Indymedia.be is niet meer.

De ploeg van Indymedia.be is verhuisd naar DeWereldMorgen.be waar we samen met anderen aan een nieuwswebsite werken. De komende weken en maanden bouwen we Indymedia.be om tot een archief van 10 jaar werk van honderden vrijwilligers.

Mia Doornaert verkast naar kabinet Leterme

Mia Doornaert verkast naar kabinet Leterme

Mia Doornaert ruilt de redactie van De Standaard voor het kabinet van kersvers minister van Buitenlandse Zaken Yves Leterme. Liefhebbers van haar onbeschaamd rechtse opiniestukken hoeven niet meteen te wanhopen. Op vraag van hoofdredacteur Peter Vandermeersch blijft ze haar tweewekelijkse column schrijven en tussendoor zal ze ook de “brandende internationale actualiteit in opinieartikelen toelichten”.

Doornaert wordt bij Buitenlandse Zaken “beleidsadviseur voor de voorbereiding van beleidskeuzes, beleidsbrieven en toespraken”. Opmerkelijk is dat Doornaert twee weken geleden nog in een column bijna openlijk solliciteerde voor die job.

“Zorg ervoor dat u goede tekstschrijvers hebt voor binnen- en buitenlandse optredens. Een toespraak moet meer zijn dan een catalogus in het genre 'België is voor vrede, en is voor ontwikkeling, en is voor Europese integratie, en bekommert zich om de om de regio van de Grote Meren, en bevordert ontwapening,...' Er moet reliëf in een toespraak zitten, een afwisseling van ernst met een vleug humor, met menselijke warmte, met een pertinente of leuke historische verwijzing.” Zo schreef ze in een reeks tips voor de opvolger van Karel De Gucht.

Kruistocht
Met Doornaert haalt Yves Leterme een hardliner binnen op zijn kabinet. In haar columns voert Doornaert een kruistocht tegen het antizionisme, het tiersmondisme en meer algemeen alles wat links is. Telkens de vredesbeweging de voorbije jaren op straat kwam uit protest tegen Israëlisch geweld in Palestina klom Doornaert op de barricade. Antizionisten, zo schreef ze, zijn vermomde antisemitische gauchisten die na de val van het communisme een nieuw geloof zochten. “Dat verbond infiltreert met groot succes in ngo's, vakbonden, en de academische wereld.”

In een andere column noemde Doornaert de Zesdaagse oorlog van 1967 een “schitterende militaire prestatie”. Israel veroverde toen in minder dan een week het volledige grondgebied dat de Palestijnen nog restte. Het was het begin van een bezetting die tot vandaag duurt.

De komst van Doornaert op het kabinet van Buitenlandse Zaken belooft niet alleen weinig goeds voor de Palestijnen. In het wereldbeeld van Doornaert hebben de derdewereldlanden de armoede, honger en ellende aan zichzelf te danken. Doornaert: “Blijven doen alsof ,,het Westen'', ,,het liberalisme'' of ,,het kapitalisme'' schuld hebben aan alle problemen in de wereld, zwijgen over de corruptie, de onbekwaamheid, de intellectuele oneerlijkheid van de leiders van veel Afrikaanse en andere landen, komt erop neer dat men ze beschouwt als onmondige wezens die nu eenmaal niet slimmer zijn of niet beter kunnen.”

Van de 190 landen in de hele wereld behoren er zo'n 120 tot de Derde Wereld (of het Zuiden of de periferie). Dat zijn landen die sinds hun onafhankelijkheid vechten tegen onderontwikkeling en al die jaren werd de kloof alleen maar groter en dieper. De reden, aldus Doornaert: slechte leiders! Hebben wij en die vijftig andere rijke landen toch wel geluk dat we al al die jaren op goede leiders kunnen rekenen. Anders zaten we misschien ook in een tentenkamp van de VN honger te lijden.

Mei '68
In haar columns richt Doornaert ook graag haar pijlen op links. Gematigd links wordt altijd la gauche caviar genoemd en wie wat radicaler is, is een gauchist met heimwee naar de Sovjet-Unie. En allebei hebben ze schuld aan zowat elke maatschappelijke ontsporing van de voorbije jaren. Doornaert: “In de nasleep van mei '68 is een sfeer ontstaan die elk gezag als een fascisme ging zien, die burgerzin afdeed als een onderdrukkend concept, die het ongehoord vond van kinderen inspanningen te vragen om kennis te verwerven of civisme aan de dag te leggen. Stelen werd een aanvaardbare maatschappelijke sport. Als jongeren onbeschoft of brutaal waren werd dat vergoelijkt als ,,mondigheid'.”

