En hoe hard hebt u geleden onder de staking?

Vanop de website van De Standaard, vrijdag, 11 uur

Het is ongezien. Een staking tegen een regering die er wellicht nooit komt. Dan moet het toch over een ernstige zaak gaan. Dat is het ook. Het stakingsrecht is even fundamenteel als het recht op vrije meningsuiting. Zonder stakingen geen stemrecht, geen achturige werkdag en al zeker geen sociale zekerheid. ACOD vreest een inperking van het stakingsrecht en trekt ten strijde tegen de plannen om een minimumdienstverlening in te voeren. Als de media over een staking bij de openbare diensten berichten, is het altijd zoeken naar de reden waarom er gestaakt wordt. Een staking is op zich al een symptoom en toch slagen de media er in om het enkel te hebben over enkele praktische en heel tijdelijke gevolgen van dat symptoom. De Standaard bakt het deze keer zeer bruin. Op de voorpagina kon je tijdens de staking in Brussel die een uur (!) duurde, een artikel" lezen waarin met geen woord gerept wordt over de aanleiding van de staking.

De Amerikaanse mediacriticus Michael Parenti schreef daar ooit een artikel over.

“One has to marvel at how the corporate news media can give so much emphasis to surface happenings, to style and process, and so little to the substantive issues at stake. A glaring example is the way elections are covered. The political campaign is reduced to a horse race: Who will run? Who will get the nomination? Who will win the election? News commentators sound like theater critics as they hold forth on how this or that candidate projected a positive image, came across effectively, and had a good rapport with the audience. The actual issues are accorded scant attention, and the democratic dialogue that is supposed to accompany a contest for public office rarely is heard through the surface din.

Accounts of major strikes — on those rare occasions the press attends to labor struggles — offer a similar slighting of content while focusing heavily on process. We are told how many days the strike has lasted, the inconvenience and cost to the public and the economy, and how negotiations threaten to break down. Missing is any reference to the substance of the conflict, the grievances that drive workers reluctantly to the extreme expediency of a strike, such as, cutbacks in wages and benefits, loss of seniority, safety issues, or the unwillingness of management to negotiate a contract.
Media pundits often talk about the “larger picture.” In fact, their ability or willingness to link immediate events and issues to larger social relations is almost nonexistent, nor would a broader analysis be tolerated by their bosses. Instead, they regularly give us the smaller picture, this being a way of slighting content and remaining within politically safe boundaries.”

en de reacties zijn nog erger

jan buelinckx, 26/10/2007 – 15:04

En dan moet je de reacties van de meeste mensen eens zien. Een en al egoïsme, frustratie en onbegrip. De stemmen die het voor het stakingsrecht en de vakbonden opnemen zijn op één hand te tellen. Triest.

Niet

maarten, 26/10/2007 – 15:32

'k Kwam uit voorzorg maar met de wagen. Collega's ondervonden geen enkele hinder op de lijn Gent - Brussel.

Tja

christophe, 26/10/2007 – 15:49

Als je nalaat te vertellen waar een staking over gaat en vervolgens aan mensen vraagt wat ze vinden over die staking die ogenschijnlijk nergens over gaat, dan is het normaal dat treinreizigers antwoorden dat ze er tegen zijn. In DS schrijft Guy Tegenbos: "Dat spoorwegpersoneel in een opwelling en zonder enige aankondiging vooraf heel het treinverkeer kan lamleggen, is niet verantwoord."

Ja, natuurlijk is het niet verantwoord dat iemand zomaar in een opwelling staakt. Zoals het ook ongehoord is dat journalisten zomaar in een opwelling van alles uit hun duim zuigen.

tegengas

jan buelinckx, 26/10/2007 – 16:11

Akkoord Christoph. Ik heb me laten verleiden om toch ook te reageren op het forum van DS Online, kwestie van toch wat tegengas te geven. Hier mijn reactie:

