han26 september 2006 – 15:17

Ik ben bang.
Nee, niet voor al die meepraters en malcontenten die op de televisie en in de kranten hun scheefgetrokken visie op de wereld ventileren. Evenmin ben ik bang voor boegbeelden en kroonpretendenten. Niet meer dan kleine mensen met een grote mond zijn het. Hun discours een langspeelplaat die in een groef is blijven steken, hun vlag een lappendoek van schijnoplossingen en leugens.
Waarom zou ik bang voor hen moeten zijn?
Hun onverdraagzaamheid en bitterheid zijn van mijlenver te ruiken, hun wrok en walging oorverdovend luid te horen. Ik kijk hun recht in de ogen en herken hun strategieën en projecten, zonder vrees treed ik ze tegemoet.
Ik zal u zeggen voor wie ik bang ben.
Ik ben bang voor mensen die mij zeggen dat ik niet bang moet zijn.
Ik overdrijf, zeggen ze. Ik zou beter moeten weten. Ze lachen me uit als ik mijn bezorgdheid uit. De duivel woont in het Witte Huis, beweren ze, niet in mijn straat. Ze sussen of halen hun schouders op. Bovendien is iedereen schuldig, vinden ze. Er zijn geen witten en geen zwarten, alles is een machtsspel.
Het zijn de argumenten van de blinden en bedrogenen. Het rookgordijn dat zij verspreiden is ondoordringbaar dik en giftig. Ze lezen het verleden als een stationsroman waaruit niets te leren valt, en omdat ze zeker zijn van hun gelijk, is geen kruid tegen hun gedachtegang gewassen.
Voor zulke mensen ben ik dus bang. Doodsbang.

Joseph Pearce