Indymedia.be is niet meer.

De ploeg van Indymedia.be is verhuisd naar DeWereldMorgen.be waar we samen met anderen aan een nieuwswebsite werken. De komende weken en maanden bouwen we Indymedia.be om tot een archief van 10 jaar werk van honderden vrijwilligers.

Duizenden Palestijnse families mogen hun gevangen familieleden niet bezoeken

Duizenden Palestijnse families mogen hun gevangen familieleden niet bezoeken

“Toen mijn zoon Mohannad in 2003 gearresteerd werd, was hij 16. Toen ik na vier jaar voor de eerste keer de toelating kreeg om hem te bezoeken, kon ik hem nauwelijks herkennen. Het was zeer pijnlijk. Mijn andere zoon Mo’tasem heb ik nog geen enkele keer mogen bezoeken sinds hij werd gearresteerd in april 2007. Waarom een moeder zoveel leed aandoen?” (getuigenis Maisa, wiens drie zonen gevangen zitten in Israëlische gevangenissen, voor Amnesty International) Op donderdag 17 april, Palestinian Prisoners’ Day, gaat in de bezette Palestijnse gebieden en ook bij Amnesty International alle aandacht uit naar Palestijnse gevangenen in Israëlische gevangenissen. Duizenden Palestijnse echtgenoten, ouders, kinderen krijgen geen toelating om hun gevangen familieleden te bezoeken in Israël.

Op dit moment bevinden zich ongeveer 8500 Palestijnen in gevangenissen in Israël, waarvan meer dan 800 in administratieve detentie zonder aanklacht of proces en meer dan 300 jonger dan 18 jaar. Velen mogen geen bezoek ontvangen van hun familie omdat de Israëlische autoriteiten hen in de meeste gevallen de toegang tot Israël ontzeggen. Het internationaal recht vereist dat Palestijnse gevangenen in de bezette Palestijnse gebieden gevangen gehouden worden en niet in Israël. Volgens Amnesty komt de praktijk van gevangenhouding van Palestijnen buiten de bezette Palestijnse gebieden op een grondgebied waartoe hun familie de toegang geweigerd wordt, neer op een straf die zowel de gevangenen als hun familie beoogt te treffen.

Enkel Palestijnen jonger dan 16 hoeven geen toelating om Israël binnen te kunnen. Alle andere Palestijnen hebben een toelatingsbewijs nodig, dat zelden wordt verleend. Daarom zijn het vooral kinderen, soms erg jong, die de last van de bezoeken dragen. Sinds haar zesde al reist Sabreen (foto), nu 12 jaar oud, op haar eentje van gevangenis naar gevangenis in bussen van het Internationale Rode Kruis om haar broers te bezoeken. Omdat zij de enige is in de familie die een toelatingsbewijs krijgt, moet zij het contact onderhouden tussen de gevangen broers en de rest van de familie.

Een administratieve hel

Het Internationale Rode Kruis dient de aanvragen van toelatingsbewijzen in bij het Israëlische leger. De aanvragen van Palestijnen tussen de 16 en 35 worden ambtshalve geweigerd in de ‘normale procedure’. Het feit dat zoveel aanvragen automatisch worden geweigerd omwille van de leeftijd is voor Amnesty een indicatie van het arbitraire karakter van de procedure. Het Rode Kruis moet dan een nieuwe aanvraag indienen en dan komt de ‘speciale procedure’ op gang. De meeste aanvragen worden uiteindelijk geweigerd (aanvragen van Gazanen worden altijd geweigerd, sinds Hamas de macht overnam in de Gazastrook; zie persbericht ICRC bij ‘tips’). Wanneer de toelating wel wordt verleend, is die slechts geldig voor één bezoek binnen de 45 dagen. Voor elk bezoek moet de hele procedure worden doorlopen, met telkens opnieuw een grote kans om geweigerd te worden. Het Israëlische leger roept steevast veiligheid in om Palestijnen de toegang tot Israël te weigeren. Gevangenhouding van Palestijnen in Israël is echter een schending van de Conventie van Genève. Israël beroept zich dus op een schending van internationaal recht om de weigeringen te verantwoorden. Indien de gevangenen in de bezette gebieden zouden gevangen gehouden worden, zou het probleem zich niet stellen. Zo krijgt Hana geen toestemming om Israël binnen te kunnen en kan zij haar echtgenoot dus niet bezoeken. Jarenlang had zij gewacht op de vrijlating van haar verloofde, die 15 jaar in Israëlische gevangenissen doorbracht, waarvan 7 in administratieve detentie. In die periode kreeg zij niet één keer de toelating hem te bezoeken. Ze trouwden onmiddellijk na zijn vrijlating in maart 2007. Drie maanden later werd hij opnieuw gearresteerd en sindsdien zit hij vast zonder aanklacht of proces. Ze heeft geen enkel idee wanneer hij zal worden vrijgelaten of wanneer ze hem zal kunnen bezoeken.

