Jan06 november 2006 – 21:24

Gaby Colebunders was 14 jaar toen hij in het midden van de jaren ’80 via zijn buurman Jef Ulburghs als mascotte in de Limburgse mijnstakingen verzeild raakte. Toen hij 17,5 was werkte hij als jobstudent voor de kartonfabriek Mondi in Houthalen, waar hij een vast contract kreeg aangeboden, twee jaar bleef en jongerendelegee werd. Tijdens de grote aanwervingsgolf van 1992 ging hij bij Ford in de nachtploeg werken en werd ook daar snel delegee. Gaby werd voorzitter van de harde kern van de supportersclub van Racing Genk, volgt momenteel een opleiding ‘syndicaal werk’ in de Erasmushogeschool in Brussel, zou graag met de rugzak de route van Che Guevara in Cuba achterna stappen, … maar is vooral gekend als militant van de Limburgse metaalcentrale van het ABVV. Gaby stond aan de wieg van “Limburgers voor een Andere Politiek” die het opnamen voor Sleeckx toen het ABVV de rug keerde naar de SP.a.

Je moest op 31 oktober 2006 samen met bedrijfsleider Marc Keersmaekers van AIS (Algemene Industriële Schilderwerken) voor de correctionele rechtbank in Tongeren verschijnen. Wat was de reden?

Gaby: Als vakbondsmilitanten van het ABVV hadden wij in april 2005 actie gevoerd om te protesteren tegen de inmenging van de rechtbank met dwangsommen in de staking bij het Genkse schildersbedrijf AIS. Na de actie stonden wij nog wat na te praten toen de bedrijfsleider in zijn BMW met gierende banden op het stakerspiket in reed. De meeste militanten konden nog net op tijd weg springen maar ik belandde op de voorruit en werd over de auto geslingerd. Ook drie arbeiders, die nog wel speciaal uit Charleroi steun waren komen geven aan de actie, werden gewond. De vakbondsmilitanten lieten zich niet doen en sleurden Keersmaekers uit zijn wagen.

De bedrijfsleider moest zich na een dagvaarding van mij, vorige dinsdag verantwoorden voor het toebrengen van opzettelijke slagen en verwondingen. De vakbond bezorgde mij een advocaat maar helaas niet voor de drie mensen uit Charleroi. Ik vind het spijtig dat zij in de steek werden gelaten.

Het openbaar ministerie vraagt een gevangenisstraf van 6 maanden. Keersmaekers ontkende dat hij opzettelijk op de militanten was ingereden maar verschillende agenten in burger verklaarden nochtans het tegendeel.

Op zijn beurt daagde de directeur mij voor de rechtbank. Ik was nog maar een uur aanwezig aan het piket maar volgens de directeur zou ik daar verantwoordelijk geweest voor het ophangen van zwarte plastiek, het opzetten van een tent voor de stakers, het spuiten van graffiti,…noem maar op, een hele waslijst. De rechter nam dit gelukkig niet au sérieux en schrapte deze aantijgingen. De directeur daagde mij ook voor de rechtbank wegens het toebrengen van slagen en verwondingen. Een uitspraak daarover komt er op 28 november, samen met het vonnis voor Keersmaekers.

De syndicale acties tegen het generatiepact werden aan deze zaak toegevoegd. Waarover gaat het juist?

Gaby: Tijdens de 24-urenstaking tegen het generatiepact op 7 oktober 2005 was ik verantwoordelijke voor de vliegende piketten op de industrieterreinen rond Ford en werd opgeroepen bij het bedrijf Zeppelin. Het was een zeer gemotiveerde groep. Alles was vrij rustig tot een dikke Alfa met piepende banden door het piket reed. Er waren wat schermutselingen, er werden wat stampen tegen de auto gegeven. Een politieagent in burger heeft mij aangeduid als diegene die slagen zou uitgedeeld hebben.

Om 13 u werd ik naar een ander piket geroepen waar een discussie tussen stakers en politie aan de gang was. Ook daar wou iemand door het piket rijden: “ik ga toch, als het moet, rijd ik over jullie”. Er ontstond wat duw- en trekwerk waarna die man woest werd en een palet wou grijpen. Ik probeerde hem tot bedaren te brengen. De politie in burger noteerde de nummerplaat van de man en belde hem op om een klacht tegen mij te laten neerleggen.

Die bedrijfsleider met zijn dikke BMW wou mij zelfs schadevergoeding laten betalen voor het feit dat hij en zijn personeel die dag niet konden werken. Ik heb geantwoord dat het normaal is dat mensen niet kunnen werken tijdens stakingen. En er is één gulden regel: men rijdt niet door een piket. Het gaat hier om een recht, het stakingsrecht. Diegene die er toch door willen rijden, moeten de gevolgen zelf maar dragen. Tijdens de acties tegen het generatiepact is er veel protest geweest, eigenaardig dat ik er uitgepikt wordt als verantwoordelijke tijdens een toch collectieve actie.

Mijn toenmalige partij, de SP.a, had mij gevraagd om op de lijst te staan voor de gemeenteraadsverkiezingen. Maar het generatiepact was een mes in mijn rug. Ik heb geweigerd. Ik verkoop mijn ziel niet. Ik was er dan ook bij tijdens de ABVV-actie waar wij de SP.a onze rug hebben toegekeerd. Freya Vandenbosche heeft ons toen nog gezegd dat ze meer sympathie heeft voor het ACV dan voor rebelmakers zoals de rooien.

Heb je de indruk dat jij er uitgepikt wordt om via de correctionele rechtbank een collectieve actie te criminaliseren?

Gaby: Ja, dat is echt mijn indruk. Het gaat in feite om futiliteiten. Ten tijde van de mijnstakingen werd er wel heviger actie gevoerd. In 1987 kaapten mijnwerkers zelfs bussen. Of in Clabecq, daar werden bulldozers ingezet.

De Genkse politie viseert mij blijkbaar omwille van mijn optreden tijdens de stakingen in oktober en november 2003 tegen de herstructurering bij Ford. Ook de verstoring van een ‘persoptreden’ van burgemeester Gabriëls kan een rol gespeeld hebben. Die kwam voor de camera’s vertellen hoe erg hij met ons inzat maar had nog geen vinger uitgestoken om ons te steunen: geen tenten, geen verwarming, geen drank,…niks; hij had alleen maar politie op ons afgestuurd.

Bij de bekendmaking van de herstructurering en de personeelsvermindering van 3000 werknemers, wist de nachtploeg dat ze het hardst aangepakt zou worden. Tijdens de staking heb ik als delegee van de nachtploeg mijn verantwoordelijkheid genomen, er werd gespeeld en gedronken aan de piketten maar ik heb gegarandeerd dat niemand dronken op de weg liep en dat er geen grote problemen kwamen.

Het feit dat er drie syndicale zaken gebundeld worden, heb ik trouwens nog nooit meegemaakt. Het is belangrijk dat militanten die organiseren en mobiliseren tijdens stakingen, ook solidariteit krijgen en ondersteund worden als ze een proces aan hun broek krijgen. De actie was collectief, dat moet de verdediging dan eigenlijk ook zijn. Het is toch ontoelaatbaar dat vakbondsmilitanten zich in een correctionele rechtbank moeten gaan verantwoorden voor een syndicale actie!

Op 28 november wordt het vonnis van de rechtbank bekend gemaakt. Indien ik een veroordeling krijg, gaan we in beroep en wordt er opnieuw gemobiliseerd.

bron: www.anderepolitiek.be