Guy Tordeur (ACV-Brussel)13 april 2007 – 12:40

Op 13 juli 2005 liet Flightcare (afhandelingsbedrijf op de luchthaven van Zaventem) de personeelsbadge van Maria Vindevoghel intrekken en verbood ze haar terug aan het werk te gaan. Wat erger was: Flightcare meende zijn handen in onschuld te kunnen wassen door voor te liegen dat het de luchthavenuitbater BIAC was die de badge had ingetrokken. De redenering van Flightcare was dan: “aangezien Maria geen toegangsbadge meer heeft - en dat is niet onze schuld -, kunnen wij haar niet meer tewerk stellen (sic)”.

Deze beslissing van Flightcare werd met alle mogelijke syndicale en juridische middelen aangevochten.

Er werd een procedure ingeleid in naam van mevrouw Vindevoghel én in naam van het ACV met als eis de wedertewerkstelling van Maria Vindevoghel bij de nv Flightcare. Immers, zoals de krant Het Volk van zaterdag 7 april het verwoordt : “Wie de vakbond zijn beste afgevaardigden ontneemt, beperkt de collectieve verdediging van de rest van het personeel”

De vordering strekte er toe “het bestaan van discriminerende praktijken te horen vaststellen jegens hen én de staking ervan te bevelen” met andere woorden, de werkgever te verplichten deze discriminatiepraktijken stop te zetten.

Het arrest van het Arbeidshof Brussel dd 6 april 2007 ontrafelt haarscherp de heimelijke constructie welke door de werkgever werd opgezet om zich te ontdoen van Maria Vindevoghel. Zoals in hoger vermeld artikel wordt gesteld: “Vindevoghel had als vakbondsafgevaardigde te veel en te luid de gebrekkige veiligheid en de slecht toegepaste sociale wetgeving in het bedrijf aangeklaagd. Liever dan die problemen op te lossen, snoerde Flightcare haar de mond door haar buiten te werken via een zelf opgezette “overmachtssituatie”.”

Het arrest bevestigt het standpunt van de Arbeidsrechtbank dd 6 februari 2006 waar werd gesteld dat in toepassing van de geldende bedrijfs-CAO zowel werkgever als werknemer gehouden zijn blijk te geven “van hun zin voor rechtvaardigheid, billijkheid en verzoening” en waarbij meer bepaald wordt gesteld dat “wanneer in de onderneming een geschil ontstaat of dreigt te ontstaan, in het bijzonder betreffende een vakbondsafgevaardigde of personeelsvertegenwoordiger in de ondernemingsraad of het comité, ook de werkgever alle mogelijke middelen moet aanwenden om dat geschil door overleg en onderhandeling op te lossen. Indien men hierin niet slaagt op het vlak van de onderneming, moet er onmiddellijk een beroep gedaan worden op de secretarissen van de representatieve vakorganisaties die deze CAO ondertekend hebben”

In de praktijk heeft de werkgever geen enkel middel aangewend om het dreigend geschil op te lossen en werd evenmin beroep gedaan op de betrokken vakbondssecretarissen; hierdoor komt vast te staan dat geen rekening werd gehouden met het mandaat van vakbondsafgevaardigde en werd zij wel degelijk gediscrimineerd. Het arrest ontrafelt haarfijn hoe Maria Vindevoghel wordt gediscrimineerd zowel ten aanzien van haar collega-personeelsvertegenwoordigers als ten aanzien van haar andere collega’s.

Wat betreft de door de werkgever “vastgestelde beëindiging van de arbeidsovereenkomst wegens overmacht” wordt benadrukt dat het begrip overmacht niet toepasselijk is in dit dossier daar de werkgever zelf op een ongeoorloofde wijze aan de oorzaak lag van de intrekking van de veiligheidsbadge. Deze constructie van Flightcare werd reeds vroeg in de procedure blootgelegd door de aan het licht gekomen briefwisseling tussen Flightcare Belgium (toenmalig BGS) en BIAC. De in scène gezette overmachtssituatie werd bovendien bevestigd door BIAC-baas Luc Vandenbossche in het VTM-nieuws naar aanleiding van het sociaal conflict.”

