han26 september 2006 – 16:08

De buren

De naasten, ze trekken haastig hun deuren dicht
en hokken als angsthazen tot in de nokken
van hun daken, gestoord door de eigen soort.
Het cement van de mensen verhardt
en wordt de bouwstof der eenzaamheid.

Zijn wij de telgen van een oorlogsgeslacht?
Moeten wij, het amalgaam der stammen,
niet meerstemmig klinken?
Of rust op het volk een cataract,
een ziende blindheid die als een vloek
heerst en verdeelt, valt het doek,
is het een blikveld dat versmalt?

Er vervreemdt iets. En toch.
De schemer deemstert op een nacht
de verschillen weg tot een smeltpot van lichamen
tot de morgen de geraamten tot gelijkenis flitst,
gelijk alle kinderzielen zijn
allen even kinderlijk.

Frederik Lucien De Laere