han26 september 2006 – 21:35

Met zijn rouwrand tast de stad, raakt het grijzende
water en strijkt ons, de wandelenden, een glad pak
in ijssalons. Bloed flaneert door onze ingewanden
en maakt van spoorarmen, stationsmond een vruchtbegin.

Maar vandaag echoot de echo, broedt donker een dier
dat wacht op de eerste beet. Hoopt dat zij het gif
niet smaakt in room en boter. Kloppend meldt zich
het begin. Alles blank. Beween dan de eerste wee,

blaf het dier de adem af. En breng haar op de been.
Schenk haar ogenthee, kleur haar met een taal die jij
niet begrijpt. Zij blijft in de stad en steeds is de plek
die verminkt. Nevel komt hoogbouw om opheldering

vragen. Maar de ochtend is een deur.
En de stad een klink.

Paul Demets