Pol Van Camp10 augustus 2006 – 20:15

PERSMEDEDELING.

De hongerstakers in het St. Michielscentrum te Leuven zijn in hun 33 ste dag.
De Minister en de Volksvertegenwoordigers worden elke dag op de hoogte gebracht maar reageren niet. Ook bemiddelingspogingen of vragen van advocaat Meester Vermassen om contacten te leggen met de hongerstakers werden genegeerd. De Minister speelt het hard om partijpolitieke redenen. Omwille van de schrik voor eventueel stemmenverlies aan het VB pokert de liberale Minister P. Dewael met mensenlevens. Hij wil blijkbaar zo lang mogelijk wachten om een oplossing te vinden en neemt daarbij grote risico's. Waarschijnlijk hoopt hij dat de actievoerders de hongerstaking zullen beëindigen en dat er in de komende dagen, week... nog mensen zouden stoppen bv. door hartproblemen of omdat ze enkele keren het bewustzijn verliezen.
De negen hongerstakers zijn nochtans vastbesloten verder te doen tot ze een verblijfsvergunning krijgen voor de groep actievoerders. Udep Leuven en een groep Vlamingen steunen ze in hun strijd.

Zij hebben geen andere keuze aangezien art 9.3. van de wet, dat de regularisaties van vluchtelingen regelt, geen voldoening schenkt. Ze leidt in de praktijk tot willekeur en is onrechtvaardig en onmenselijk is. Maar.... alles is inderdaad wettelijk en er is zogezegd geen willekeur aangezien de Minister een onbeperkt interpretatierecht heeft. Het is ook onmenselijk dat sommige vluchtelingen nog steeds 4 of 5 jaar moeten wachten op een antwoord. Vandaag nog verklaarde een onverdachte bron ( Bob Pleysir , directeur-generaal van Fedasil ) in een krantenartikel : …” het is tergend dat er zulke lange procedures blijven bestaan voor de finale beslissing inzake verblijfsrecht is genomen…”
Als de Minister genoeg personeel ter beschikking zou stellen zou DVZ sneller kunnen werken en waren er weer enkele werklozen minder.
De Minister en de politici, evenals DVZ blijven de willekeur nochtans ontkennen.
Zij behoren nochtans tot de minderheid in dit land die de willekeur niet willen zien of toegeven. Begrijpelijk want het gaat over hun werk of hun controlewerk.

Een breed draagvlak in België erkent die willekeur wel en vraagt duidelijke criteria.
In hetzelfde krantenartikel zegt de directeur van Fedasil hiervan dat die stelling niet werd bevestigd in de beste spiegel van dat draagvlak, namelijk het Parlement. Zijn bewering is gedeeltelijk juist. De Parlementsleden hebben inderdaad de bedenkingen en eisen van het middenveld niet gevolgd.
Maar het is maar de vraag of het parlement in deze de spiegel van het draagvlak is. Hier speelden alleen partijpolitieke belangen en dat is geen spiegel van de bevolking…

In een persmededeling zegt het F.A.M, forum voor asiel en migratie, waar meer dan honderd organisaties in zijn verenigd, waaronder 11.11.11 en het A.C.W en dat men wel als een spiegel van het draagvlak kan beschouwen, het volgende:
“….Het Forum Asiel en Migraties klaagt echter de huidige willekeur in het politieke beleid aan. …… Blijkbaar moeten mensen eerst in hongerstaking gaan om gehoord te worden. ….“
En in een andere mededeling stelt het FAM over de gemiste kans om criteria in te voeren naar aanleiding van de nieuwe asielwetgeving: ….” … Blauw en rood lanceerden allebei voorstellen maar raakten het onderling niet eens. Gevolg is dat de regering het huidige beleid van willekeurige regularisaties via onduidelijke criteria gewoon verder zet…”
Waarom is de mededeling van het FAM zo belangrijk?

Het toont aan dat het niet alleen een klein groepje idealisten is die deze vaststellingen doet en de willekeur aanklaagt. Het zijn gewaardeerde organisaties die een breed middenveld bestrijken. Ook een ganse groep advocaten klaagde reeds eerder de willekeur aan.
In zo’n situatie begrijpen we dat de vluchtelingen wanhopig worden en in hongerstaking gaan om ook papieren te eisen. Dat is ook de reden dat Belgen deze acties steunen.

Als de vluchtelingen in Leuven de voorbeelden zien alleen al in hun onmiddellijke nabijheid ( zie kader ) dan begrijp je dat ze gefrustreerd en wanhopig worden en ze in hongerstaking gaan en hun leven riskeren.
Een paar van de hongerstakers hebben nu een laatste wilsbeschikking neergeschreven zodat ze in het geval ze hun wil niet meer zouden kunnen uiten, verder in hongerstaking willen blijven en dan weigeren gevoed te worden.

Iedereen hoopt nochtans dat deze mensen hun leven niet moeten geven voor een verblijfsvergunning en dat de Minister eindelijk zijn zegen zal geven voor de regularisatie van de actievoerders.
Hij kan dat binnen de wettelijkheid op basis van humanitaire redenen. Zijn gezegde dat hij niet onderhandelt onder chantage is afgezaagd en klinkt hol. Dit is geen chantage maar wel een zwaar drukkingsmiddel. De politici gebruiken om de haverklap “chantage “ om de andere partijen te verplichten dit of dat toe te staan of dat anders de regering valt.
Het doet nogal vreemd sommige politici te horen spreken over chantage als juist die chantage van sommige politieke partijen er bij de laatste asielwetgeving heeft voor gezorgd dat de gevraagde duidelijke criteria en de motivatieplicht voor regularisaties er niet zijn gekomen…
Vandaag is de heer R. Roosemont, directeur van de DVZ zich ter plaatse komen vergewissen van de toestand om daarover verslag uit te brengen bij de Minister. We danken hem hiervoor en hopen dat hij volmacht krijgt om onmiddellijk de groep te regulariseren.

We blijven hoopvol en gaan verder met de strijd.

Voor UDEP Leuven
Damodar Prasad Acharya Coördinator ( Eng) 0494-16.81.23
Woordvoerder : Pol Van Camp 0495-80.31.67
www.udep.be

Voorbeelden:

Wat moeten de vluchtelingen denken wanneer ze zien dat er van drie gelijkaardige gevallen van vluchtelingen die drie maanden in asielprocedure zaten , er daarvan twee geregulariseerd werden, en de derde niet. Of dat gezinnen met kinderen en 3 jaar in asielprocedure en sinds 2002 een regularisatie hebben aangevraagd nog steeds geen antwoord hebben. Of dat een man die 8 jaar wettelijk in België verbleef, belastingen en sociale zekerheid betaalde, samen woonde met een vrouw en zijn kind en 5 jaar moest wachten om te vernemen dat hij niet kon geregulariseerd zou worden. Hij deed dan een nieuwe aanvraag, had nog steeds geen antwoord en ging dan in hongerstaking. Tijdens de hongerstaking werden hij en zijn kind geregulariseerd; zijn vrouw niet omdat ze niet gehuwd waren.