christophe13 april 2006 – 15:39

Bij stalking denk je spontaan aan beroemde actrices die belaagd worden door hardnekkige fans of afgewezen minnaars die hun verloofde niet met rust kunnen laten. Niet zo in deze zaak. BASF voelt zich gestalkt door een ex-werknemer omdat hij pamfletten van de PVDA uitdeelt aan de fabriekspoort. Het chemiebedrijf zorgt daarmee voor een absolute primeur. Nooit eerder heeft iemand er aan gedacht om het uitdelen van politieke pamfletten te bestempelen als stalking.

Het begon in januari 2004, legt zijn advocate Zohra Othman uit. “Joris Van Gorp kreeg toen een brief van de directie. Ze wilden geen politieke propaganda meer aan de ingang van het bedrijf. Toen Joris daar niet op inging, diende BASF klacht in.” Omdat een rechtspersoon moeilijk kan gestalkt worden, stelde de juridische dienst van BASF een lijst op van vijf directieleden die zich slachtoffer voelen van stalking. De vijf duiken wel eens in op in de pamfletten van Van Gorp. “Maar nooit als privé-persoon wel altijd als de personen die verantwoordelijk zijn voor het beleid van het bedrijf,” benadrukt Othman.

De Antwerpse Raadkamer had geen oren naar de argumenten van de verdediging en verwees de zaak door naar de correctionele rechtbank. Van Gorp riskeert daardoor een zware straf. Volgens Othman gaat het hier om een belangrijk precedent. “Dit gaat over de vrijheid van meningsuiting. Er staat veel op het spel voor alle organisaties die ergens actie rond voeren. Op dezelfde manier kunnen ook vakbonden verboden worden om nog langer hun leden te informeren aan de fabriekspoort. Dit proces past ook helemaal in de resem juridische acties tegen de democratische rechten. Denk aan de dwangsommen bij stakingen.”

Heeft Van Gorp dan niet overdreven door jaren aan een stuk regelmatig aan de fabriekspoort op te duiken? Othman vindt van niet. “De vrijheid van meningsuiting is totaal of je die mening nu éénmaal uit of honderd keer.” Volgens Othman wil BASF in de eerste plaats bereiken dat er nooit meer iemand nog een pamflet durft uit te delen aan de werknemers van het bedrijf. “BASF heeft moeite met een politieke partij die de winsten van het bedrijf bekend maakt. Ze hebben zelf een propagandamachine en dan is alternatieve informatie storend,” aldus Othman.

De hele zaak en de aantijgingen mogen dan wel wat belachelijk blijken, Zohra Othman is er toch niet gerust in. “Het is al heel straf dat de Raadkamer deze zaak doorverwijst naar de correctionele rechtbank. Dat had ik ook niet verwacht. Als we dit willen winnen, zullen we de steun nodig hebben van alle progressieven.” Van Gorp gaat in beroep tegen de doorverwijzing van de Raadkamer.

Ondertussen lijkt de zaak ook een nationale dimensie te krijgen. In Knack neemt de Vlaamse werkgeversorganisatie Voka het op voor BASF. “Werkgevers en werknemers streven hetzelfde doel na,” klinkt het. Volgens de directeur communicatie van Voka Peter Vandeborne verstoren mensen als Van Gorp die natuurlijke relatie. “Omdat verschillende organisaties als de PVDA de ondernemers afschilderen als geldverslindende gokautomaten, wordt de kloof tussen werknemers en werkgever groot gehouden.” Dat werkgevers alleen op maximale winst uit zijn, vindt de woordvoerder van Voka een cliché. Dat Voka zich met deze zaak bemoeit kan er op wijzen dat na BASF nog andere bedrijven zullen volgen die lastige pamfletten uit hun bedrijven proberen te weren.