"Voor het stakingsrecht hebben onze voorouders hard moeten knokken, net zoals voor het algemeen stemrecht, de betaalde vakantie en de 8urige werkdag. Het is dan ook van belang dat de vakbonden en bij uitbreiding de gehele werkende klasse vastberaden en resoluut opkomt voor de vrijwaring van dit stakingsrecht. Samen met onze solidariteit is het het enige wapen dat we hebben tegenover de willekeur van topmanagers, politici en patronaat. Ik vind het dan ook verstandig dat het ACOD alert is en vandaag een eerste - zij het bescheiden - signaal gegeven heeft aan de toekomstige regering, welke kleur die ook zal hebben. Het aantasten van het stakingsrecht bij openbare diensten als het spoor en de post is immers slechts een eerste stap in het aantasten van het stakingsrecht in alle economische sectoren. Dat is de klassieke salami-strategie van stukje voor stukje de sociale rechten van de werkende klasse inperken om de neoliberale afbraakpolitiek verder door te voeren. Het is van belang dat pendelaars en gebruikers zich aansluiten bij de strijd van de vakbonden tegen de afbraak van de sociale rechten. Enkel het patronaat is gebaat bij een inperking van het stakingsrecht."

Bedankt!

Jan de windt, 26/10/2007 – 16:42

Bedankt voor uw bijdrage, ik hoop dat sommige mensen ze ook goed zullen lezen. Dat mensen dit nog lezen is zeer belangrijk maar het is zo lastig te roeien tegen de richtig in van de negative spriaal waarin we zijn terecht gekomen. Op het moment van verval hebben mensen de neiging te redden wat er nog te redden valt, bang als ze zijn voor nog meer afbraak en nog meer slecht nieuws. Slechts weiningen staan dan op en spreken zoals u nog wijze woorden.

verval

jan buelinckx, 26/10/2007 – 16:55

Van verval gesproken. Je moet op DS Online al eens zien welke reacties ik op bovenstaand stukje gekregen heb: "een hypermorele communist en nationaal-socialist", "19de eeuwse slogans", etc...

Je hebt dus groot gelijk dat we in tegenstroom moeten blijven roeien.

elk recht is begrensd

Polri, 26/10/2007 – 22:07

Honderd procent akkoord dat het stakingsrecht erg belangrijk is voor een evenwichtige relatie tussen werknemers en werkgevers.

Maar dat stakingsrecht staat toch helemaal niet ter discussie? Het gaat erom bij overheidsbedrijven zoals het spoor, waar honderdduizenden mensen per dag gebruik van maken, een evenwicht te vinden tussen het stakingsrecht en de belangen van die reizigers die, laten we het niet vergeten, geen deel uitmaken van het conflict maar er wel keer op keer* het grootste slachtoffer van worden.

Dat is iets helemaal anders dan bij een conflict in een privé-bedrijf, waar het enige slachtoffer van de staking de werkgever zelf is.

Ook vakbonden moeten begrijpen dat geen enkele vrijheid onbeperkt is, inclusief dus het stakingsrecht.

*En ik hoor al mensen afkomen van: "ocharme, die reizigers hebben een paar uur op hun trein moeten wachten, big deal. Dat staat toch niet in verhouding met de échte problemen die de oorzaak zijn de staking?..." Hierop zeg ik: het is hier geen derde wereld of 19de eeuw, en gelukkig maar. Wanneer er gestaakt wordt gaat dat ook meestal om zaken die zeker belangrijk zijn, maar die evengoed met hetzelfde cynisme kunnen worden weggerelativeerd.

de logica doortrekken

han, 27/10/2007 – 01:04

Miljoenen mensen he bben een auto nodig. ALs ze staken bij VW, Opel, ford,.... betekend dat duizenden mensen op hun nieuwe auto zitten te wachten.

Als de post een dag te laat komt is dat voor sommige mensen een groot probleem.

ALs de chemie of petroleum arbeiders staken dan is dat en voor sommige mensen een heus probleem.

etc etc etc

Dus, ja. Spoormanne moeten kunnen staken, ze hebben het recht het werk neer te leggen.
Misschien zoeken ze betrer naar alternatieve actievormen, ... Misschien moeten de spoormannen wat voorzichtiger zijn om hun ultieme wapen "de staking" in te zetten, ....
Dat kan best zijn.
Maar een minimum dienst is een afbreuk aan het stakingsrecht. En tegen een regering die dergelijk zaken wil invoeren is het bergijpelijk dat men naar het ultieme middel grijpt.

