Is het arrogantie? De zelfvoldaanheid van een regio die te lang aan de top stond en nu voorbijgestoken wordt door groeilanden? Begint Vlaanderen steeds meer te lijken op RSC Anderlecht? Feit is dat Vlaamse politici en het gros van de krantencommentatoren gecrispeerd blijven reageren op kritiek uit het buitenland. Blader even mee. Bijna een jaar geleden leefde iedereen mee met het lot van de kleine Angelica. Het Ecuadoraanse meisje zonder papieren stak haar arm door de tralies van 127bis en zwaaide naar haar vader die niet werd opgepakt. De Belgische vrouw van de Ecuadoraanse president Rafaël Correa kon het niet langer aanzien en haalde scherp uit naar het asielbeleid van de Belgische regering. Meteen kwam de forse reactie van Karel De Gucht. Hij riep de ambassadeur van Ecuador op het matje zoals dat heet en zei dat de kritiek van Anne Malherbe “beledigend en volledig ongegrond” was en bovendien nog eens “onaanvaardbaar” ook.

In de lente van dit jaar waagden de Verenigde Naties het om enkele bezorgdheden op te sommen in een vijfjaarlijks rapport over de strijd tegen rassendiscriminatie. "De VN zouden zich beter bezighouden met de échte problemen van de mensen. Zoals in Darfour bijvoorbeeld, of in Oost-Congo," reageerde De Gazet van Antwerpen furieus. Diezelfde krantencommentatoren én de bevoegde politici vonden het niet nodig in te gaan op de 22 punten van kritiek. Toen een Franse journalist aan premier Leterme vroeg of de Vlaamse wooncode niet discriminerend was zoals de VN suggereerde, staarde onze premier hem boos aan om hem na een lange stilte toe te brommen: “Quelle est votre question?”.

Nog een paar maanden later durfde ook de Raad van Europa een beetje kritiek te uiten op de niet-benoeming van enkele burgemeesters uit de rand van Brussel. “Absurd”, tierde minister Keulen. “Ze hebben er niets van begrepen”, schreef De Standaard. “Als hockeyspelers in een voetbalwedstrijd.”

Dat zelfde onvermogen om een dialoog aan te gaan, zien we ook in het incident met Congo. Voor de gevoeligheden van de Congolese leiders is er weinig begrip. Naar hun argumenten wordt al helemaal niet geluisterd. Op de website van president Joseph Kabila probeert woordvoerder Nzazi Mabidi uit te leggen waarom het verkeerd liep tussen Kabila en De Gucht. Hij wijt het aan de animositeit over de Chinese mijncontracten.

“Ces accords, comme on le sait, ont fait grincer et continuent de faire grincer pas mal de dents du côté de Bruxelles. Les contrats miniers signés en toute souveraineté entre notre pays et la Chine ne sont pas vus d’un bon œil par nos partenaires traditionnels qui se cachent derrière la petite Belgique qu’ils poussent en avant dans cette guerre qui ne dit pas son nom contre le Dragon asiatique. Les occidentaux voient dans cette percée que la Chine opère sur le continent noir une menace sérieuse de leurs intérêts en Afrique longtemps considérée comme leur chasse gardée.”

Even verder stemt de woordvoerder zelfs in met de kritiek van De Gucht. “Ce qu’il a voulu dénoncer en des termes discourtois n’est pas inconnu des dirigeants congolais. Ce sont les mêmes maux que le Chef de l’Etat a toujours dénoncés dans ses discours, notamment dans celui sur l’état de la nation. Mais c’est le moment, la façon, la manière de le faire de M. De Gucht que nous n’avons pas apprécié.”

Waarom proberen De Gucht en al die krantencommentaroren niet eens te antwoorden op de argumenten en kritieken uit het buitenland in plaats van meteen 'absurd' te roepen?