zeggen ze en ze zingen van we gaan zijn flikkertje afsnijden van je hopsasa en van je hopsasa en ze laten het elastiek van zijn broek knallen en Vranckx haalt zijn knipmes uit zijn zak en dan begint Mahil te huilen. Er waren nog andere plaatsen in de klas, maar hij kwam naast mij zitten. Hij rook naar houtskool en natte kleren. Zijn mond viel open toen ik een zeehond vouwde. ‘Ik heet Mahil,’ zei hij en de volgende dag had hij glacépapier voor me mee. Elke zaterdag komt hij aanbellen. Ik doe een pakje langevingers open en als hij een paard nadoet, krijgt Mahil limonade. Hij vertelt over zijn zus die in het veevoederbedrijf koffie rondbrengt en er bij de grote baas komt. ‘Hij heeft een Jaguar,’ zegt Mahil,’ en die kan tweehonderd vijftig en soms mag mijn zuster meerijden. Misschien mag ik ook een keer mee.’ Ik gooi een kussen naar zijn kop en hij durft niet terug te gooien. ‘Vanderseypen heeft schele ogen,’ zeg ik, ‘en een apenbek.’ ‘En Vranckx kent het verschil niet tussen een kubus en een ei,’ zegt Mahil. ‘Jij ook niet,’ zeg ik en ik gooi nog een kussen. ‘Je moet je er niks van aantrekken,’ zegt Mahil, ‘je bent niet eens zo dik.’ Ik vouw voor hem een hond van drieëntwintig vouwen in tweeënveertig seconden.

Gie Bogaert