Ps: ik heb geen rijbewijs en ben dus volledig aangewezen op het openbaar vervoer.

PS aan de spoormannen: Ik kom lievr te laat op mijn werk da dat ik te laat thuis kom, probeer misschien de volgenden keer het zwaartepunt van je actie in de ochtenspits (tussen 7 en 9) te leggen.

Staken voor job en brood?

leop, 27/10/2007 – 11:49

Dat zal wel.
Om reizigers te pesten ;ik denk het niet.
Voor het amusement?
Nog veel minder.
Een wapen?
Ja, het enige tegen kapitalisten die alles naar zich toetrekken.
Om den brode?
Terug duidelijker niet om alleen om het beleg.
Staken ja.
Overleg als het kan.
Dus raak niet aan mijn kameraad.
Het is zijn recht,blijf eraf.
Moeilijk?
Ja.
Toemaatje.
Mijn vader was havenarbeider.
Tijdens de grote stakingen tegen de eenheidswet lag alles lam.
Hopen vuil in de stad.
Vader staakte drie weken.
Dat was op de kin kloppen.
Toen hij terug wou gaan werken(tijdens) zei moeder:"niks van,ge gaat niet".
Solidair kunt ge winnen."
Een moeder en 3 bleukes met de mondjes open en zonder inkomen.
Das toch nog iets anders.
Solidair voor den brode.

leo

leren relativeren

Polri, 27/10/2007 – 13:18

Ik heb het gevoel dat de laatste jaren vanuit een soort doorgedreven egoïsme veel mensen schijnen te denken dat hun rechten absoluut zijn, en boven die van anderen geranschikt staan.

Vanaf het moment dat er dan een komma aan zo'n recht wordt veranderd (in dit geval een minimale dienstverlening bij stakingen bij bepaalde overheidsdiensten) wordt er meteen moord en brand geschreeuwd waarbij alle grote woorden uit de kast worden gehaald.

De vakbonden zijn zeker niet de enigen. Niet zo lang geleden hadden we het Vlaams Belang die na hun veroordeling tot racisme meteen deden alsof de volledige vrijheid van meningsuiting in gevaar was. We hadden ook verenigingen zoals "blijf van mijn hoofddoek" die bij het verbieden van het dragen van religieuze tekenen bij loketfuncties in Antwerpen meteen deden alsof heel de godsdienstvrijheid in gevaar was, en de jaren '30 voor de deur stonden.

Mensen, leer toch relativeren, denk ik dan. Niemand stelt die rechten in vraag. Maar in een maatschappij eindigt het recht van de één waar dat van de ander begint. Wederzijds respect heet dat. Leer daar toch mee leven, je bent niet alleen op de wereld!

Relativeren vraagt context

han, 27/10/2007 – 20:59

Eerst een vooral is het om te kunnen relativeren nodig dat je de contxt bergijpt.
Daar ging deze blog precies over.

De spoormannen denken dat de minumumdienst enerzijds een aantasting is van hun stakingsrecht maar ook dat het zal leiden tot nog meer chao's en verwariing bij de gebruiker.
Daarom besloten ze om een dagje die minimum dienst te organiseren. Dat opzet lijkt mle redelijk geslaagd.
Daarnaast vrezen ze ook dat de minimum dienst al een voorwendsel zal dienen om dat ook in te roepen voor goederentransport, .... ALs een eerste stap dus om het stakingsrecht aan banden te leggen. Daarvoor verwijzen naar' voorbeelden uit hte buitenland.

Deze context ontbreek volledig in het artikel waarover deze blog gaat.

Daarnaast is het natuurlijk zo dat niets absoluut is. Althans als atheïst is dat deel van mijn kijk naar de wereld, ik weet dat anderen daar anders over denken.
Het stemrecht is niet absoluut (getuige daarvan de discussie over het migrantenstemrecht).
Gelijke kansen is geen absollut begrip (getuige daarvan de aanhoudende ongelijkheid van kansen in de samenleving)
etc etc....

"Maar in een maatschappij eindigt het recht van de één waar dat van de ander begint.
Dat komt natuurlijk niet overeen met de realiteit.

