Marc-Antoon11 juni 2007 – 10:39

De manifestatie 'Zes uur voor Palestina' had iets weg van een festival. Is het niet wat bizar om 40 jaar bezetting te herdenken met een feest? “Het is niet zomaar een feest," zegt Marianne Blume. "Vanaf 15u waren er denk- en discussieworkshops. Het avondprogramma is inderdaad wat feestelijker. Volgens ons kan ook de cultuur een uiting zijn van solidariteit en verzet. Zeker in Palestina is dat zo.”

‘Veertig jaar bezetting is genoeg’, luidt het nu her en der de tegenslag van de Zesdaagse Oorlog van 1967 wordt herdacht. Maar welke stappen kunnen er vandaag gezet worden naar vrede? “Als Belgo-Palestijnse vereniging hebben we duidelijk een aantal ideeën,” zegt Marianne Blume, “maar de politiek aarzelt om te volgen.”

Stop de boycot
“Eerst en vooral moet er een einde komen aan de boycot tegen de Palestijnse Autoriteit,” zegt Blume. Sinds democratische verkiezingen het islamistische Hamas aan de macht brachten, weigeren zowel de Europese Unie als België nog financiële steun te geven aan de Palestijnse overheid.

“Er moet opnieuw een gezonde samenwerking komen. Niet een noodsamenwerking waarbij we bloem en graan schenken, zoals nu, maar een echte ontwikkelingssamenwerking die Palestina vooruit helpt. Voorwaarde daarvoor is de stopzetting van de boycot,” aldus Blume, die tien jaar in Gaza woonde en daarover een boek heeft geschreven (Gaza dans mes yeux).

Vredesvoorstel
Er zijn al verschillende vredesinitiatieven geweest, steeds zonder succes. Nu is er het Saoedische vredesvoorstel. Maakt dat een kans? “Het is ongetwijfeld niet het beste voorstel, maar het biedt tenminste een uitweg uit de impasse waarin we ons vandaag bevinden,” zegt Blume.

Hoezo ‘niet het beste voorstel’? Wat bedoelt ze daarmee? “Je moet dat voorstel in z’n context zien. Ten eerste is het niet uit goedheid – om het Palestijnse volk te helpen – dat de Arabische staten dit voorstel doen. Dit signaal komt vooral vanuit de wil van de Arabische politieke wereld, of toch zeker van Saoedi-Arabië, om een open relatie aan te gaan met Israël,” legt Blume uit. “En ten tweede: de Arabische landen zijn niet bepaald democratieën. Ze willen wel een Palestijnse staat, maar ze willen niet iets creëren dat hun eigen regimes in gevaar kan brengen.”

En hebben de Palestijnen en Israëli’s zelf wel oren naar dit voorstel? “De krachtverhoudingen zijn momenteel niet bepaald in het voordeel van de Palestijnen. Elke Palestijn die je interviewt zal zeggen: ‘Wij willen vrede, een oplossing’. Het is bij de Israëlische regering dat de boel geblokkeerd zit. Ze weigert het Saoedische vredesvoorstel te bespreken. Bij een deel van de Israëlische bevolking bestaat die bereidheid wel, maar niet bij de regering. Er is geen opening. Het allerbelangrijkste dat vandaag moet gebeuren is druk zetten op Israël om haar aan de onderhandelingstafel te krijgen,” stelt Blume.

Europa
Druk zetten op Israël, wie moet dat doen? “Europa,” zegt ze. Net zoals Leila Shahid ziet Marianne Blume een belangrijke rol weggelegd voor de Europese Unie. “Europa moet zich losmaken van de VS. Het moet uit het ‘Kwartet’ stappen. Dat bindt haar teveel aan beslissingen die in feite vooral door de VS genomen worden,” legt ze uit.

“Europa beweert voor een ‘twee volkeren, twee staten’-oplossing te zijn. We moeten haar dwingen om haar eigen verklaringen ernstig te nemen,” aldus Blume. “Nu zien we een politiek van verklaringen die helemaal niet strookt met de politiek van de praktijk.”

De eisen van ‘Zes uur voor Palestina’ kregen de steun van een hele reeks sociale bewegingen, waaronder de christelijke en socialistische vakbond, en van een aantal Belgische politieke partijen: socialisten, groenen, christendemocraten en klein-links.