In een snoeiharde repliek op een essay van schrijver Tom Naegels schreef ze ooit: “'Wijven moeten niet zoveel praats hebben', zei in de jaren zeventig de linkse vakbondsleider Louis Major. De Linkse Man is sindsdien nog niet ver opgeschoven.” Ja, columns en subtiliteit gaan bij Doornaert niet altijd samen.

Maar misschien is ze dan wel een goede journaliste? Eentje die haar bronnen checkt en zeer rigoureus te werk gaat. Ze werd toch niet voor niets in de adelstand verheven door koning Albert? Wel, dat valt tegen. Tijdens haar ideologische kampen wil er al eens een waarheid sneuvelen. “Ook in het Venezuela van Chavez, die zijn oliegeld gul uitstrooit om diplomatieke steun te kopen, is de armoede toegenomen”, schreef Doornaert in 2006.

Fout, zoals u in deze studie kan lezen. Tussen 1999 – het jaar dat Chavez voor het eerst verkozen werd – en 2005 daalde het aantal arme gezinnen met bijna dertien procent tot 37,9 procent. In 2007 waren er nog 27,5 procent arme gezinnen. Die cijfers houden er dan nog geen rekening mee dat veel gezinnen nu beroep kunnen doen op voedselbonnen en gratis gezondheidszorg.

Hoax
Soms durft Doornaert zelfs een ranzige roddel van het internet te plukken als dat in haar kraam past. “Halifax en NatWest halen het aloude spaarvarkentje uit reclamefolders of geschenkjes aan kinderen. De reden: voor moslims is het varken een vies dier,” schreef ze ooit. Het gaat hier om een hoax die verspreid werd door het Britse rechts-populistische boulevardblad Daily Express en later gretig werd overgenomen door neonazistische sites als die van Stormfront. Beide bankinstellingen ontkenden de beschuldiging.

“Belangrijk is echter niet alleen wat u zegt maar evenzeer, of nog meer, hoe u het zegt.” Dat gaf Doornaert ook nog mee als raad aan Leterme. Op vlak van hoe en wat zijn de prestaties van Doornaert niet meteen geruststellend. Leterme gaat het toch niet nog eens verknoeien?

Mia vs. Lucas

Een goede gelegenheid om nog eens een oud artikel uit 2002 van de onvolprezen Wim De Neuter te herlezen over de kruistocht van Doornaert tegen het zogenaamde "antisemitisme van links". Zie http://www.uitpers.be/artikel_view.php?id=341

scheiding tussen pers en politiek?

'Liefhebbers van haar onbeschaamd rechtse opiniestukken hoeven niet meteen te wanhopen. Op vraag van hoofdredacteur Peter Vandermeersch blijft ze haar tweewekelijkse column schrijven en tussendoor zal ze ook de “brandende internationale actualiteit in opinieartikelen toelichten”.'

In het vak 'communicatiemedia' werd ons verteld dat er een scheiding is tussen politiekers en persmensen. Dat die er in de praktijk al lang niet meer is, okee. Maar een aankondiging als die hierboven is toch gewoon niet netjes?

Mia heeft het licht gezien?

Tja. Beter een politiek medewerkster met journalistieke achtergrond dan een journaliste die zich enkel baseert op haar eigen politieke wereldbeeld, zeker? Als je het positief bekijkt: in haar nieuwe functie kan Doornaert haar politieke mening onbeschaamd uiten. Ik vind het meer ongehoord om als journaliste je ideologische tegenstrevers zo te beschimpen dan als politica/politiek medewerkster.

Lieve U vergeet dat Mia

Lieve
U vergeet dat Mia Doornaert, naast politiek medewerker, ook journalist blijft.
Als journalist spreekt zij voor zichzelf, als tekstschrijver voor buitenlandse zaken spreekt zij in naam van o.a. u en ik ... Hoe ik het draai of keer, ik vind er niets positiefs in.

Mia als journaliste

Dit zal wel het einde zijn van Doornaert's carrière als journaliste. Ze zag zichzelf trouwens de laatste (vele) jaren al meer als een opiniemaker dan als een journalist. Nu ze de uitgesproken ideologische job van speechschrijver opneemt zal ze enkel nog voortbestaan als de producent van een bepaald soort opinies. Dat heeft het voordeel van de duidelijkheid.

christophe

Gepost door christophe
24.07.2009

Tags