Frank D'hanis17 mei 2008 – 12:22

Het is een veelgehoorde klacht: onze kranten worden dikker maar niet beter, niet informatiever en zelfs niet amusanter. Onze kranten zijn kleurrijker, handiger van formaat, zwaarder van gewicht en talrijker van pagina's. Ik geloof in de hypothese dat we dra een bestelwagen nodig zullen hebben om de krant te kunnen kopen en naar onze huizen te kunnen transporteren. Vooral de weekendbijlages zijn vreselijk volumineus geworden. Je kan met zo'n papieren wangedrocht echt niet op een trein gaan zitten zonder je medemensen ernstig lastig te vallen. Nu ja, sommige mensen houden daarvan. Als je je krant aan de keukentafel leest lijkt het wel of je een archivaris of documentalist bent. Ik kan leukere dingen bedenken dan een halfuur papier ruimen na een poosje de krant gelezen te hebben.

Een poosje? Als je dat ding, want ik heb geen positievere term om het te benoemen, helemaal uitgelezen wil hebben ben je een weekje zoet. Zeer ironisch aangezien de weekendkrant volstaat met exposities en films die je absoluut moet bekijken, boeken die je absoluut gelezen moet hebben, muziek die je gehoord moet hebben en restaurants en gerechten die je gesmaakt moet hebben. Niet als je de krant uit wil lezen. Dan zit je namelijk van 8 uur in de ochtend op zaterdag tot 10 uur in de avond op zondag te lezen. Ik kan alweer leukere dingen bedenken om te doen.

Toen ik nog student was en ik, in een ultieme poging om het geld van mijn ouders met bakken over de balk te smijten, gekozen had voor een bijkomende master in de journalistiek kwam er af en toe een hoofdredacteur zijn krant met hand en tand aan ons verdedigen. Ik zag daar zeer goed het absurdisme van in; wij, als leden van de academische intelligentsia, bekeken het hele mediagebeuren met kritische ogen en werden geacht om een man als Yves Desmet het vuur aan de schenen te leggen. Nu waren wij maar wat een alcoholistische gedesinteresseerde bende, zoals de meeste alfa-wetenschappers dat zijn, en deden wij dat niet. Maar het werd desalniettemin van ons verwacht. Het jaar dat daarop volgde was Yves een potentiële baas van ons, en werden wij geacht om zeer kritiekloos en voor zeer weinig geld aan intellectuele prostitutie te doen. Ultieme ironie! Sommigen onder ons, ex-journalistiekstudenten, prostitueren zich nu met verve. Ik niet, maar als ze mij iets zouden aanbieden dan spring ik erop als een wilde bloedhond en laat ik me als het moet overal betasten. Want ik houd van schrijven, ik houd van het buzzgevoel dat je krijgt als je aan een leuk verhaal of aan een verslag kan werken.

Desmet had natuurlijk gelijk toen hij zei dat er vroeger ook problemen waren. We willen niet weer naar het systeem van de partisanenkrant, de krant die bij een bepaalde politieke of levensbeschouwelijke zuil aanleunde. Nee, natuurlijk willen we dat niet. Maar het is toch zeer gevaarlijk hoor om over dichter bij 'de waarheid komen' te gaan spreken. Ik zie geen grotere waarheidswaarde, maar individuele mensen die nog steeds zeer subjectieve en soms ideologische geladen standpunten innemen. Dat kan ook niet anders, mensen zijn immers geen objectiviteitsmachines, wanneer ze over iets gaan schrijven hebben ze al een zekere gerichtheid ten opzichte van het onderwerp. Ik wil het zwaar beladen woord subjectiviteit daarvoor zelfs niet gebruiken. Schrijven is een actie, een actie is altijd een gerichte bezigheid en daarmee is objectiviteit grotendeels uitgesloten. Maar we gaan hier niet al te epistemologisch worden.

Is de gigantische stortvloed aan informatie die je als je de krant wil doornemen een verbetering? Een stortvloed aan info kan je op het internet ook vinden, voor bijna geen geld. Moeten de kranten dan niet net een selectie aanbieden? In plaats daarvan lijkt het of ze proberen om volledigheid te bereiken in zoveel mogelijk rubrieken.

Ik ben 25 jaar, ik heb filosofie gestudeerd, daarna journalistiek, daarna ben ik begonnen aan een studie in de biochemie. Die laatste studie heb ik zeer vlug stopgezet. De stopzetting heeft me erg veel pijn gedaan, nooit zal ik de technische details van de inwendige werkingen van het leven kennen. Maar ik heb me daarover gezet. Het is futiel om te streven naar volledige informatie, naar volledige kennis, wij zijn en hebben geen oneindig wezens. Als ik, zo jong en zo groen, dat al kon leren, waarom kan het persbedrijf dat dan niet?

Mijn voornemen voor het volgende weekend: ik kies de dunste krant. Liever een gedoseerde hoeveelheid waardeloze en slecht verwoorde informatie dan 3000 erg elegante en geweldig informatieve stukken waarvan ik slecht 1 procent kan lezen en nog minder kan onthouden.