han09 december 2005 – 02:15

De controles gebeurden op de A12 en in het Centraal station van Antwerpen. We waren getuige van de actie in het centraal station die liep van ongeveer 18.30 u. tot 22.30 u. De politie, lokaal en federaal, stelde zich op in groepjes van 3 tot 4 mensen waarbij zich telkens iemand van DVZ voegde. Ze posteerden zich in de centrale hal aan de verschillende in- en uitgangen en aan de trappen : zowel binnenkomende als buitengaande reizigers werden gecontroleerd. Iedereen, maar dan ook werkelijk iedereen met een andere huidskleur of ‘on-Vlaamse’ uiterlijke kenmerken werd gecontroleerd op zijn/haar identiteit. Voor de mensen met uiterlijk, een duidelijk Vlaams profiel, gold dat ongeveer één op twee gecontroleerd werd. Men wilde niet de kans lopen om van racisme beschuldigd te worden deze keer. Op die manier werden in het Centraal Station naar onze schatting zeker een 50-tal mensen zonder papieren opgepakt.

De opgepakte mensen zonder papieren worden klaarblijkelijk als zeer gevaarlijk beschouwd : allen werden zij geboeid en met de handen achter de rug door de hal weggeleid naar de busjes die hen naar de Luchtbal brachten. Soms gebeurde dit op een bepaald onzachte manier. Ook een aantal andere, autochtone Vlaamse mensen, die blijkbaar geseind stonden, werden op die manier weggeleid. Zij werden vooral over de andere politiecommissariaten van de stad verspreid.

Een actie dus tegen inbraken in huizen en auto’s. In de grote hal van het Centraal Station. Door middel van identiteitscontrole. Volgens de persmededeling van de politie. Moesten de realiteit en de gevolgen niet zo schrijnend zijn, we vonden het de beste practical joke van de politie in jaren. De ‘inhoud’ van de officiële persmededelingen die de politie verspreid kunnen in ’t vervolg maar best met een serieuze korrel zout genomen worden. De uitvoerende agenten en DVZ-ers wonden er in hun onderlinge gesprekken geen doekjes om : ‘illegalen oppakken, daar is ’t om te doen’. Niet meer of niet minder. De gevoerde praktijk bewijst dat ook.

Terug naar de actie in het Centraal Station. Het betrof hier een doelbewuste en gerichte actie om mensen zonder papieren op te pakken : de 3de op minder dan een week tijd in Antwerpen. Verleden zaterdag 3 december op het De Coninckplein aan de halte van tram 12, vorige maandag 5 december op tram 3 en gisterenavond dus in de hal van het Centraal Station.

De stijgende frequentie waarmee deze acties plaats grijpen, de enorme inzet van mensen en middelen, het steeds stijgend aantal mensen dat opgepakt wordt en overgebracht wordt naar gesloten instellingen, de samenwerking tussen het lokaal niveau, het federaal niveau, DVZ en soms andere openbare diensten … getuigen van wel overwogen beleidsvoering. Gisteren wond men er, ondanks de lachwekkende persmededeling van de politie, eigenlijk geen doekjes meer om. Het actief opsporings- en uitwijzingsbeleid is in Antwerpen een feit.

Moeten we de vraag naar de waarde van een bestuursakkoord – dat ook op andere beleidsvlakken genegeerd of omzeild wordt – nog stellen ?

Wie en welke politieke verantwoordelijken sturen dit beleid ? En omgekeerd. Wie en welke politieke verantwoordelijken controleren nog dit beleid ? De indruk ontstaat alvast dat een aantal diensten, waaronder de Lijncontroleurs, de lokale en de federale politie en DVZ behoorlijk op basis van sterken onderlinge samenwerking en gedeelde agenda, op eigen houtje opereren. Zowel deze indruk, vooralsnog niet ontkracht door politici, als het straal negeren van een bestuursakkoord zijn ontoelaatbare evoluties in een democratie.

Ondertussen wordt in dit landsgedeelte over de kern van het vraagstuk, de migratie in een neoliberale, geglobaliseerde wereldorde en hoe daar op een menselijke en solidaire wijze mee omgaan, door deze politieke generatie, op enkele uitzonderingen na – Groen! als partij in zijn geheel, de kleinlinkse partijtjes en individuen binnen de SP.A - niet meer nagedacht of gedebatteerd. En laten zij conservatief rechtse stromingen niet alleen het debat bepalen, maar ook hun beleid voeren. Voor de menselijke ellende en de mensonwaardigheid die dit beleid met zich meebrengt, kijken ze de andere kant op. Steken, van ’t niveau van districtsraadslid tot parlementair, als struisvogels hun kop in ’t zand. We noteren het en we zullen ons ertegen blijven verzetten.

BastA!.