Marc-Antoon De Schryver16 december 2006 – 22:10

In 2006 liet de beweging van mensen zonder papieren geregeld van zich horen. Maar de vele kerkbezettingen en betogingen leverden voorlopig weinig op.

Dringend
En de tijd dringt. Als de eis van regularisatie haar weg wil vinden naar het regeerakkoord dat na de parlementsverkiezingen moet worden onderhandeld, dan resten de beweging slechts enkele maanden om te handelen.

Iedereen in de workshop leek het erover eens dat zich drie grote uitdagingen opdringen.

Het grote publiek
Ten eerste moet een grotere betrokkenheid gecreëerd worden van het ‘grote publiek’. Frédérique Mawet van CIRÉ (Coordination et Initiatives pour et avec Réfugiés et Étrangers) haalde cijfers aan waaruit blijkt dat slechts 10% van de bevolking echt vóór een regularisatie is. Nog eens 10% is faliekant tégen. De rest van de bevolking is ‘zwevend’ – onbeslist – en kan dus nog overtuigd en gemobiliseerd worden. Ze riep daarom iedereen op tot ‘permanente pedagogische actie’ t.a.v. de 80% zwevenden (1).

Coördinatie
Ten tweede moet gewerkt worden aan een betere coördinatie. “Als er her en der acties gelanceerd worden, soms verschillende tegelijk in één stad, dan creëer je verwarring bij de media en gebruik je je energie niet efficiënt. We hebben een gemeenschappelijke agenda nodig”, klonk het bij monde van Paul Blanjean.

De politici
Ten derde moeten er concrete acties worden opgezet om zoveel mogelijk politici over de streep te treken. Colicchio Pasquale van het FGTB is zich bewust van de rol die de vakbonden kunnen spelen als drukkingsgroep. “Om het in het regeerakkoord te krijgen moet het eerst in de partijprogramma’s staan. En dus ook in het memorandum waarmee de vakbonden voor de verkiezingen naar de partijen trekken,” aldus Pasquale.

Woord en daad
“Dat weten we toch allemaal al lang?,”protesteerde een dame uit het publiek. “Ik heb de indruk dat we het wel graag herhalen, maar niet bereid zijn om er echt iets voor te doen”. Haar beschuldigende vinger wees vooral naar de vakbonden.

Frédérique Mawet (CIRÉ) verdedigde de vakbonden. Die zijn volgens haar wel degelijk voor regularisatie gewonnen, en ze loofde hun inspanningen om, via vormingen (waarbij vaak sans-papiers zelf worden betrokken) en ondanks verzet, ook hun leden over de streep te trekken.

Edwin Loof (CSC) stelde dat de Christelijke vakbond actief bouwt aan structurele samenwerking met o.m. CIRÉ en Vluchtelingenwerk. Hij had wel begrip voor de frustratie van de dame. “Maar,” voegde hij eraan toe, “machtsverhoudingen doen omslaan vergt nu éénmaal tijd.”

(1) Op www.cire.be kan je volgend document downloaden: ‘Donnons un visage aux sans-papiers. Cahier pédagogique sur la question de la régulariation des sans-papiers’