Bericht uit Mweka

Mweka is zowat de graanschuur voor de stad Kananga, hier zo’n 150 km verderop. Maïs wordt van hieruit per trein naar de stad aangevoerd. Het is zowel voor de boeren hier als voor de inwoners van Kananga een kwestie van overleven. Recent werd zo’n 40 ton maïs vervoerd, maar dat was uitzonderlijk. Want de trein draait al zo’n drie maand op “service minimum”, het gros van treinpersoneel is in staking.

Ze werden dan ook al in geen 24 maand uitbetaald. Je zou voor minder… Het heropstarten van het vervoer tussen het platteland en de steden en het stimuleren van de landbouwproductie was één van de punten van het minimumprogramma van vader Kabila in 1998, maar sinds de oorlog ligt alles stil en verkommert. De mensen verwachten verandering.

Ik praat er over met Kweny, de voorzitter van een boerenorganisatie, Repad die een groot deel van de boeren uit de streek omvat. “Hebben jullie aandacht gevraagd voor jullie problemen aan de kandidaat-parlementariërs?”
Kweny: “Gevraagd wel, maar geen gekregen. Er was geen enkele kandidaat die zich hiervoor interesseerde. Een aantal mensen uit onze organisatie hebben zich kandidaat gesteld, maar zij werden niet door ons gemandateerd. Dat was meer een persoonlijk initiatief en zij werden ook niet verkozen. In feite zit er in het parlement niemand die de boeren uit onze streek vertegenwoordigt. Maar goed, we geven ze vijf jaar de kans maar niet meer.”

Het treinpersoneel dat er een beetje lusteloos bijzit aan het station zijn minder geduldig:”Twee jaar geven we aan de nieuwe verkozenen en als de situatie niet verbeterd is, komt er boel”.

Terwijl ik verneem dat in Kinshasa de spanning stijgt en men bevreesd uitkijkt naar de meeting van Bemba op vrijdag, is het hier redelijk rustig. Hier lijkt het alsof de verkiezingsstrijd al gestreden is en kijkt men al meer uit naar de après-verkiezingen.

[Opgeschreven door Danny, gepost door Keltoum, waarvoor dank]