Inzake de moord op Joe kregen we uiteindelijk toch nog gelijk. De daders waren dan wel geen ‘Noord-Afrikanen’, het waren ook geen Polen, tenminste geen echte Polen, maar ‘zigeuners’. Ik kan me geen moordzaak herinneren waar de discussie tot welk ras of nationaliteit de moordenaar(s) behoorden bijna belangrijker was dan de moord zelf. Anno 2006 gaat het er blijkbaar vooral om duidelijk te maken dat zulk soort moordenaars niet behoort tot “de onzen”, maar wel degelijk tot de “anderen”, de “vreemden”, migranten en andere ongewensten. De Noord-Afrikaanse gemeenschap werd –letterlijk- op de knieën gedwongen. In de moskees moesten imams oproepen om de daders uit te leveren. De Ahidars, Fraihi’s deden mee aan de organisatie van een collectieve schuldbekentenis.
Ik heb nooit een collectieve schuldbekentenis gehoord wanneer gekleurde mensen door blanken werden en worden vermoord, en wel voor nog minder dan een MP3 speler. Dan is er verbijstering, worden verzachtende omstandigheden aangevoerd, dan gaat om “psychologisch gestoorden”, “onevenwichtigen”, “mensen die ziek zijn in hun hoofd”. Zoals vier jaar geleden gebeurde. Toen werden op enkele maanden tijd drie Marokkaanse mensen vermoord uit racistische motieven. Op 7 mei werd toen een Marokkaanse vader en moeder in Schaerbeek omgebracht door een FN aanhanger, op 26 november werd Mohamed Achrak, een 27 jarige Islamleraar, omgebracht door zijn buurman. Telkens werd gesust, gepleit om meer verdraagzaamheid en wie protesteerde werd opgesloten en net niet buiten de wet gesteld, zoals gebeurde met Dyab Abou Jahjah en de Arabisch Europese Liga (AEL). Vier jaar later kennen we een nieuwe vlaag van brandstichting en lynching in Kortrijk, Brugge en drie moorden in Antwerpen. Opnieuw drijft men de discussie naar de marginaliteit van de daders: dit keer naar de skinheads en andere Gothics. Opnieuw gaat het erom “het onbegrijpelijke te begrijpen”. Allemaal dingen die ons niet interesseren als het gaat om “de andere kant”.
Onze reacties zijn niet alleen racistisch, ze zijn tegelijk uitsluitend repressief.
Na de zaak Dutroux : de eenheidspolitie; na de moord op Joe : meer politie, meer gevangenissen, meer camera’s, meer controles in de metro, hardere aanpak van criminele minderjarigen en hun ouders. Hoe harder hoe beter.
Ook na de racistische moorden in Antwerpen lijkt ons arsenaal van antwoorden en oplossingen alléén maar uit repressieve maatregelen te bestaan, deze keer tegen extreem-rechts. Van democratisch rechts tot extreem links, iedereen wijst naar het Vlaams Belang als de hoofdverantwoordelijke. Men wil “het racisme het zwijgen opleggen”, “het Vlaams Belang zijn geld afpakken” en zo mogelijk zelfs verbieden, de wet op de wapenverkoop verharden. Voor mijn part mogen de dotaties voor alle partijen ingetrokken worden. Maar de huidige roep op maatregelen tegen het Vlaams Belang zal onvermijdelijk als een boemerang terechtkomen op het hoofd van elke vereniging die op een radicale manier zijn gemeenschap wil verdedigen tegen racisme en fascisme, zoals in het verleden al gebeurde met de AEL. Net als in 2002 is het hoofdprobleem dat er ook ditmaal geen spoor te bespeuren valt van radicale, positieve maatregelen om het tij te keren. Zeker, het Vlaams Belang is een giftige paddestoel, maar dan wel een die groeit in een democratische maatschappij die ziek is. Die ziekte heet “Amerikanisering”. Het is een mozaïek van factoren die “het maatschappelijk klimaat” creëren waarin moorden meer en meer mogelijk worden. Dit maatschappijmodel, vergezeld van een wind