Kenneth RUMES18 augustus 2006 – 12:25

Een zogenaamd redelijk ontwikkeld land als Senegal is een slechte leerling in de klas van de Millenium Ontwikkelingsdoelen. Want in Senegal behandelt men, elke dag, kinderen als vuil. Het is niet van horen vertellen, maar men kan dit met eigen ogen zien. Er sterft niet ergens een kind in de nacht, ver weg, maar aan je blanke voeten in de straten van grote steden als Rufisque, M'bour, Thies, Saint-Louis en Dakar. In de voorsteden en sloppenwijken overleven honderden kinderen op straten, of ze overleven niet.
Met hun lege bedelpot zoeken ze eten en bedelen het geld bij mekaar voor hun maraboe en iets om te eten. Daar zit de kern van het probleeem: de maraboes zijn de koranleraars die de kinderen laten bedelen om hen te betalen voor de les. Ze sturen kinderen op straat nog liever dan dat ze zelf gaan werken voor hun geld of dat de overheid een loon geeft aan de leraars. De ouders sturen vanuit de dorpen hun kinderen - omdat ze er niet meer voor kunnen zorgen door de extreme armoede - recht in de handen van deze kinderhandelaars.

Wist u dat de jongste kinderen zelfs geen 3 jaar oud zijn? Dat is wraakroepend en valt met geen overtuiging of religie goed te praten. Want waarom? Is het de goede god van de maraboes die hen vroeg om kinderen slecht te behandelen en op straat te sturen? In alle geval de overheid in Senegal slaapt beter in hun paleizen dan de kinderen op straat. De regeringsleiders zijn juist gekozen met steun van de maraboes, die intussen hun bedelkinderen verbieden om stages te volgen, andere lessen dan koranlessen te nemen, zelfstandig te denken, zelfs maar om te praten met mensen van een andere overtuiging of een ander geloof. Het zijn zij die het volk vertellen op wie ze moeten stemmen, zij proberen het Senegalese volk in het donker te laten leven.

Senegal heeft geld, maar de overheid maakt de foute keuzes. Mensen- en kinderrechten zijn te verwaarlozen. De bestaande orde wil zich handhaven uit pure machtswellust. De president koopt tientallen spiksplinternieuwe luxe-auto's. Intussen sterven de mensen aan eenvoudig te behandelen aandoeningen, of ze creperen gewoon van de honger en de dorst. Toch knaagt dit niet aan het geweten van de maraboes. Zij hebben er namelijk geen.

Daarom is de tijd gekomen dat het Senegalese volk opstaat, zich verenigt en vecht voor de bevrijding van een corrupte overheid. Het volk moet zich verheffen, studeren en hun kinderen een betere toekomst bezorgen. Zij zijn het die van hun overheid moeten eisen dat er ziekenhuizen worden gebouwd, artsen en verpleegkundigen opgeleid en de nodige medische zorgen worden verstrekt, niet alleen aan de rijken. Aan iedereen, in de eerste plaats aan de kinderen.
Want nooit kan een mens aanvaarden dat elke dag, elke nacht in Senegal er kinderen sterven, ten gevolge van honger of ziektes die met een minimum aan inspanning probleemloos kunnen behandeld worden.

Daarvoor is de eerste voorwaarde goede wil van een rechtvaardig bestuur. Als dat er niet is, moet het volk dat nastreven tot het er is.