Een getuigenis die bewijst dat de mensen vroeger soms moesten knokken voor hun job:

De beslissende dag.
1 september 1950!
De eerste schooldag van een nieuw schooljaar.
Als naar gewoonte, mochten de leerlingen s'middags naar huis. Wij, de zes praktijkleerkrachten, hadden nog een vergadering met directeur Van Oostveldt in zijn bureau.
Hij opende de vergadering met de woorden: Mijne heren, ik heb slecht nieuws! Hij stond op, opende een oude brandkoffer, nam hieruit een bundel papieren en legde ze voor hem op zijn bureel. Het bleken onbetaalde facturen te zijn.
De directeur vervolgde: Mijne heren, we zitten in hoge geldnood. Ik kan uw wedde niet meer uitbetalen. Morgen zullen de leerlingen naar huis gestuurd worden en wordt de school gesloten.
Er volgde een beklemmende stilte. Niet begrijpend bekeek de een de ander. We wisten dat de school een prive-instelling was, alleen leefbaar door de bijdrage van de leerlingen, hetzij 1.500 BEF per trimester.
Hiervan kregen de leerkrachten hun wedde uitbetaald, werden grondstoffen aangekocht, gas, elektriciteit en water vereffend. De verkoop van de afgewerkte producten aan de leerlingen en een paar legerkantines brachten ook wat geld in het laatje.
Nadat we over onze verbazing heen waren, deed de directeur ons een voorstel.
Kijk zegde hij, voor de wedde van de theorieleerkrachten is er nog geld. Voor het loon van de praktijkleerkrachten niet. Er is een aanvraag tot erkenning ingediend bij het Ministerie van Onderwijs. Als jullie het risico willen lopen om een jaar gratis les te geven bestaat de kans dat we het halen. Worden we erkend dan krijgt u uw wedde uitbetaald met terugwerkende kracht vanaf 1 september 1950. Zoniet heeft u elk 1 jaar gratis les gegeven.
Hij keek ons aan en vroeg: Wie wil het erop wagen??? De stilte werd door collega Caers doorbroken met de woorden: Ik doe het. De vijf anderen volgden zijn voorbeeld. Vier van de zes hadden een gezin, waarbij collega Coomans vijf kindermondjes te voeden had!
Als deze zes voortrekkers hadden geweigerd, had het toenmalige INCOPA opgehouden te bestaan en was er later nooit een PIVA tot stand gekomen met zijn andere afdelingen bakkerij, hotel, slagerij en toerisme.
De zes avonturiers waren: Wilfried Caers, Siegfried Coomans, Asselbergs, Jos Bosmans, Johan Bossaert en Corneel De Haes.
Tien maanden later kregen we de erkenning van de staat. INCOPA was gered en kon van start! De huidige school, PIVA, is daar later het resultaat van geworden.
Bij deze wens ik al mijn oud-leerlingen en hun gezinnen het beste toe. Het gaat jullie goed!
Corneel De Haes.
Praktijkleerkracht op rust.

In de bakkerijafdeling worden allerlei lekkernijen bereid

op sommige afdelingen kon je ook proeven van het heerlijks dat de leerlingen klaarmaakten

en in toonkasten kon je de kunstwerken bewonderen

deze 2 jongens rollen marsepijnen figuurtjes

natuurlijk moet er een evenwicht zijn met alle kilo's die er door dat lekkers aanvliegen en, en er ook weer afmoeten!

In de vorm van de dieetkeuken, waar elke gram, en elke calorie belangrijk is

al dat lekkers moet natuurlijk ook doorgespoeld worden, door de leerlingen van de kelneropleiding werden we op stipte manier geserveerd

voor de snoepers die nog niet genoeg hadden, het restaurant

en maar smullen...

vervolg van de rondleiding, de slagerij

kunstwerken betreffende de Olympische Spelen, dit zijn allemaal stukken vlees!

kalligrafie

Ook buiten werden er hapjes gereed gemaakt, je moest 3 dagen niet meer eten na een bezoek aan de open deur

de pateekes en zoetigheden die werden klaargemaakt werden verkocht om een projekt ergens in Afrika te ondersteunen