Twee dagen later, met chauffeur Jamal rijd ik langzaam Beit Hanoun binnen, de stad is nog steeds omgeven door een stofwolk. Elektriciteitspilonen hangen uitgeteld in hun draaden, overal zie je vernielingen, het wegdek is opgebroken. Na de vijf dagen durende invasie is de stad verworden tot een ruïne. De mensen ruimen puin, likken hun wonden, rouwen om hun doden, voor de zoveelste keer…

De hoofdstraat, enfin straat, is herschapen in een gigantische modderbrij, doorspekt met de nodige brokstukken. Dit was de mooiste straat van Beit Hanoun vertelt Jamal. Een echte winkelstraat, volledig geasfalteerd, met mooie voetpaden, je kon hier echt zalig flaneren. Kijk nu eens… Niets, maar dan ook niets doet vandaag vermoeden dat de straat een week geleden nog enige grandeur had. Van het wegdek is geen spoor meer te bekennen. Van de tanks des te meer, een alles vernietigend spoor dan. We tuffen langzaam verder tot iemand teken doet van kom, kom.

Ahmed, 23jaar laat ons zijn huis zien, kogelgaten in de voordeur verraden ongewenst bezoek. Van de inboedel schiet niets meer over, tussen de brokken staat enkel nog een verweesde strijkplank overeind. Dit is al tweede keer dat ze ons huis gebruiken als controlepost vertelt Ahmed. Het is iets hoger dan de rest en ligt blijkbaar strategisch goed om de omgeving in de gaten te houden. Bij de vorige invasie hebben we onze grond, net buiten de stad, verkocht om het huis terug op te lappen. Die grond zijn we definitief kwijt en geld om het huis nog eens op te kalefateren is er niet zucht hij. Trouwens bij een volgende strafexpeditie zouden we weer van voor af aan kunnen beginnen. Mijn ouders zijn het beu, we verhuizen naar Gazacity. Voorlopig kunnen we daar bij familie terecht.

Ahmed werkt voor de Palestijnse Autoriteit en doet het verhaal van de avond. Alle mannen boven de 15 moesten naar buiten komen. Iedereen die geregistreerd staat als werkend voor de PA werd extra geviseerd, hun huizen werden binnengevalllen, we werden aan handen en voeten geboeid, geschopt en geslagen. Ik moest al mijn kleren uit doen en geboeid de nacht doorbrengen, buiten in de regen, naakt. Twee dagen later zijn ze dan kleren komen brengen. Voor 5 dagen konden we onze eigen stad, huizen niet meer in. Hoe was het ondertussen met onze vrouwen? Onze kinderen? Wat met ons huis? We wisten van niets en ze vertelden dat ze onze zussen en vrouwen gingen verkrachten. Nochtans wonen er bij ons geen gezochte strijders of zo. De Israëli’s beweren dat er Qassemraketten vanuit deze buurt werden afgevuurd op Ashkolom. Maar dat klopt niet, die worden vanaf een open ruimte, dicht bij de grens afgeschoten. Hier is daar geen plaats voor. Drinken jullie een glaasje thee? vraagt een buur die met een dienblad en een dampende theepot komt binnegewandeld.

In de Jeruzalempost van een dag eerder lees ik ondertussen dat die raketten volledig uit de tijd zijn. Het als zionistisch bekend staand dagblad vraagt zich af of ze daar nu echt schrik van moeten hebben? Die raketten raken bijna nooit iets…
Vanwaar dan deze collectieve straf? Omdat er een akkoord in de maak leek tussen Hamas en Fatah over het vormen van een regering van nationale eenheid? Die dan bevolkt zou worden met technocraten en vertegenwoordigers uit alle organisaties? Vreesde Israël dat de Palestijnse Autoriteit op die manier hun financiering van Europa en eventueel de VS gingen terugwinnen?

De mensen zitten op het puin, slurpend van hun thee. Een enkeling staat met een veel te klein borsteltje verwoed het stof van de weg te vegen. Zonder veel resultaat, toch blijft hij fanatiek verder vegen, …

We passeren de al-Nasr moskee, 700 jaar oud, een stuk cultureel erfgoed. Enkel de minaret is niet gebukt voor het Israëlisch geschut. De omwoners beweren dat de strijders niet in de Moskee zaten maar in de wijken er rond. Of we geen thee willen?

De straten zijn bezaaid met brokstukken van huizen, overal zie je ingedeukte/beukte deuren, hoopjes schroot die ooit als auto moeten gediend hebben. Levensbelangrijk nochtans in Gaza, een auto, vaak de enige manier om nog wat geld te verdienen in een regio met een werkloosheidspercentage rond de 80 percent.

De desolate tocht gaat verder, weer een wuivende hand. Abdul leidt ons naar de de achterkant van drie aanpalende huizen. De achterfaçade is volledig weggevaagd door inslaande raketten. Eigenlijk kan je stellen dat de drie huizen gewoon gehalveerd zijn. Vier families, waaronder meer dan 20kinderen, zijn zo dakloos geworden. Fatmeh, een fiere moeder met haar dochtertje op de arm vertelt:”De special forces bestormden onze huizen en schreeuwden dat we 10 minuten kregen om ons boeltje te pakken. Dan werden we naar een soort stal gebracht waar we niet buiten mochten. Ik had geen pampers of eten bij voor mijn dochtertje. Vier dagen werden we vastgehouden. In jullie land hebben dieren rechten, welke rechten heeft mijn dochtertje hier? Kijk naar mijn huis, is this the world’s democracy? Hier zaten helemaal geen gezochte strijders of zo… Misschien zin in een kopje thee?”

Murw geslagen door zoveel onrecht en machteloosheid maak ik me op om Gaza te verlaten. Geen sinecure, je moet door een tweehonderd meter lange tunnel, met daarbinnen over de gehele lengte een soort ijzeren kooiconstructie. Je ziet niemand enkel een overvloed aan camera’s, een stem verteld je wat te doen. Wachten, doorgaan, wachten, met een vreemd soort elecktrisch gezoem zwaait er een zwaar getraliede deur open, en nog één en nog één…
Je moet plaatsnemen in een soort plastic buis, handen en voeten gespreid, ondertussen cirkelen er hightec scanners rond je. Nog eens een door een zware draaideur die bediend wordt door, jawel, eindelijk mensen. Dan nog eens een paspoortcontrole of drie, heel je valies wordt uitgepakt en nog een ondervraging, je laten uischrijven aan het loket en dan nog één controle en ja hoor, je bent door het checkpoint.

Het duister van de nacht heeft ondertussen zijn intrede gedaan. In verte klinkt het geratel van machinegeweren, iemand wijst me op enkele tanks in de verte. Beit Hanoun is nog steeds omsingeld. Een ambulance met zwaailichten rijdt door het checkpoint. Voor Palestijnen vaak de enige manier om Gaza te verlaten. De echo van de nacht laat weten dat er nog steeds vuurgevechten aan de gang zijn. In Gaza hangt er altijd lood in de lucht…