Zelden een dag, begonnen met zoveel verwachtingen, die eindigde met zo'n zwaar gemoed. Waarom? 't Was vergadering van het jongerenteam van Oxfam Wereldwinkel en het was heel moeilijk. We waren moe. Teveel informatie. Wanhoop vermengd met hoop. Toch wordt me één ding duidelijk: ook als we de uiteindelijke bestemming niet vooraf kennen, blijven we bereid om ons te engageren. Wat er juist zo moeilijk was, is moeilijk uit te leggen. Maar er zijn ook hoopvolle berichten.

De nobelprijs voor de vrede ging uiteindelijk naar Muhammad Yunus en de Grameen Bank, "voor hun inspanningen om economische en sociale ontwikkelingen van onderop mogelijk te maken, door middel van microkredieten". Doelstellingen die heel dicht bij die van Oxfam liggen. We mogen blij zijn met deze nobelprijs en met de goede resultaten van de microkredieten, kleine bedragen die voor de allerarmsten het verschil maken.

De regering van ons land maakt een begroting. Hopelijk denken ze niet alleen aan de groten, maar ook aan de kleinen. En hopelijk denken ze niet enkel in procenten, maar ook aan het rendement van microkredieten.

Ik wens iedereen een microkrediet aan werklust voor de komende weken, waarmee we samen onze bijdrage geven voor een betere wereld. Gun jezelf eens een zwaarmoedige dag. Of een week, als het nodig is. Het is moeilijk onder woorden te brengen, maar de mensen die we uit het oog verliezen, blijven bij ons. Ze horen erbij. Ze worden ons. Ze hebben ons gemoed. Ze verdragen dat we zwaarmoedig zijn. Maar als we door onze tranen lachen, dan lachen zij in ons.