Tobias Van Os12 januari 2009 – 16:19

De oproep Israël te boycotten komt niet zomaar uit de lucht vallen. In 2005 riep de grote meerderheid van Palestijnse socio-culturele organisaties en ngo's op tot een mondiale campagne van boycot, desinvestering en sancties tegen Israël (BDS-campagne). De bedoeling daarvan is burgers, bedrijven en andere maatschappelijke actoren te betrekken bij de strijd tegen de bezetting van Palestina en de discriminatie van de Palestijnen. Tot nog toe hebben immers alle acties op politiek niveau gefaald om Israël te verplichten zich terug te trekken uit alle gebieden die het bezet sinds 1967. De resoluties van de Verenigde Naties terzake legt Israël naast zich neer en de druk van westerse landen om zich aan die resoluties te houden, is veel te zwak of zelfs onbestaande. Ook de miljoenen Palestijnse vluchtelingen blijven in de kou staan, al hebben ze volgens VN-resolutie 194 reeds sinds december 1948 het recht om terug te keren naar hun land. En in Israël zelf hebben de 1,4 miljoen Palestijnen die er wonen alsmaar meer te lijden onder geweld en discriminatie door de staat. Zolang deze oorzaken van het conflict tussen Israël en de Palestijnen niet worden aangepakt, zullen de Palestijnen zich geweldloos, maar ook met geweld, blijven verzetten.

Omdat onze politici falen of andere belangen laten primeren, is een langdurige actieve inzet van burgers overal ter wereld nodig voor een duurzame vrede tussen joden en Palestijnen in het Midden-Oosten. Betogingen, petities en andere geweldloze actievormen zijn zeer zinvol, maar zonder economische druk zullen ze de nodige verandering niet teweeg brengen. Elke burger kan de druk helpen opvoeren door geen producten uit Israël meer te kopen. Naarmate de campagne van boycot en desinvestering groeit, zal het land minder en minder inkomsten uit handel genereren. Waarschijnlijk zal het nog ettelijke jaren duren vooraleer het gros van de Israëlische burgers en bedrijven de politiek van bezetting en discriminatie van de Palestijnen afvallen, maar wanneer de druk te groot wordt, zullen ze toch eieren voor hun geld kiezen.

Dit is te vergelijken met de strijd tegen de apartheid in Zuid-Afrika in de jaren ’80 van de vorige eeuw. In het begin waren er maar een beperkt aantal mensen die producten uit Zuid-Afrika boycotten, maar door acties steeg dat aantal drastisch. Daardoor onstond een klimaat waardoor zakendoen met Zuid-Afrika als negatief ervaren werd. Als gevolg daarvan beslisten tal van bedrijven, die anders niet op ethische basis opereren, zich terug te trekken uit Zuid-Afrika: in totaal sloten bijna driehonderd internationale bedrijven hun deuren in dat land.

De Palestijnse organisaties roepen niet enkel op tot een boycot, maar ook tot het terugtrekken van investeringen uit Israëlische bedrijven of uit bedrijven die in Israël actief zijn. In België zijn we gestart met een eerste desinvesteringsactie: Dexia bank wordt geviseerd omdat ze een filiaal heeft in Israël dat onder meer infrastructuurwerken financiert in Israëlische nederzettingen op de bezette Westelijke Jordaanoever. Volgens het internationaal recht mag een bezetter (delen van) zijn bevolking niet vestigen in het gebied dat hij bezet. Maar toch wonen er ondertussen ca 450.000 Israëlische kolonisten op de Westelijke Jordaanoever, inclusief Oost-Jeruzalem.

In een laatste luik van hun oproep pleiten de Palestijnse organisaties voor (politieke) sancties tegen Israël. Concreet betekent dat bijvoorbeeld de opschorting van het Associatieakkoord tussen de EU en Israël en de stopzetting van wapenleveringen aan Israël (ongeacht of ze voor eigen gebruik of voor doorvoer naar derde landen bedoeld zijn). De organisatoren van de betoging van zondag – en met hen de 123 ngo’s, vakbonden, politieke partijen enz. die hun achterban opriepen om mee op te stappen – vragen ondubbelzinnig een “opschorting van de akkoorden tussen de EU en Israël”. De voorbije week liet ook de vredesbeweging van zich horen met haar kritiek op de Belgische wapenexport naar Israël.

24 november ll. sprak de voorzitter van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, Miguel d’Escoto Brockmann, zijn steun uit voor de BDS-campagne. Andersglobaliste Naomi Klein, de Israëlische historicus Ilan Pappe en, dichter bij huis, choreograaf/regisseur Alain Platel zijn enkelen van de snel groeiende groep wereldburgers die hun steun uitspreken vóór een boycot van Israël. Ook joodse organisaties steunen de BDS-campagne: European Jews for a Just Peace (EJJP), Jews Against The Occupation (uit New York) en Israëlische organisaties als New Profile, Gush Shalom en het Israeli Committee Against House Demolitions (ICAHD), om er maar een paar te noemen.

In België roepen we bekende medeburgers, politici, kunstenaars en academici op om de oproep tot boycot, desinvestering en sancties tegen Israël publiekelijk te steunen. Tot nog toe hebben we een zestigtal handtekeningen van Belgische personaliteiten. Wie zich geroepen voelt, kan dit ook doen: vraag de BDS-platformtekst op via vpk@vlaamspalestinakomitee.be en mail uw steunbetuiging naar hetzelfde adres.

Tobias Van Os
COBI – Coördinatie Boycot Israël
COBI is een samenwerkingsverband van Vlaams Palestina Komitee, Codip, Steungroep Palestijnse Kinderen, Vrede, Intal en een tiental lokale Palestina-comités in Vlaanderen, Wallonië en Brussel.