van racisme, haat en repressie, waait vanuit Amerika het continent binnen. Sinds 9/11/01 is die wind een storm geworden. Natuurlijk draagt het Vlaams Blok hierin een verantwoordelijkheid, maar hen aanwijzen als de hoofdverantwoordelijke is al te gemakkelijk. In Groot-Brittannië, waar racistische moorden een vaker voorkomend fenomeen zijn dan bij ons, is er een fascistische partij, de BNP, die een dwerg is in vergelijking met het Vlaams Belang. Als vandaag in onze kerken honderden asielzoekers hongeren om een regularisering en als ze daarbij te horen krijgen dat er van regularisatie geen sprake kan zijn, als mensen die mensen zonder papieren willen helpen een gerechtelijke vervolging boven het hoofd hangt… dan is dit het werk van een minister van binnenlandse zaken. Als een tiental zwarte armoezaaiers na een helse tocht in het ruim van een autoschip Sint Elmo in Kallo aankomen, bijna verhongerd en met een paar doden onderweg, dan sturen wij ze terug. Als wij op TV elke dag de gewelddadige beelden zien van een nieuwe kolonisatie en vernedering van “de barbaren” in het Midden Oosten door het superieure westen, als vandaag de gevangenissen in Frankrijk, Groot-Brittannië en België door overbevolking uit hun voegen barsten, (met een oververtegenwoordiging van arme en gekleurde mensen), dan is dat niet het werk van wat wij traditioneel onder extreem-rechts verstaan. De onophoudelijke campagnes tegen “de duivelse Islam”, tegen “de terroristen”, tegen “de schurkenstaten”, tegen “de hoofddoek”, tegen “het racaille (het uitschot)” , tegen de “invasie” van de vreemdelingen en de vluchtelingen, de voortdurende en systematische discriminatie en achterstelling op het vlak van onderwijs en tewerkstelling van mensen van allochtone afkomst…. dat alles is naar de smaak van extreem rechts en zij zullen deze campagnes zeker aanwakkeren, maar het is niet hun werk, zij zitten in de comfortabele positie dat ze nergens verantwoordelijkheid voor dragen. Het is wel het werk van hen die in onze landen aan de macht zijn en hun bondgenoten over de oceaan.
Wat dacht u van volgende scoops in de kranten na de drievoudige moord in Antwerpen : Antwerpen engageert zich in om in samenspraak met de vakbonden de werkloosheid onder de migranten in Antwerpen, die 65 % bedraagt, nog dit jaar terug te brengen tot het niveau van de andere Belgen, door aanwervingen aan de Haven van Antwerpen en aanverwante bedrijven; Antwerpen neemt alle mensen zonder papieren op zijn grondgebied in bescherming, regulariseert hun situatie en pleit ervoor dat dit een nationale maatregel wordt; als eerbetoon aan de slachtoffers heeft Antwerpen beslist zijn haven nooit meer ter beschikking te stellen van Amerikaanse troepen of oorlogstuig voor hun kruistocht tegen een Arabisch land of een ander land in de derde wereld; de teruggestuurde vluchtelingen van het autoschip Sint Elmo worden terug naar België gehaald. Gelijkaardige maatregelen worden in Brussel getroffen: de aanwerving van honderden allochtonen uit het Brusselse in de bedrijven als VW moet hun achterstand op de arbeidsmarkt onmiddellijk goedmaken, op sanctie van verlies van alle voordelen die de bedrijven genieten. België beslist te stoppen met de bouw van gevangenissen en kiest resoluut voor een verdubbeling van zijn inspanningen op het vlak van onderwijs, aangepast aan de noden van de allochtone gemeenschap en de zwaksten in het algemeen. En zo zou ik nog wel even kunnen door gaan. Alleen zo zouden we duidelijk maken dat het ons dit keer menens is. Maar ik heb zo mijn twijfels….