Het was een genante vertoning op de persconferentie van Angelica en haar moeder. De journalisten waren net terug van een persconferentie van de federale politie die met klem ontkende dat de moeder van Angelica verwondingen had opgelopen tijdens de poging tot uitwijzing. Ook de Dienst Vreemdelingenzaken zegt dat de twee niet werden mishandeld. De advocaten van Angelica en Ana Cajamarca hielden vol dat de moeder wel degelijk verwondingen opliep en verwijzen naar het medisch rapport van een arts die Ana onderzocht kort na de feiten. “Kan ze die verwondingen ook laten zien?”, vroeg een journaliste. De advocaten reageerden verontwaardigd en schermden met de privacy. Maar enkele journalisten hielden vol en uiteindelijk stond Ana Cajamarca recht en stroopte haar rok op zodat alle fotografen zich konden vergapen aan een flinke wonde op haar scheenbeen.

De schreeuw van de journalisten om bewijzen is begrijpelijk. In hun boek Manufacturing Consent schrijven de Amerikaanse wetenschappers Noam Chomsky en Edward Herman dat er vijf filters zijn die maken dat de media zijn zoals ze zijn. De derde filter in hun zogenaamde propagandamodel is de selectie van bronnen. Voor hun dagelijkse productie van nieuws hebben journalisten een constante stroom van bronnen nodig. Bronnen als overheidsorganen en bedrijven zijn daarbij te verkiezen omdat ze een schijn van betrouwbaarheid wekken. Je kan ze gewoon citeren zonder steeds te moeten verifiëren of ze wel kloppen. In een hyperconcurrentiële omgeving bespaar je zo op duur onderzoek. Na een betoging tegen de oorlog in Irak schreef La Dernière Heure dat de cijfers van de politie - 1.453 manifestanten - “oneindig veel betrouwbaarder” waren dan het cijfer van de organisatoren van de betoging die 10.000 betogers hadden geteld. Een slip of the tongue die mooi weergeeft hoe de filter werkt.

Ook in dat geval geldt dat de politie en de Dienst Vreemdelingenzaken “oneindig veel betrouwbaarder” zijn dan twee mensen zonder papieren, hun advocaten en het medisch rapport van een dokter. “De moeder is beginnen te krijsen en heeft in het been van een van de bewakers gebeten,” zegt de Dienst Vreemdelingenzaken. We waren er niet bij, maar zou één van de journalisten toen ook gevraagd hebben of ze het been van de agent even mochten zien?