Het waarom
60? JA! EN DAN? is een hedendaagse comedy van Alex Van Haecke
die als auteur in Antwerpen vooral bekend is van theaterproducties als : De Rat Van ’t Sint Andries, Dobbel Shift, Linke Gêne en De Red Star Line.

60? JA! EN DAN? is Alex Van Haecke’s eerste comedy en meteen ook zijn dertigste theatertekst.
In hoger vermeld werk is de lach steeds aanwezig, maar krijgen ernst en ontroering een soms meer, soms wat minder geprofileerde plaats. Met zijn nieuwste stuk waagt Alex zich voor het eerst op het aartsmoeilijke terrein van de humor op zich. Hoewel hij er al jaren aan dacht een poging op dat terrein te wagen, werd hij daar recentelijk effectief toe aangezet door het succes dat hij oogstte met zijn bewerkingen van teksten van de grootmeesters in het genre, nl. Neil Simon en Ray Cooney (resp. The Odd Couple en Rijen En Vrijen).

En meteen legde Alex Van Haecke de lat hoog. Bij het uitwerken van zijn ideeën overviel hem namelijk de ambitie een poging te wagen Neil Simon en Woody Allen te combineren. Die laatste is de grootmeester van de meer socio-psychologische comedy. Zijn personages vertoeven niet per se in dolkomische situaties, zijn op zich ook helemaal niet per se grappig. Zij dragen zelfs eerder een zekere tragiek met zich mee, maar het feit dat ze zijn wie ze zijn in bepaalde omstandigheden maakt dat ze komisch worden ondanks zichzelf. Hun socio-psychologische constructie wordt komisch in combinatie met andere personages in hun situaties. Neil Simon gaat niet altijd zo ver, maar de inhoud van zijn personages primeert dan weer op de soms verschrikkelijk complexe en daardoor dolkomische plotwendingen van Ray Cooney.

Zowel Simon als Allen bedienen zich, in tegenstelling tot Cooney, vooral van de kunst van de one-liner, van grappige verwijzingen naar de dagdagelijkse realiteit en zijn vooral bijzonder sterk in het schrijven van spitse dialogen. Beiden hebben, tussen haakjes, in de jaren vijftig samengewerkt voor de Amerikaanse radiostations.

Alex Van Haecke geeft toe dat hij hoog gegrepen heeft, maar wijst er ook op dat hij zijn comedy in Antwerpen en niet in New York situeert, dat zijn personages m.a.w. Antwerpenaars zijn en dan ook met de typische humor (one-liners, woordenschat en verwijzingen) van de Antwerpenaar aan de slag gaan en zijn dialogen dus niet de wereldberoemde Jiddische inslag hebben van die van zijn twee grote voorbeelden.