De reis naar de gevangenis

De kinderen van Sami en Nura al-Hashlamon, twee van de 850 Palestijnen in administratieve detentie in Israël, mogen hun ouders één keer per maand bezoeken (zie artikel ‘Administrative Orphans’ bij ‘Tips’ en schrijfactie bij ‘Actie’). Een bezoekdag is een ware uitputtingsslag. Ze reizen in bussen van het Internationale Rode Kruis naar twee gevangenissen in Israël. Drie kinderen bezoeken de vader en de andere drie hun moeder. De bus vertrekt rond 5 uur ’s morgens, omdat hij aan verschillende checkpoints onderweg lang moet wachten. Vooral aan het Tarkumiya checkpoint bij binnenkomst in Israël onderwerpen de Israëlische soldaten de kinderen aan intensieve controles. Eénmaal aan de andere kant van het checkpoint en dus in Israël stappen de kinderen op een andere bus van het Rode Kruis, die verder rijdt onder escorte van de Israëlische politie. Hoewel Israël onder internationaal recht en mensenrechtenrecht verantwoordelijk is om de bezoeken aan gevangenen te regelen, is het dus de internationale gemeenschap, meer bepaald het Internationale Rode Kruis, die al tientallen jaren deze taak en alle kosten op zich moet nemen zonder enige logistieke of financiële ondersteuning van Israël.

Het bezoek

In de late voormiddag komen zij eindelijk aan. De heenreis duurt gemiddeld een zestal uur. Het bezoek zelf duurt amper 45 minuten en gebeurt achter glas. De kinderen communiceren met hun ouders via telefoon. Enkel de drie jaar oude Saraya krijgt het voorrecht haar vader te omhelzen gedurende vijf minuten. De andere kinderen zijn ouder dan 6 en krijgen daarom dit voorrecht niet. Na het bezoek moeten de kinderen soms nog heel lang wachten totdat alle andere bezoeken afgelopen zijn. Bezoeken gebeuren één voor één en pas als iedereen buiten is, vertrekt de bus terug. Meestal is dat laat op de avond en de terugreis duurt opnieuw een zestal uur. Rond middernacht komen de kinderen terug thuis van een fysisch en psychisch zeer uitputtende dag. De hele reis duurt soms 20 uur, met wachten inbegrepen; het bezoek zelf duurt zoals gezegd een drietal kwartier.

Amnesty International roept Israël op dringend te verzekeren dat alle Palestijnse gevangenen regelmatig bezoek krijgen van hun familie. Daartoe moeten alle Palestijnse gevangenen in de bezette Palestijnse gebieden gevangen gehouden worden en niet in Israël. Ook familie die geweigerd werd omwille van veiligheidsoverwegingen moet de toelating krijgen. Voor hen kunnen eventueel bijzondere veiligheidsprocedures toegepast worden.

Meer informatie in de maart-editie van de nieuwsbrief van het Landenteam Israël/Palestina van Amnesty International Vlaanderen: http://www.aivl.be/index.cfm?PageID=3090 en in de Focus Sheet http://www.aivl.be/Media/Punitive_Restrictions_FOCUS_SHEET.pdf