In Le monde diplomatique (maart 2007) bezint Joris Luyendijk zich over de stiel van Midden-Oostencorrespondent ('Les mots biaisés du Proche-Orient').

Welke woorden gebruiken? "Moeten we zeggen 'Israël', 'de zionistische entiteit' of het 'bezette Palestina'? 'Intifada', 'nieuwe holocaust' of 'onafhankelijkheidsstrijd'? Moet dat stuk grond worden 'geschonken' of 'teruggeven'? (...) Er zijn geen neutrale woorden."

En bovendien: "Hoe kan je aan een Westers publiek de terreur tonen die schuilgaat achter het woord 'bezetting'?". Die werkelijkheid staat immers mijlenver af van de leefwereld van Europese en Amerikaanse burgers...

'President' of 'dictator' Moubarak?
Zelfde probleem voor wat het betekent om te leven in een dictatuur zoals Egypte.

Het probleem is volgens Luyendijk dat correspondenten " woorden gebruiken zoals 'parlement' of 'rechter', dat ze zeggen 'president Moubarak' en niet 'dictator Moubarak', en dat ze spreken over de Democratische Nationale Partij terwijl die noch 'democratisch' is, noch een 'partij'."

Wat extra onthutsend is, is dat die journalisten die realiteit maar al te goed kennen. Ze hebben er vrienden en collega's, en ze weten dat dat geen 'burgers' zijn maar 'onderdanen', zonder verdediging, schrijft hij.

Ik heb zelf ook een tijdje in Egypte gewoond. Een vriend die op een feestje was geweest met iets teveel buitenlanders, werd de volgende dag vriendelijk verzocht zich naar het politiekantoor te begeven. Daar lieten ze hem wachten in een piepklein, snikheet lokaal. Aan de muur een airconditioner met stekker maar... nergens een stopcontact. Na een paar uur mocht hij naar huis...

"Maar hoe zou een Westers publiek kunnen begrijpen, echt begrijpen, hoe zo'n systeem functioneert?," verzucht Luyendijk.

Een kwestie van woorden alleen?
Maar is dat alleen een kwestie van woorden? Want welke hoofdredacteur zit op die werkelijkheid te wachten?

Neem nu Claude Imbert van Le Point. In zijn editoriaal van 2 maart 2007, legt Imbert zonder verpinken aan zijn lezers uit dat we Iran moeten aanpakken omdat anders de 'gematigde Arabische regimes' (lees: Egypte, Saudie-Arabië,...) hun opgezweepte volk niet meer onder controle zullen kunnen houden... Een mooi voorbeeld van hoe vlotjes Westerse politieke commentatoren, ten dienste van de Westerse overheersing, abstractie maken van de menselijkheid van 'gewone Arabieren'.

Onze bondgenoot
En wat de media ook onvoldoende 'verwoorden' is dat het Egyptische regime van 'dictator' Moubarak al 25 jaar lang jaarlijks een dikke twee miljard dollar steun krijgt van de VS. Dat staat nochtans gewoon te lezen op de website van het U.S. Department of State.

Twee miljard per jaar voor Moubarak, wat maakt dat eigenlijk van de 'presidenten' Reagan, Clinton en Bush?