MFDS02 december 2009 – 10:38

Al honderd keer dood verklaard maar telkens weer opgestaan: dat lijkt wel het verhaal te worden van de Kommunistische Partij. Ook nu weer: na de recente verkiezingen die voor radicaal links een ronduit slecht resultaat opleverden, kwam er wonderwel beweging in de Brusselse afdeling van de Parti Communiste. Een proces dat nu werd afgerond met de verkiezing van een nieuw regionaal comité voor de regio Brussel.

Politiek secretaris Vladimir Caller werd bestendigd in zijn functie. Hij heeft de verruiming op gang gebracht. Hij krijgt samen met het regionaal comité een mandaat voor twee jaar. Na de heroprichting van "Le Drapeau Rouge", de Waalse tegenhanger van de Rode Vaan, kan hij nu dus een extra hoofdstuk toevoegen aan zijn palmares.

Een beetje tegen de verwachtingen in werd voormalig Oostends gemeenteraadslid Arne Baillière (32 j) verkozen tot regionaal voorzitter van de Parti Communiste. Hij werkt sinds 3 jaar als cultureel animator in het Cultureel centrum "De Dolle Mol" dat hij in 2006 van een gewisse dood redde door het leegstaande pand te kraken en het centrum te heropenen.

"Voorzitter zijn, is vooral luisteren naar anderen en coördineren. Je eigen mening is minder belangrijk dan het laten functioneren van het geheel. Al kan ik niet ontkennen dat ik het wel een hele eer vind om in de voetsporen te mogen treden van legendarische figuren als Julien Lahaut of Joseph Jacquemotte. De historische bagage van de kommunistische partij blijft enorm: het is en blijft de partij van het Verzet tegen de Nazis, van de solidariteit met de internationale brigades, van de arbeidersstrijd in België. Daarin zullen we altijd inspiratie blijven vinden voor het volhouden van ons engagement."

Of het geen "mission impossible" is het predikaat "kommunistisch" dat in West - Europa zo verketterd werd en wordt, weer aanzien te geven in België?

"Ik ben geboren in 1977. Ik heb nog nooit iets anders meegemaakt. In 1989, op het toppunt van de antikommunistische hysterie, was ik 12 jaar oud. Je kan bijna zeggen dat het CNN is geweest die ervoor heeft gezorgd dat ik kommunist werd. Toen ik in 1997 lid werd van de KP Vlaanderen, was het niet makkelijk. Verkozen worden in Oostende was ook niet makkelijk. En nu zal het weer niet makkelijk zijn. Gelukkig hebben de rijpere generaties militanten het "huis" goed bewaard. Daarvoor moeten we hen vandaag dankbaar zijn. Ik merk dat de tijd stilaan rijp wordt voor een gebundeld links alternatief in België, dat niet verwatert in het zoeken naar de gemene deler. Zowel bij PVDA, KP, LSP, als SPa. rood is er een grote luisterbereidheid. Mijn voorkeur voor de politieke formatie van de toekomst gaat uit naar een koepel, waarin alle bestaande organisaties en partijen onafhankelijk blijven bestaan en hun basiswerk verder doen, maar die onder één noemer naar de kiezer trekt. Hoewel electoralisme natuurlijk geen antwoord biedt op de concrete uitdagingen van de sociale strijd in België."

En voor de nabije toekomst?

"2010 wordt een annus horribilis voor de gezinnen, de moeders, de studenten, de werkenden, de kleine zelfstandigen, kortom voor iedereen die niet ´rijk´is. Het ´redden´ van de banken met overheidsgeld, en de kredietklem die erop volgde, heeft zoveel kapitaal weggeslagen uit de samenleving dat de sociale pijngrens ver overschreden wordt. Wij moeten antwoorden bieden, krachten bundelen en radicaal werven voor een herverdelend sociaal model: toegepast marxisme dus. Vroeger was ik meer een hemelbestormer. Ondertussen weet ik dat de echte uitdaging is een engagement lang vol te houden. Daarom ben ik ook zeer blij dat ook mijn leeftijdsgenoot Vincent Martin, 7 jaar kommunistisch gemeenteraadslid voor de PCF in Trâpes bij Parijs, verkozen werd in het regionaal comité voor Bussel. Zijn ervaring en doorzettingsvermogen sporen mij aan om verder te gaan."

En de verhouding tot de sociaal - democratie?

"Wat er in Antwerpen met Erik de Bruyn van SP.a Rood is gebeurd, die ondanks een erg goede score bij de regionale verkiezingen niet verkozen werd omdat het partijkader hem op een technisch onmogelijk verkiesbare plaats had geparkeerd, illustreert het voor mij helemaal: in haar zoekocht naar de gulden middenweg moet de SP.a gewoon niets weten van linkse ideëen. De pijnlijke bevestiging kwam natuurlijk met die affaire van de uitgelekte emails, wat mij vanuit mijn persoonlijke ervaring dan weer nièt verwondert. Ik zou er als socialistisch militant moeilijk mee kunnen leven dat ik campagne voer voor een partij die onverkozen technocraten tot minister benoemt en waarvan de strategie wordt uitgetekend door een onbekende kaalhoofdige yuppie in een advocatenkantoor op de Louisalaan. Ik zou me bekocht voelen. Neen, dan liever verder timmeren aan de steile, moeilijke maar o zo mooie weg naar radicaal - linkse eenheid in Brussel, Vlaanderen en Wallonië."