Wat een film. Children of Men is science fiction, maar dan zonder buitenaardse wezens, klinisch witte ruimtes of hightech. Wel een nachtmerrie die zich afspeelt in 2027. Het jaar dat An Inconvenient Truth van Al Gore al lang geen voorspelling meer is. Britse steden zijn ommuurde en zwaarbewaakte enclaves. Buiten die enclaves heersen bendes en worden vluchtelingen vastgehouden in concentratiekampen en getto's. In de steden worden burgers platgebombardeerd met boodschappen over dreigende terreur. Theo loopt slaapwandelend door zijn leven tot hij wordt wakker geschud door zijn opstandige ex-vrouw die hem half tegen zijn zin meesleept in een wild avontuur. Hij wordt de beschermengel van Kee, die plots nadat de wereld al jaren geteisterd wordt door onvruchtbaarheid, zwanger blijkt te zijn. Voor verschillende krachten een reden om haar op te jagen.

Wat de film zo overrompelend maakt, is dat regisseur Alfonso Cuarón (die zich eerder bezondigde aan Harry Potter and the Prisoner of Azkaban) voor een hyperrealistische vorm van science fiction kiest. Dit is de wereld zoals hij er zou kàºnnen uitzien binnen dik twintig jaar: met stinkende beken en rivieren, onleefbare steden en fascistoïde maatschappijen. Is er hoop? Nee. Of ja misschien wel. Soldaten stoppen heel even met schieten als ze een baby horen huilen en ook in die barre tijden is er overal verzet en opstand al is dat net zoals in de echte wereld niet altijd even mooi en edel.