Verder stelt het arbeidshof dat de werkgever de door haar gedane vaststelling van het einde van de overeenkomst wegens overmacht bezwaarlijk als een gegeven ontslag kan interpreteren en dit voornamelijk, door afwezigheid van een duidelijke wilsuiting, maar vooral ook bij gebrek aan een geoorloofde oorzaak !!!

Het arrest besluit met de stelling dat de nv Flightcare Belgium tegenover beide partijen een discriminatoire toestand heeft gecreëerd door:
- het laten intrekken van de badge
- het verhinderen van de uitoefening van het mandaat van personeelsvertegenwoordiger en syndicaal afgevaardigde van het ACV
- het verhinderen van de toegang tot de werkomgeving
- en de verhindering van de uitvoering van de bedongen arbeid.

De voorzitter van het arbeidshof van Brussel legt de nv Flightcare Belgium op om aan deze discriminatoire toestand een onmiddellijk einde te stellen.

De ondertoon van dit bijzonder belangrijk arrest van 6 april 2007, is dat de voorzitter van het arbeidshof de partijen zeer warm aanbeveelt om met elkaar in overleg te gaan, terwijl hij de vluchtweg van Flightcare om alsnog het ontslag van Maria Vindevoghel door te voeren, bijzonder stevig ontraadt door expliciet te verwijzen naar het ongeoorloofd karakter van dat ontslag.

De weg naar de sociale vrede lag opnieuw open. De vakbondssecretarissen hadden eergisteren 11 april 2007 om 15 uur een afspraak op het bedrijf om de terugkeer van Maria op de werkvloer te bespreken. Zonder enig overleg werd echter door de werkgever gesteld dat daarvan geen sprake kon zijn en dat tegen het arrest van het Arbeidshof een cassatievoorziening wordt ingeleid.

Het vakbondsfront verwerpt deze reactie die getuigt van een bijzondere arrogantie van dit soort patronaat (grootkapitaal) dat elke vorm van onderhandeling weigert!

De arrogantie van Flightcare Belgium N.V. kende dus gisteren zijn voorlopig hoogtepunt op het ogenblik dat er bij het begin van het onderhoud tussen Flightcare en de secretarissen is gebleken dat er toen reeds een aangetekende brief aan Maria Vindevoghel was verstuurd waarin het arrest van het arbeidshof zwaar op de korrel wordt genomen, meegedeeld wordt dat een voorziening in cassatie zal ingediend worden en waarin gesteld wordt dat Maria geen deel uitmaakt van het personeel van Flightcare.

In tegenstelling tot wat de ongepaste verontwaardiging bij Flightcare, met betrekking tot het respecteren van het Belgisch arbeidsrecht door het arbeidshof van Brussel, kan doen vermoeden neemt Flightcare hier voor de zoveelste keer een loopje met de lange traditie in ons Belgisch recht, waarbij de overlegcultuur moet leiden tot de oplossing van het arbeidsrechtelijk conflict.

Het zal wellicht eenieder, die begaan is met onze Belgische economie, benieuwen wanneer de werkgeversorganisaties zich zullen distantiëren van de bijzonder provocerende werkwijze van Flightcare Belgium. Men mag immers niet uit het oog verliezen dat de basis van dit conflict gelegen is in een, algemeen gekende, bedrieglijke, en inmiddels reeds lang blootgelegde, valse constructie van overmacht door Flightcare zelf. Kan men ons rechtsysteem en de gerechtigheid harder schofferen wanneer men in die omstandigheden zowel de rechtspraak tot tweemaal toe negeert, maar bovendien het sociaal overleg aan zijn laars blijft lappen?

Het gegeven dat door de werkgever een eventuele cassatievoorziening zal worden ingeleid betekent geenszins dat partijen niet meer de verplichting zouden hebben het arrest van het Arbeidshof Brussel uit te voeren.

Als rechtzetting van vroegere berichtgeving moet beklemtoond worden dat Maria Vindevoghel, in hoofdorde en op dit ogenblik, in deze procedure geen geld vraagt van haar werkgever. Zij vraagt, samen met het ACV, alleen dat zij opnieuw op de werkvloer zou worden toegelaten.