De VW basen eigenen zich het recht toe om fabrieken te sluiten, te delocaliseren,.... en daarbij duizenden mensen op straat te zetten.
En de VW patroons zijn geen uizondering: Renault, Ford, Opel, .... om in de zelfde sector te blijven.
Europa eigent zich het recht toe om gesubsidieerde lanbouwproducten te dumpen in Afrika, .... waardoor de boeren ginder heun producten niet meer kunnen verkopen en hongeren leiden.
De Europese landen eigen zich het recht toe om duizenden werkkrachten te recruteren in derde wereld landen, maar als die mensen hier dan op hun rechten staan (hoofddoek, stemrecht, ....) dan is dat plots overdreven.
De oranje blauwe regering deelt in haar deelakkoorden reeds miljarden cadeaus uit aan de grote bedrijven. Elke werknemer zal zomaar € 1.000 tot € 2.000 ophoesten voor de basen van Elecratebel, Venootschappen, ....

We leven dus niet in maatschappij waar de één zijn recht eindigt waar dat van een ander begint.
We leven in een samenleving waar de rechten van de rijksten nog steeds voorrang krijgen op die van de werkende mensen.

Relativeren

christophe, 28/10/2007 – 13:37

Daarnet gehoord op De Zevende Dag:

Filip Buntinx van Open Vld:
"Vrijdag was een dag van algehele chaos. Ik had zelf twintig minuten vertraging op de lijn Brussel-Antwerpen."

Relativeren :-)

Wel nog een interessant argument tegen een betaalstaking gehoord: als er dan één stakingbreker/conducteur rondloopt op de trein kan hij alle reizigers 200 euro boete geven.

Betaal staking??

han, 29/10/2007 – 00:31

Wie geen ticket is op de trein is niet verzekerd.
Wie is er dan veronawtoordelijk bij een ongeval.
De reiziger, de staker, de controleur die niet ingreep, ....

Wat voor zin heeft een staking als ze niemand treft?

Nele, 29/10/2007 – 12:27

Wat doe je met staken?
- een poging doen om je punten duidelijk/kenbaar te maken
- tegen IEMAND zijn/haar schenen sjotten

(helaas ben je hiertoe verplicht, tenzij tijdens gigantische witte marsen, anders hoort niemand je nog, 'goednieuws' werkt immers niet.)

=> tegen de schenen sjotten van je bazen? die horen je toch niet, dus dan maar tegen de schenen van de klanten, DIE horen je bazen wél!
Wat voor zin heeft een staking nog als ze niemand treft?

elk recht is begrensd

jef lingier, 29/10/2007 – 19:13

Ik ga volledig akkoord met Polri. Geen enkel recht is absoluut. Het algemeen belang primeert bov en het corporatistisch eigenbelang. Geen eigen volk eerst asjeblief. De spoorbonden hebben er handje van weg om om de haverklap te staken. Dat ze daarbij honderdduizenden arbeiders en bedienden gijzelen, daar trekken ze zich blijkbaar geen bal van aan. De laatste staking ging zelfs over een mogelijke maatregel van een virtuele regering. Sorry, maar daar kan ik geen begrip voor opbrengen. Dit noem ik misbruik van het stakingsrecht !

Kom kom, laten we niet

P., 12/11/2007 – 10:28

Kom kom, laten we niet naïef doen. De staking van (twee?) weken terug was een politieke staking. Al dan niet uitgelokt door de sp.a. Staken is een recht, en dat staat ook helemaal niet ter discussie — en dat weten jullie hier allemaal maar goed genoeg. In feite gaat het hier om dat tegenovergestelde recht: het recht op werken. Want als Jef en Louis van de (socialistische vakbond van de) NMBS de boeken 'toedoen', kan ik dat (basis!)recht op werken niet uitoefenen. Of als we het nog algemener stellen: waar eindigt Jef en Louis hun recht en start het mijne? Wel, dan ben ik als eerste om te stellen dat een basisdienstverlening een minimum is. Het recht op staken gaat niet voor op andere basisrechten. Ik weet dat het in België niet evident is om tegen de vakbonden in te gaan, maar in dit geval had ik graag een wat moediger Indymedia gezien. Het woord staken lijkt hier heilig. Jammer.