Hoelang ben je al bezig met muziek bezig?
Muziek is in mijn leven altijd al belangrijk geweest en dan heb ik het niet alleen over Hardcore, maar zeker ook over meer commerciële dingen. Als ik het maar goed vond. Rond mijn twaalf jaar leerde ik de muziek van Sex Pistols kennen. Ik was er helemaal weg van en dacht dat ik een punker was en dan ging ik soms al eens naar optredens. Later ontdekte ik ook zelf hardcore –en punkmuziek in muziekwinkels als Brabo, tot vorig jaar gelegen vlakbij de Antwerpse Grote Markt. Op die manier rol je er meer en meer in, ga je met vrienden naar concerten en start je tenslotte je eigen bandje op. ‘Building’ bestond zo’n vijf jaar, waarna ik het zelf even rustiger aanpakte om nog een paar jaren later met True Colors van start te gaan.

Vertel even iets meer over jullie platenlabel Powered Records.
Het label is opgericht door drie vrienden, waaronder Filip de vroegere zanger van Justice. Het coole aan Hardcore is dat als je iets wil doen, je dat gewoon doet! Zij wilden een label oprichten waarmee ze alleen muziek zouden uitbrengen die ze zelf goed vonden en deden dat. Met de verkoop van platen (alles verschijnt ook nog steeds op vinyl!) en CD’s kunnen ze ook weer andere groepen helpen. Op die manier spijzen ze een beetje hun kassa en blijven ze gewoon hun ding doen, volledig los van de commerciële kant van de muziekwereld. Het is zeker geen winstgevende zaak, want bij elke release, hoe succesvol ook, schieten ze er zelf financieel bij in. Binnen het wereldje is het wel een bekend label: behalve de T-shirts van Powered Records bijvoorbeeld zie je weinig T-shirts van andere labels. Ze zijn dus wel goed bezig en ze worden zelfs een beetje gehyped! Maar het kost hen geld en ze zijn er na hun betaalde job constant mee bezig. Bovendien brengen ze binnen de Hardcore een vrij gevarieerd aanbod aan groepen.

Wat is jouw ervaring met het platenlabel?
Ze doen echt heel veel voor hun groepen, waardoor wij ons als we op tour niet met praktische zaken moeten bezig houden. De studiokosten, bijvoorbeeld, worden gelijk verdeeld en verder doen ze alles zelf. Met True Colors hebben alles al uitgebracht op Powered Records: een demo, een 7’/MCD, de LP/CD ‘Focus of the Light’ en de 7’/MCD ‘Perspective’. Onze laatste LP/CD ‘Rush of Hope’ kwam enkele maanden geleden uit. Uiteraard het beste wat we ooit gedaan hebben! Ik ben er erg tevreden over, zeker als je bekijkt van waar we komen: het draait nog steeds om plezier maken, maar we verwezenlijken effectief ook dingen met de groep. We konden het niet beter treffen.

Hoe vullen jullie maatschappelijk engagement in, want als groep staan jullie wel ergens voor?
Wij staan inderdaad ergens voor, al zijn we geen groep die op het podium een uitgesproken mening verkondigd. De boodschap zit vooral in onze teksten. Die zijn ook bewust eenvoudig gehouden, al zit mijn matige kennis van het Engels daar ook wel voor iets tussen! De belangrijkste boodschap die we willen brengen is dat iedereen meer zichzelf moet zijn, minder met oogkleppen op loopt en meer positief denkt. Wij willen de wereld veranderen vertrekkend van bij onszelf. Wat kunnen wij zelf als individuen doen? Als er vandaag iets is waar de Hardcore-scene een gebrek aan heeft, zijn het de positieve groepen. En wij willen zeker meebouwen aan een positiever imago van Hardcore.

Wat betekent vandaag de dag ‘straight edge’ nog voor jezelf?
Vroeger was straight edge echt een houvast voor mij: je voelt jezelf niet thuis in wat er rondom je heen gebeurt en je ziet groepen met X-en op hun handen en je leert meer over de hele filosofie achter die beweging. Als gast van 15 jaar wil je op dat moment ook zo zijn. Tegenwoordig is straight edge voor mij puur een persoonlijke zaak en eigenlijk een natuurlijke gewoonte. Ik ben er wel fier op en ik voel me er goed bij, maar denk er niet zo veel meer over na. Als we goesting hebben, dan zetten we tijdens optredens soms een X op onze handen. True Colors profileert zich wel als straight edge-groep. We willen aantonen dat het genre helemaal niet dood is. Al doen we dat niet meer zo extreem als indertijd met Building. Daar gingen we soms wel te ver in, op het onverdraagzame af, maar dat ligt ver achter ons. Voor mij betekent straight edge trouwens het oorspronkelijke: geen alcohol, niet roken en geen drugs. Vegetarisme en losbandige relaties hebben daar minder mee te maken en zaken als abortus al helemaal niet.

Is er een liedjestekst die een speciale betekenis heeft voor jou?
Dat is ‘Heartbeat’ een nummer dat ik schreef voor mijn dochtertje en op onze niet release staat. Het is een tekst waar ik mij heel hard aan kan optrekken. Voor mij persoonlijk is dat het mooiste dat ik in mijn leven al meemaakte. En als je daar dan een liedje met veel emoties over kan schrijven, doet dat toch wat met mij. Tegenwoordig zingen we trouwens ook over veel meer dan straight edge alleen. Persoonlijke ervaringen en de sociale problematiek komen nu evengoed aan bod.

Kan je tot slot nog even iets vertellen over de afgelopen tours die jullie ondernomen hebben?
Naast een plaat opnemen is op tour gaan voor mij één van de leukste dingen om te doen: met vrienden onder elkaar het busje in en samen met een andere groep een aantal weken door Europa of de Verenigde Staten trekken. Elke nacht rijden we dan naar een andere stad, waar we op verkenning gaan en ’s avonds spelen en nadien terug verder trekken. Het is enorm vermoeiend, maar het geeft ook enorm veel voldoening. Soms spelen we voor 300 uitzinnige fans en op andere avonden voor slechts een handvol mensen. Ons maakt dat niet zoveel uit. Op tour zijn is gewoon een ongelofelijke ervaring! De vele onverwachte zaken maken het echt de moeite waard: overal waar je komt is er slaapplaats voor je voorzien, in een klein hotelletje zijn, maar vaker gewoon bij mensen thuis of hebben ze eten gemaakt. Sommige mensen op mijn werk denken dan dat wij het aan het maken zijn in Amerika. Maar uiteraard, zoals ik daarstraks ook al zei, zijn dat jonge mensen die gewoon hun ding doen. Er zijn nog veel jongeren met heel positieve dingen bezig.