TA°JOE03 maart 2009 – 12:36

Didier Reynders, sinds 1999 Federaal Minister van Financiën, heeft in die lange periode, een indrukwekkende lijst van blunders, wanbeleid, strukturele chaos, flagrante leugens, bijeen vergaard, waardoor het gehele financiële beleid van het land tot één groot disfunctioneren verworden is. Het ongegeneerd morsen met miljarden aan belastingsgelden was reeds dramatisch voor de crisis , en daar komt nu nog bovenop een ongelimiteerde en uitzichtloze operatie van belastingsgelden pompen in falende financiële instellingen en economische bedrijven.

De iet of wat rechtgeaarde medemens jennen lijkt Didier’s belangrijkste bezigheid en dat is een erg eenvoudige en erg lonende bezigheid. Het wekt bij de publieke opinie de nodige collectieve verontwaardiging op en brengt hem als zodanig, continu in de picture. Hoe arroganter en provocatiever hoe beter. De media geven hem de nodige aandacht en ruimte om met zijn one-liners als: “ Maar er is geen enkel probleem...”...” et alors !!!”, steeds perfect weg te komen.

En iedereen maar moord en brand roepen!!! Noch vroegere ( SP.a, PS, open VLD, MR, Groen, Ecolo), noch huidige coalitiepartners ( CD&V, cdH, PS, open VLD, MR ) noch de opeenvolgende regeringsleiders ( Guy Verhofstad, Yves Leterme, Herman Van Rompuy ) , laat staan de oppositie lijken in staat om hem ook maar een strobreed in de weg te leggen.

Het “probleem Reynders” is niet Reynders, maar zit in de rol die de politiek speelt binnen het ultra-liberaal kapitalisme, nl. het “loopjongentje van dienst” zijn, om de spelregels binnen de maatschappij voortdurend te actualiseren in het belang van het kapitaal ( winstmaximalisatie ) met als enige grote krachtlijn : privatiseren van de winsten en socialiseren van de verliezen. In die optiek kwijt Didier Reynders zich voorbeeldig van zijn taak, tot grote afgunst van zijn companen politiekers, die met minder succes diezelfde rol spelen ( vandaar hun gespeeld “ moord en brand roepen” ).

Om deze spelregels voortdurend in het voordeel van het liberaal kapitalisme te kunnen optimaliseren is de rol die de politiek, onder een schijn van democratie, hierin speelt tweeërlei aard:
uitholling en minimalisering van de solidariteit in de maatschappij
uitbreiding en versterking van het privé-eigendom en privé-recht van het individu

Deze rol wordt met grote ijver en vakkundigheid gespeeld, ( bv. project van links: “De derde weg, de actieve welvaartstaat” ) en met het beoogde resultaat, nl. de macht van het liberale-kapitalisme domineert wereldwijd en over alle domeinen.

Met de financiële en economische crisis er nu bovenop, botst die politiek op zijn limieten.

Omdat het financiële en economische systeem zwaar ziek en hulpbehoevend is, kan het alleen nog overleven indien de hele bevolking, die bovendien tengevolge van die disfuncties sterk verarmt, deze loodzware last op zich zou willen nemen met een enorme hypotheek voor de volgende generaties, ( en dit over de gehele wereld ).

De maatschappij kan het best met een “njet” op die hulpvraag antwoorden tenzij de financiële en economische wereld zelf met voorstellen komt waarin zij duidelijk kiest om de winsten naar de maatschappij te laten vloeien in een project van solidariteit, zodat de maatschappij als geheel zelf ook echt baat heeft bij het creëeren van welvaart.

Wat de politiek momenteel onderneemt getuigt van een onvoorstelbaar cynisme en misprijzen van de gehele bevolking en steunt op een “schijn-democratie”.

De crisis woedt nu reeds meer dan een half jaar en treft ieder mens. Tot op vandaag is er nog geen enkel ernstig publiek debat georganiseerd door de politiek, op geen enkel niveau, over de aanpak van deze crisis of wenselijkheid van bepaalde maatregelen.
In de partijprogramma’s voor de komende Gewestelijke en Europeese verkiezingen, is een visie of aanpak van de crisis zelfs geen item. De politiek gaat gewoon doodleuk verder alsof er niets aan de hand is. ( vandaag staking bij de post, in het kader van de privatisering van de post, een volgende stap in de politieke dienstverlening aan het liberaal kapitalisme op de rug van de maatschappij ).

Het zou op zijn minst wenselijk zijn, indien de politiek zich nog enige toekomst wil voorbehouden, dat in de komende verkiezingscampagnes de “crisis” effectief als “het” thema op de agenda geplaatst wordt. Op die manier kan de bevolking zich effectief uitspreken over de lasten en de baten waarvoor ze kan en wil opteren ten aanzien van de crisis.

Deze crisis biedt aan de politiek een unieke opportuniteit, om effectief een nieuwe en belangrijke rol te kunnen gaan spelen in het uitbouwen van de vooruitgang van de maatschappij. Een vooruitgang die gedragen wordt door de gehele maatschappij in onderlinge solidariteit. Hieruit kan ze een nieuwe legitimiteit verwerven.

Laat ons hopen dat de politieke wereld alsnog dringend de nodige initiatieven neemt vooraleer ze door de feiten in snelheid genomen wordt.