claudio06 oktober 2006 – 22:42

Mijn beroep is filmregisseur. Wat ik sinds 25 jaar doe, is van 's morgens tot 's avonds mensen observeren, sturen, karakters analyseren, karakters creëren, trachten mensen te doen geloven in een verhaal, trachten het verhaal van anderen te geloven, teksten analyseren, dialogen herschrijven.
Drama is conflict, dus zonder conflict heb je geen goed drama. Je hebt "goeden" en "slechten" nodig voor een boeiend verhaal, voor een love-story. Hoe menselijker de slechten zijn, en hoe kwetsbaarder de goeden zijn, hoe straffer het verhaal.

Een camera is een wapen, dat zoals alle wapens gebruikt en misbruikt kan worden. Een camera is gevaarlijk, zeker wanneer ze op de ogen gericht is. Een camera liegt niet, maar helpt kijken. Schitterende acteurs weten dat en kunnen dit meesterlijk bespelen...

De hoofdpersonages van het Vlaams Belang spelen ongelooflijk goed en sterk, soms magistraal. Maar met de karakters klopt iets niet.
Ze zijn te eenzijdig, er is een leegte. Ze vechten, ze vallen aan, ze breken af, ze bouwen niets op, ze misleiden, ze misbruiken, ze verleiden, ze mennen het volk, ze lachen de vijand uit, ze lachen enkel om de macht. Niets is constructief. Er is geen love-story, er is enkel liefde om de macht : de enige valse liefde.
En toch zijn ze ontzettend beleefd en vriendelijk (geworden). Er klopt dus ook iets niet aan hun verhaal. Ze willen een positief verhaal verkopen met negatief ingestelde karakters. Of het verhaal is ongeloofwaardig of de cast is fout en ongeloofwaardig.

Als regisseur weet je dat poeslieve acteurs met een groot rechtvaardigheidsgevoel en een joviaal, genereus en verdraagzaam hart de grootste slechteriken kunnen spelen. Je bouwt en vertrouwt er op, en weet met zekerheid dat ze nooit écht een mes in de rug steken van hun tegenstrever. Je controleert de situatie, en het is tenslotte maar film.

Maar in de dagelijkse politieke reality-soap is er geen regisseur. Er zijn enkel echte personages. En die willen de komende dagen graag allemaal een hoofdrol.
In alle partijen, dorpen en steden zijn er fantastische en irriterende personages, zijn er love-story's en worden er broedermoorden gepleegd. En overal is het nu eigen belang eerst. Maar de Vlaams Belangers komen afgeborsteld, vriendelijk en consequent destructief ingesteld naar de audities. Velen kennen hun tekst perfect van buiten, maar weten en beseffen niet wat ze zeggen. Enkel de kopmannen, die de dialogen geschreven hebben, genieten geniepig van de onschuldige verspreiding van hun woord.

Ik zit nu tussen het publiek en zie hoe ze het verhaal zo spannend maken en het publiek meeslepen. Ik kijk naar alle ogen. Ik zie de mensen enthousiast worden en meejuichen met het Vlaams Belang-verhaal. Zelfs moderatoren laten zich om de tuin leiden. Maar ik blijf toch regisseur en ik voel hen niet aan. Ik geloof ze niet.

Niets in hun tekst kan me enthousiasmeren, niets kan me ontroeren of een goed gevoel geven. Ik word bang. Ik wil spontaan naar de anderen roepen: "Pas op, want ze hebben daar gelijk, dat weten jullie toch ook... Pas op! Het woord democratisch is te abstract... Pas op! Ze gebruiken jullie gekibbel... Pas op! Ze willen van alles, maar bieden niets aan..."

Ik krijg schrik omdat ik pertinent zeker ben dat deze hoofdpersonages van het Vlaams Belang onbetrouwbaar zijn en reeds een groot deel van de figuratie hebben misleid. Helaas is het geen film en kan ik niet ingrijpen. Ik word écht bang want het wordt morgen realiteit en als een dier wil ik het intuïtief plotseling keihard uitschreeuwen: Mensen, geloof ze niet! Hun verhaal klopt niet. Het is vals! Er zijn genoeg andere geloofwaardige verhalen en verdraagzame personages!

Stijn Coninx