Victoria05 november 2009 – 17:16

U bent met schrijven begonnen tijdens uw tienerjaren.Was er een bepaald voorval dat u ertoe bracht om met schrijven van start te gaan ?
Ik heb altijd fijn gevonden om verhalen te vertellen. Ik ben met schrijven van start gegaan op jonge leeftijd, op school. Ik schreef valse afwezigheidbriefjes in naam van de ouders om de afwezigheid van een leerling te rechtvaardigen. Ik schreef die briefjes en verkocht ze aan 50 frank. Ik ben dus gestart in de illegaliteit met het schrijven van afwezigheidbriefjes. (lacht) Dit was de aanleiding. Ik had vlug door dat het werkte. Ik probeerde telkens weer om origineel te blijven in mijn manier van schrijven van verhalen, scenarios, enz.

U bent eveneens acteur geweest (“Au-delà de Gibraltar”, “9mm”). Heeft u ambities gehad om Stand-up comedian te worden?
Ja, eigenlijk is “Hassan” (het personnage in “Les Barons”) een beetje mezelf, maar ik heb dit niet gedurfd. Op het podium staan en er mijn leven vertellen, dat is zeer ingewikkeld, want je moet het durven. Als scenarist is dit ook zo een beetje, maar daar geef ik mezelf niet bloot. Ik verkies discreet te blijven. Op het podium staan en je leven daar vertellen is een hele opgave die ik op een dag misschien wel es zal doen, maar ik ben steeds zenuwachtig. En ik denk dan “waarin is mijn leven interessant opdat mensen zich voor mij zouden verplaatsen”.

Uw leven is voldoende interessant om er een film van te maken, gezien “Les Barons” deels autobiografisch is. U vertelt er eigenlijk een beetje uw leven, niet waar?
Ja, inderdaad, maar we hebben mensen zoals Jan Decleir en Edouard Baer,die we op de voorgrond plaatsen. Ik vertel er mijn leven, maar ik blijf aan de zijlijn, ik toon me niet. Ik hou ervan allerlei plannen te bedenken van achter de camera, zoals een soort van “orkestleider”, maar dan alles in beeld gebracht.

U heeft er wel uw beroep van gemaakt. Hoe bent u daarmee gestart?
Men zegt je “Je hebt een camera, doe ermee wat je wilt, amuseer je”. Ik heb geen cinematografische referenties. Ik ben niet naar een gespecialiseerde school geweest. Ik heb de vrijheid gekregen om al datgene te doen dat ik in mijn hoofd had. Ik ken het ABC van de cinemacodes nu wel, maar niemand heeft me die aangeleerd.

Nu dat u het beroep heeft geleerd, wat heeft u opgemerkt dat u nog niet wist?
Het beeld, het resultaat ervan zien, dat mensen op welbepaalde ogenblikken lachen, dat mensen huilen op die momenten dat je wilt dat ze een traan laten. Dat is interessant. Dat wanneer we beslissen om er emotie aan toe te voegen, die emotie ook werkt. Dat is super! Maar een camera is ook gevaarlijk, want men kan u om het even wat doen slikken.

Actrice Amelle Chahbi heeft eveneens gekozen om de rol van “Malika” te vertolken omdat ze het personnage innoverend vond, gezien ze vaak rollen van geslagen vrouwen kreeg aangeboden. Maar ze houdt van de rol van Malika, een tevreden vrouw die haar eigen keuzes maakt, dat is uitzonderlijk om dit in de cinema te zien.
Ja men ziet dat niet vaak omdat het niet overeenkomt met de stereotypen die we op TV te zien krijgen dat een vrouw van Magrebijnse origine slaagt, intelligent is, en haar persoonlijke keuzes maakt. Het is voor sommige mensen niet interessant want zij willen de ‘geslagen en onderworpen vrouwen’ tonen. Enkel dit tonen is liegen. Een waarheid verborgen houden, of niet de hele waarheid vertellen is voor mij liegen. Ik breng dit alles tot een andere werkelijkheid. Want de ‘Hadja Lahbib’ et ‘Hakima Darmouche’ (Franstalige journalistes die het journaal presenteren) bestaan echt. Er zijn tal van jongeren, van mensen met een dergelijk profiel.

Denkt u dat u erin geslaagd bent een deur te openen door magrebijnse vrouwen dergelijke rollen te laten spelen?
Ik weet het niet, maar in al mijn films zal ik steeds de zaken tonen die nog niet getoond werden. Ik zal verdergaan op hetgeen ik ben gestart, via komedie of een ander genre. Om een film te maken ben ik bereid om naar de andere kant van de wereld te gaan, terwijl ik trouw blijf aan mijn verhalen en mijn cinema.

