Wat een tijden, wat een zeden!
Gisteren was ik weer in de kroeg van mijn ouders, en om de één of andere reden begon ik over de docu van Hugo Claus op Canvas, waarin hij het op een gegeven had over zijn jeugdtrauma's die hij opgelopen had op de kostschool en dan vooral zijn afkeer van nonnen beschreef in weinig tot de verbeelding sprekende bewoordingen als "krijgers van God" en "zij die ooit vrouwen geweest zijn, maar nu niet meer". Nu, in de plaats van een stichtend gesprek over de Vlaamse letteren, begonnen de klanten over dat je dat niet meer ziet, tante-nonnetjes of pastoors en al zeker niet in de ouderwetse, traditionele uniformen van vroeger. Maar wat ik verwachtte en niet lang op zich liet wachten, één of andere snorremans begon over boerka's, want hun alomtegenwoordige aanwezigheid in Brasschaat heden ten dage beroert de gemoederen. Doch schoot mij volgende bedenking te binnen die ik in mijn lethargie ten overstaan van de kleinburgerman binnensmonds hield: die boerka dragende vrouwen in Afghanistan en omstreken mogen wel seks hebben met hun zeer reële en tastbare mannen. Een nuance.
En dat leidt me naar de hoofddoekenkwestie waarin de overheid flink de mist ingaat door te kiezen voor een matte, waardenloze eenheidsworst waarin vrouwen (en mannen) slechts mogen werken in een outfit die je tijdens de solden in de H&M of de Zara voor een prikje hebt kunnen kopen, of met wat geluk in een hippe winkel van een mondainer designermerk zoals Ralph Lauren of Je Kunt Mijn Kloten Kussen.
Als snorremans in het café met zo'n dame met hoofddoek ongestoord de Lambada zou kunnen dansen, om vervolgens rollebollend in de wagen een nummertje te kunnen maken, zou er toch géén haan kraaien om de chador. Het is niet het stuk textiel dat voor kritiek zorgt, het is waar het als symbool voor staat dat de kritikasters prikkelt, namelijk:"Ik ben géén spek voor jouw bek!"
Of laten we een kat niet langer een Felis Domesticus noemen maar een kat. Het gaat over seks.

Een zijsprong. Het terrorisme van Temptation Island ten spijt wordt er ook nog goeie tv gemaakt: iemand Phara gezien met de frontman van het wijlen Vlaams Blok Fluppe Dewinter (een van oorsprong West-Vlaams boerke die de Antwerpenaar beroert, begot) en de Meiden van Halal, en hoe hij zich vervolgens vastreed in een discours over de Europese traditie van Jodendom en christendom, en dat dat zo moet blijven en er voor de Islam geen plaats is binnen Europa. Of hoe Fluppe twee van de grootste ideeën van de afgelopen 200 jaar Verlicht denken in een verlopen stinkend conservatisme als een kind met het badwater wegsmeet: Marx met de Hegeliaanse synthese van these en anti-these, en de evolutie-theorie van Darwin, die we hier dan niet toegepast zien op de genetica maar op de overdracht van memen. De hoofddoek moet dus af, maar de Chassisiem Jood mag verder in zijn Apartheidswereldje blijven bestaan.
Want daarom is er natuurlijk géén probleem met deze subcultuur binnen de Joodse gemeenschap, hij leeft afgezonderd van ons. Hun vrouwen zijn onbereikbaar, en buiten de occcasionele, verdwaalde Wandelende Jood in het Schipperskwartier blijft hij ook met zijn klauwen van de niet-Joodse vrouw.
Zo niet de mannelijke moslim, hij ziet er géén graten in zich af en toe eens tegoed te doen aan een seksueel vrijgevochten vrouwelijk exemplaar die geen moslima is. Ze worden verliefd, zetten bastaardjes op de wereld, blijven levenslang bij mekaar of scheiden. De moslim wordt losbandig in zijn geloof door de ontaarde, westerse vrouw, of verstrakt terug in de loop der jaren, door zijn teleurstelling in de seculiere, materialistische samenleving, wat de vrouw kan dwingen tot een bekering of een verwijdering. Dit allemaal zeer zwart-wit voorgesteld natuurlijk.
Maar dat meisje met haar verborgen hoofdharen die werkt in de Deurnese Werkwinkel zal voor mij een mysterie blijven, want haar telefoonnummer en naam durf ik niet te vragen. Zij wekt de indruk die ook niet aan mij te zullen geven, een blonde ketter die niet gelooft in God en gebod, en die absoluut denkt dat mensen en chimpansees een gemeenschappelijke voorvader hebben.
Nee, ik zal met haar niet kunnen gaan eten, of iets gaan drinken, en daarna gaan dansen, ondertussen allemaal met de chador op haar kruin, en 's nachts bezweet en dronken van verliefdheid haar in de Florastraat in Borgerhout kunnen afzetten, zonder dat haar vader met een mes voor me staat, of haar broer, die nochthans zelf wel, mits ook hier de vele vooroordelen en naijver, met die giechelende, kakelende Vlaamse boerentrien van de RVA voost.
