Getuigenissen over 't Wagewiel en Wéris

Wat geeft een wiel stevigheid, zorgt dat het wiel rond blijft?
De spaken.
Als je ooit gefietst hebt, weet je dat verwrongen of losgekomen spaken je vierkant doen rijden.
Spaken veranderen, bijsteken en opspannen zijn handelingen waar de modale burger geen weet meer van heeft.
Toch zijn er nog van die gelegenheden waar je terug vertrouwd kunt raken met wezenlijke aangelegenheden.
Vele dingen bekijk je 't best als fietsen:
éénmaal geleerd vergeet je 't nooit.
Alleen wat concrete oefening volstaat om galant in het zadel te blijven, essentieel om er plezier en deugd aan te beleven.

Pension 't Wagewiel

Nieuwsgierig na de verhalen van een vriendenpaar over 't Wagewiel en Pros, hadden wij, mijn vrouw, de jongste zoon en ik, ons ingeschreven voor een weekendje Wéris in het Pension 't Wagewiel.
Zo van ... als dat pension niet meevalt, zitten we toch eindelijk eens in Wéris.
Het eerste echte vriesweekend van 't jaar, een open hemel, hier en daar sneeuw wachtend op meer.
Een vijftal Russische vluchtelingen, een dokwerker met zeven kinderen,
een jong koppeltje met kind, Omer en Hilde (onze vrienden), Jean-Pierre en Fons (2 daklozen), Bruno (de kok), Erica (het vlijtig Liesje) en Pros vormden het gezelschap.
Ja, ik geef toe dat het bij de eerste aanblik op z'n minst een vreemd allegaartje leek.
Het gewemel van mensen dat mij, heremietachtige, normaal bloednerveus maakt, raakte verwonderlijk genoeg mijn kouwe kleren niet.
In de lekker warme zitkamer dampte de spontane en oprechte vriendelijkheid zelfs uit de tassen koffie.
Je hebt zo van die plaatsen waar je je aanstonds op je gemak voelt (thuis als 'tware), ook al kom je er voor de eerste keer.
Dat in tegenstelling tot plaatsen waar je je nooit gerust voelt, hoe vaak je er ook komt.
Heeft niks met het huis maar alles met de mensen te maken die je ontvangen, meen ik.

Of het nu aan mijn gemoedstoestand lag of aan de charme van het pre-historische Wéris of de warmte en gezelligheid in het pensionhuis of de ontluisterende eenvoud waarbij mensen een vanzelfsprekende samenhorigheid "kunnen" tot stand brengen, het maakt niet echt uit.
Ik ga me dus ook niet uitsloven aan intellectuele muggenzifterij.
Een intens weekend was mijn deel.
Geraakt en ontroerd ben ik naar huis gereden, een warme ge"laden"heid
hield me uren later nog stil en gloeiend.
In het idyllische Dorsetachtige Wéris drukten onze prille voorouders, verstoken van het geschreven woord, hun gedachten en gevoelens van reflectie en bezinning uit op de enige wijze die zij kenden.
Wat zij te vertellen hadden, vinden we ook terug in mythen, die mondeling werden overgedragen.
Maar in Wéris stemmen ook hedendaagse mensen tot nadenken, mensen van overal en nergens, mensen van goede wil, voortdurend onderweg in hun concrete zoektocht naar een wereld vol verwondering en solidariteit, de geborgenheid van een echte gemeenschap.
Dit zelfs zonder woorden ... om het onder woorden te brengen.

De tafels stonder er vrij vroeg gedekt bij te wachten op de gasten

nog meer gedekte tafels

de tuin is nu ook uitgebreid

en de gasten genoten ervan van hùn feest

en er kwamen veel buren kijken

met een ouderwetse roeper(megafoon)kondigde de Pros de rondleidingen aan

Een van de gasten

de refter

de muzikanten

de getrouwe Julia

één van de nieuwe kamers