Heel wat kunstenaars vinden het een interessante uitdaging om zelf buiten hun atelier of de evidente tentoonstellingsruimte/theaterzaal te treden en daardoor ook een ander publiek te bereiken. Door op verschillende plaatsen aanwezig te zijn overbrug je kunst binnen en kunst buiten. Elke plek heeft een andere context en vereist een andere aanpak, invalshoek, gedaante.

Benjamin Verdonck

Benjamin Verdonck woonde hoog in de wolken boven het Sint-Jansplein. Hij staat met verschillende gezelschappen op de planken, maar heeft daarnaast ook zin om zijn eigen dingen te maken. Men verankert een huis op een kraan, plaatst die op een sociaal achtergesteld plein en bewoont dat voor 2 weken. Door zijn bezetting krijgt het plein tijdelijk een andere functie.

De torenwachter strooide sprookjes op het Baraplein en een jaar later op het Sint-Jansplein. Benjamin: “Het ligt in de traditie van hermieten en pilaarheiligen. Maar de kern is vooral het blijven versus de beweging.”

Over het plein krioelen verschillende mensen, die op hun route plots zijn huis ontdekken. Ze kijken naar boven. Benjamin zorgt voor kleine mirakels (er komt rook uit het huis, hij verschijnt op zijn balkon met een paardenkop). En vele verhalen ontpoppen zich onder hem. Benjamin’s vertelling vertakt zich in verschillende vormen: een voorstelling, een gesprek met een vinder, een dagboek publiceren in de kranten, daar wonen,... de verschillende boodschappen vlechten zich ineen.
Hij is de schepper, de verteller en de belever van zijn eigen sprookje, dat hij aan de mensen op het plein vertelt. “In de openbare ruimte heb je de keuze om je open te stellen. Dit vraagt een andere aanpak dan een voorstelling voor een onderlegd publiek. Je spreekt de mensen anders aan :Gij moogt staan waar gij wilt, gij moogt dit ondekken en gij moogt dees goed vinden of verder stappen.”

De laatste dag veranderde het huis in een zwaan en Benjamin en de zwaan vliegen weg naar Scheld’apen. Hij en Samuel Verdonck (zijn broer) timmeren een gigantisch bouwwerk op het dak en gaan er wonen. Maar ze kregen een bouwovertreding en moesten hun huis uit. Ze sloopten het met boomzagen. Nu heeft het huis zich in een boom genesteld & is het een gezellig plekje voor iedereen: een boomhut.

Benjamin Verdonck studeerde in 1992 af aan het conservatorium van Antwerpen. In 1995 heeft hij “Wat ik graag zou willen zijn als ik niet was wat ik ben Hoofstuk 2: Een hert om iets mee in de muur te kloppen” gemaakt. Daarna volgden veel eigen voorstellingen.

Samuel Verdonck