Broederlijk Delen - Catapa28 april 2009 – 17:23

22 miljoen liter per dag

Juan Carlos Montoya verricht heel wat onderzoek naar de ecologische gevolgen van de mijnbouwsector in de regio rond het Titecameer en het rivierbekken van de Oruro. Daar zijn een 300tal mijnen actief. Elk mijnbedrijf gebruikt zo een 22 miljoen liter water per dag. ‘De grootste impact van de mijnen is dan ook de watervuiling: in sommige gevallen door verzuring, in andere door verzilting. Dit tast op zijn beurt de ondergrond aan, de begroeiing, en het vee. Uiteindelijk heeft het ook effect op de plaatselijke inheemse bevolking, wiens gezondheid blootgesteld is aan deze vervuiling,’ zegt Montoya.

Zware metalen vervuilen water en bodem

Zware metalen en de uiterst giftige stof ‘cyanide’ komen zomaar in het water en in de bodem terecht. De bedrijven die aan openlucht mijnbouw doen, liggen vlakbij de stad Oruro met haar 250.000 inwoners. Ondertussen werden er wel waterzuiveringstations gebouwd, maar een deel van het afvalwater wordt nog steeds direct in de rivier geloosd. Bovendien stockeren de bedrijven het mijnafval op een goedkope, maar onveilige manier. Een ecologische tijdbom.

Wij zijn niet tegen mijnbouw

Al dertien jaar zet Montoya zich samen met anderen in voor de rechten van de inheemse volkeren in de regio en bestudeert er de gevolgen van de mijnbouw. In 2007 werd hiervoor de organisatie CORIDUP opgericht. ‘Dergelijke organisaties zijn niet tegen mijnbouw,’ aldus Montoya, ‘ maar ze vragen wél dat er een zekere maatschappelijke verantwoordelijkheid heerst bij bedrijven, bijvoorbeeld door de kostprijs van de vervuiling in te calculeren en deze dan in hun kosten mee te verrekenen.’
De bevolking vraagt gewoon dat de mijnbouw op een duurzame manier zou gebeuren en dat de mijnbedrijven zorg zouden dragen voor het milieu.

Zoveel mogelijk winst maken en een gebrek aan controle

Blijkbaar willen de mijnbedrijven zo veel mogelijk winst maken en zo weinig mogelijk geld aan het milieu besteden. Ze schermen ook met het feit dat ze voor veel werkgelegenheid in de streek zorgen. Maar dat blijkt zelfs niet te kloppen. De meeste jobs zijn voor hoogopgeleiden bestemd en die komen meestal uit het buitenland.
In 1992 stemde Bolivia eindelijk een wet die het milieu beschermt, maar er bestaan nauwelijks controle-instanties om de toepassing ervan te controleren. Daarom is het werk van Montoya en zijn medewerkers zo belangrijk.

Wat kan de internationale gemeenschap doen?

De bedrijven in kwestie hebben een grote angst dat de milieuproblemen waarmee ze de lokale mensen opzadelen, wereldwijd bekend zouden raken. Daarom juist is Montayo op tournee in Vlaanderen. Hij wil de mensen hier attent maken op de ecologische catastrofe die internationale mijnbedrijven in Bolvia veroorzaken. ‘De internationale gemeenschap kan druk uitoefenen op de multinationale bedrijven opdat ze meer maatschappelijk verantwoord te werk gaan,’ aldus nog Montoya.

Montoya tourt in Vlaanderen. Heb je zin om hem zelf aan het woord te horen? 6 mei is je laatste kans. Dan vindt er om 19u in de UA een slotdebat plaats met behalve Juan Carlos Montoya nog twee andere Boliviaanse sprekers, met Daan Janssens van Catapa en met prof.dr. Koen De Feyter (moderator Eddy Boutmans). Mis ook achteraf het feestje niet!
(Aula R001 - Stadscampus Universiteit Antwerpen - Rodestraat 14)