Werd u door uw naasten gesteund, gezien een langspeelfilm een project van lange adem is?
De cinema is zo abstract, het is zo ongelooflijk om een film te maken met Jan Decleir, dat de mensen afwachten...In het begin was het allemaal een utopie, “ja, hij gaat het nooit doen.... De enige mensen die me werkelijk hebben gesteund zijn mijn broers, maar vooral mijn moeder. Het was haar droom, en ik heb in zekere zin haar droom werkelijkheid gemaakt door de mijne na te streven.

Merkt u een verschil tussen uw eerste kortfilm “Sortie de Clown” en nu “Les Barons” die uw eerste langspeelfilm is?
Oh ja, een langspeelfilm wordt meer gezien. Vandaag staan op de voorpagina van “Les Soir”, “MAD”, “La Libre Culture”, “La Capitale”, we hebben 3 pagina’s in de Telemoustique. We zijn dus overal en dat is enorm. Het is oncontroleerbaar, iedereen zegt het, “er waren verwachtingen voor deze film”. Dit zet me een beetje onder druk, maar dat is super.

Een beetje druk kan geen kwaad, dat moet u zeker nog meer motiveren?
Ja, ik werk enkel onder druk, ik ga tot aan het einde van de zaken. Ik ben fier dat “Les Barons” bestaat en dat hij in grote cinemazalen wordt vertoond zoals in Kinepolis en UGC. En het gaat om een Belgische film. De mensen zeggen niet “ah het is een Marokkaanse film”, neen het gaat om een Belgische film.

Inderdaad, u heeft duidelijk gezegd dat u een verhaal over integratie wou vermijden.U had eerst in die richting geschreven en later heeft u uw eerste versie in de prullenmand gegooid, zoals u dit in een ander interview uitlegt. Wat heeft u hiertoe aangezet?
Wanneer ik ‘s ochtends wakker word zeg ik niet tegen mezelf “ben ik wel of niet geintegreerd?”. Ik ben in het Sint-Jansziekenhuis in Brussel-stad geboren. Over welke integratie hebben we het? Indien ik het hierover had moeten hebben wil dit zeggen dat er een probleem is. Het zijn grote clichés en ze zijn foutief. Waarom vraagt men steeds aan een persoon die in Brussel geboren is om zich in Brussel te integreren. Ze zijn geïntegreerd. Sommige personen, die vooroordelen tegenover deze gemeenschap hebben, zouden die in hun hoofd moeten integreren. Vanaf dat ogenblik zal het gaan. Ik hoop dat ze die dan van hun hoofd naar hun hart overhevelen, maar dat is nog een lange weg.

Kan humor hiertoe bijdragen?
Er moeten nog meer films komen, want humor is de enige manier om moeilijke zaken bespreekbaar te maken.

Welk is u favoriete deel uit de film?
(lacht) Ik heb de film vaak gezien en ik vind het fijn om hem te zien...het is een vraag waarop ik niet kan antwoorden. Ik hoop dat de mensen evenveel plezier zullen beleven aan het bekijken van de film, als ik gehad heb bij het maken ervan en de acteurs bij het spelen.

Hoe heeft u zich gevoeld na de afwerking van de film, wanneer alles afgerond was en klaar voor de promotie?
Ik had zin om een jaar lang te slapen. Ik heb toen gedacht “ik ga naar huis, en sluit mijn gsm af voor een jaar”, want het is veel werk, discussies, ontmoetingen, samenwerkingen, het zoeken naar artistieke ideeën. Maar het is genieten wanneer men de mensen ziet lachen tijdens een première-voorstelling en zien dat ze het begrepen hebben, dat ze tranen in de ogen hadden. Dat is het mooiste geschenk.

U observeert dus uw publiek, u gaat naar de projectiezalen ...
Ik geniet om hen in de zalen te zien, te zien hoe ze reageren. Tijdens de première-voorstelling hebben we vele goede reacties gehad. Het was schitterend. Dat is zeer aangenaam. Ik hou er uitstekende herinneringen aan over. Alle ontmoetingen omtrent deze film waren mooie ontmoetingen. Ik heb er bijvoorbeeld steeds van gedroomd om met Jan Decleir, een groot acteur, te mogen werken. En hem horen zeggen dat voor hem “Les Barons” één van de beste films is die hij heeft gemaakt, is één van de mooiste geschenken.

Daarmee heeft u niet enkel een droomsamenwerking gehad maar eveneens een compliment van de persoon die tot uw droom heeft bijgedragen. Welke zijn uw toekomstige projecten?
Er zijn vele projecten. Ik schrijf verder.