han26 september 2006 – 16:25

Tegen het einde van de 20e eeuw werd onze geest in recordtijd als het ware opengerukt. Nooit tevoren beschikten we over de mogelijkheid om in enkele seconden dergelijke gigantische stromen informatie te raadplegen. Tegelijk gingen de grenzen wijdopen. We werden lijfelijk geconfronteerd met mensen en culturen die we tevoren slechts kenden uit boeken, films of reizen. Hoe reageerden we? Op twee manieren. De eerste lijkt op een soort animale reflex. Ze gaat uit van de zekerheid dat onze West-Europese, christelijke cultuur superieur is, autochtoon, zodat ze moet beschermd worden tegen elke allochtone invloed. Twee sleutelwoorden die niet meer uit onze moderne woordenschat weg te branden zijn. Meteen ontstaat ongerustheid , die evolueert naar angst en paranoia. Bepaalde mensen gaan zich arrogant opstellen met het argument dat we de eigen cultuur moeten beschermen tegen alles wat anders is. Eéndimensionale slogans die ons worden ingehamerd doen denken aan de onzalige periode van 1933 tot 1945.
De tweede manier is complexer. Ze is gebaseerd op openheid, begrip en inzicht in het netwerk van geschiedenis en cultuur, die de mensheid niet verdeelt in compartimenten maar die de planeet Aarde beschouwt als een stofdeeltje in de kosmos. Het gevolg is multidimensionaal denken, waarvan het derde sleutelwoord de basis vormt: ‘Verdraagzaamheid’.

Jef Geeraerts