Is dat zo? Ik weiger dat te geloven. Die moslima is misschien minder onbereikbaar voor mijn Marokkaanse partner-in-crime, maar ook hij zal door die vader geïntimideerd worden in dat nachtelijke voorportaal. Ook hij zal zich aan een streng waarde-oordeel mogen verwachten. En zo krijgen we een vreemd gegeven: veel vrome moslims zoeken hun bruid of bruidegom terug in het land van hun ouders of grootouders.
Ja, het is wat met die moslima en haar hoofddoek, nu door die chador te verbieden gaan we die onderdrukte vrouwen uiteraard bevrijden vanonder het mannelijk juk want ook al beweren ze er zelf voor te kiezen, dat is natuurlijk een jarenlang proces van emotionele chantage en groepsdynamica geweest. Dan moeten al die moslims ook niet meer met onze vrouwen gaan lopen. Twee vliegen in één klap.
Ook dit is natuurlijk praat voor de vaak. Alsof er ondertussen geen Marokkaanse of Turkse vrouwen met Belgische inboorlingen (?) zijn, of moslimjongens niet oprecht verliefd een gezin met een vrouw van hier (?) kunnen stichten.
Nee, het gaat hier over seks en de mens' dubieuze, gespleten houding hiertegenover.
De magiese jaren '60 waren voor mijn ouders de tijd om die corrupte kerkmoraal van pedofiele priesters en stoïcijnse seksualiteit omver te werpen, en zeker de vrouw als Dolle Mina had met de pil de kans om haar eigen zwangerschap te plannen, en niet tot willekeurige broedfabriek herleid te worden. Al gauw hadden mannen vervolgens een uitvlucht voor promiscüe, vrije seks en kregen we al gauw de triomf van vorm over inhoud, waardoor vrouwen in onze zogezegd vrije seculiere samenleving nog meer dan vroeger herleid zijn tot een vat van gezonde, goed uitziende genen en minder gezonde lelijkerds.
En wat blijkt, Anorexia Nervosa en Boulimia is allerminst oosters, evenals liposucties en borstvergrotingen. Zijn dit géén equivalenten die net als de boerka de waarheid bedriegen en de stropdas omdoen? We leven in de eerlijkste samenleving ter wereld: ze is Darwinistisch, fascistoïde, en onderverdeeld in winners en losers. Nietzsche heeft enigszins gezegevierd, de zwakke, christelijke, religieuze moraal is opgeofferd en de Übermensch lijdt niet langer onder het juk van de zwakkeling. Maar Nietzsche had wel bewondering voor Jezus en de Islam, die een rechtstreeks contact zonder tussenkomst met God beoogde, en bij Nietsche vervangen is door de Natuur.
Nietzsche's Umwertung aller Werten was dan ook een geestelijke revolutie: zoals jongeren nu in de vorm van tattoeages en piercings graven in zichzelf om hun identiteitscrisis te maskeren, of in een roes van zelf-destructie, seks en drugs het leven ontvluchten, toont alleen maar dat het platte materialisme hen gedegradeerd heeft tot potentiele consumenten, terwijl ze op scholen als automaten geprogrammeerd worden om mee te draaien in een carroussel naar nergens.
Pasolini heeft het ongeveer als volgt verwoord, namelijk dat jonge meisjes die van het platteland naar de stad komen hun traditionele cultuur verwerpen en verworden tot als hoeren geklede cultuurbarbaren.
Dus, kunnen we het de moslima in haar traditierijke gewaad kwalijk nemen dat ze niet zwicht voor de tand des tijds, en weigert een meeloper te zijn, en slechts haar sexy haren wil tonen aan de man die het verdient en aan de Natuur waaraan ze ontsproten is? En niet aan een geile zatlap die zich vergaapt aan wat even goed een paspop zou kunnen zijn?
En dan denk ik aan Pater Versteylen en zijn eerlijk gevecht tegen de papenmoraal maar ook tegen platvloerse oppervlakkigheid. Een partner kies je voor haar (of zijn) inhoud, niet voor haar (of zijn) uiterlijk. Pas daarna leer je de schoonheid van mekaars lichaam kennen: en gebreken zoals te dik, te dun, te kort , enz. zul je dan koesteren als mekaars eigenheden.
Benieuwd wat Nietzsche daarvan gevonden zou hebben.

De moslima op zoek naar eerlijkheid en waarachtige wortels ondertussen ploegt naarstig verder en bewandelt onbetreden paden met haar bekritiseerde geloof en overtuiging als gids. In plaats van als bekrompen geesten te kankeren op haar rebelse kledingstijl (wie is hier nu echt punk!) kunnen we beter haar sporadische, échte dwalingen eens door de vingers zien, zoals de maagdenvlies- herstelling in het geval als ze dan toch eens heeft laten zien dat ook haar vlees zwak kan zijn, en ze niet langer een meisje is maar een vrouw, en dat dat geen schande is.
In het Joods-christelijke Europa is de moslima geen tante-nonnetje of een krijger van God, maar een muze van de goede smaak.