han26 september 2006 – 16:32

‘Hermaak je huiswerk: vervoeg het werkwoord ‘zijn’ en maak een korte zin,’ staat er in de agenda van mijn tienjarige zoon geschreven. Hij haalt zijn schouders op terwijl hij de rest van een banaan in zijn mond propt. ‘Het is niet eerlijk,’ zegt hij bijna onverstaanbaar. ‘Meneer Busschots zegt dat ik lui ben. Ik ben NIET lui! Hij is lui en hij is stom. Hij is een eikel en Saïd is ook een eikel.’
Ik weet dat ‘eikel’ voor mijn zoon de verzamelnaam is voor iedereen die hem dwarsboomt of die voor balken in zijn oog zorgt. Uit piëteit voor de man die achtentwintig kinderen de zin van zijn moet trachten bij te brengen vraag ik alleen: ‘Waarom is Saïd een eikel?’
Mijn zoon slikt banaan door en haalt een blad papier uit zijn boekentas. Hij klopt er met zijn volle vuist op. ‘Daarom! Ik mocht tijdens de speeltijd niet naar buiten omdat ik als voorbeeld het huiswerk van Saïd moest overschrijven.’ Ik lees het huiswerk van Saïd. Ik ben bruin, jij bent een vriend, gij zijt bang, hij is dood, zij is mooi, wij zijn sterk, jullie zijn stout, zij zijn stoer. Mijn zoon kijkt me aan met die onverbiddelijke eis in zijn ogen van ‘moeders moeten aan de kant van hun kinderen staan.’ Hij vreest mijn stilte, zijn stem verheft zich. ‘Daarom is Saïd een eikel. Hij zegt alles wat meester graag hoort. Denk je nu echt dat ik er niet heb over nagedacht? Ik ben er de hele tijd mee bezig geweest.’
Ik wil hem onderbreken om hem de match Duitsland – Kameroen van gisterenavond in herinnering te brengen, maar hij is sneller. ‘Ik heb tijdens de hele match nagedacht over mijn huiswerk.’
Ik lees zijn foute huiswerk. Ik ben een mens, jij bent een mens, gij zijt een mens, hij is een mens, zij is een mens, wij zijn mensen, jullie zijn mensen, zij zijn mensen.
Ik kijk hem aan. Zijn stem klinkt aarzelend. ‘Ik heb nog even getwijfeld tussen mens of voetballer.’

Kristien Dieltiens