Dyab Abou Jahjah11 maart 2007 – 02:42

Een minister van buitenlandse zaken moet een aantal kwaliteiten bezitten om zijn taak naar behoren te kunnen uitvoeren, het allerbelangrijkste is zonder twijfel diplomatie. De kunst van het overbrengen van een anders beledigend of provocerend idee, op een manier dat geen provocatie bevat. Nu ik ben persoonlijk niet bekend voor mijn diplomatische kwaliteiten maar ik ben dan ook geen diplomaat en geen minister van buitenlandse zaken. Maar terwijl het mijn taak is om als activist of schrijver gezond te provoceren, de bedoeling van De Gucht me volledig ontgaat wanneer hij tijdens zijn laatste bezoek aan Syrië een aantal zeer provocerende uitspraken maakt; uitspraken die de imago van België en dat van de Belgische soldaten in Libanon op een ernstige manier aantast.

De Gucht verklaarde dat België voorstander is van een VN troepen macht om de grens tussen Libanon en Syrië te bewaken, en zei ontgoocheld te zijn dat Syrië daar tegen is. Hiermee zette hij België op hetzelfde lijn met Israël en recente uitingen van Olmert, een niet verstandige zet. Over de veel besproken Libanese Tribunaal met internationaal karakter ( en geen internationale tribunaal) om de beschuldigen van de moord op oud-premier Hariri te berechtigen reageerde De Gucht zeer ontgoochelt over de positie van zijn Syrische homoloog die zei dat deze tribunaal een Libanese materie is en dat indien men Syrië of Syrische burgers wil betrekken men eerst met Syrië moet onderhandelen. De Gucht pikte dit zeer logische standpunt van Syrië niet en noemde het een “ schending van het internationale recht” . Een zeer opmerkelijke positie voor een minister van een land dat alles deed om alle aspecten van universele competentie in haar eigen genocide-wet onbruikbaar te maken na de zaken tegen Sharon en tegen Franks. Nu komt de Gucht zich verkopen als een voorvechter van het internationale recht, een hypocriete standpunt. En bovendien ontgaat ons volledig hoe dat Syrië het internationale recht schendt wanneer het stelt dat een verdrag ondertekent tussen Libanon en de VN over een rechtbank, alleen bindend is voor Libanon en de VN en dus niet voor Syrië die geen betrokken partij is in dat verdrag.

De gevaarlijkste stelling van de Gucht was toen hij verklaarde dat België die troepen heeft in zuid Libanon, in het kader van de VN vredesmilitie, daar is tegen het feit dat niet-officiële organisaties wapens bezitten. Dit is een duidelijke positie-inname van België over zeer gevoelig Libanese interne materie, namelijk de wapens van het verzet van Hizbullah. Wanneer men weet dat Libanon is verdeeld over deze kwestie en dat deze verdeeldheid kan leiden tot een burger oorlog dan is het duidelijk dat partij kiezen in deze kwestie geen intelligente stelling is. Nu als je weet dat de Belgische troepen in Libanon zich in het midden van een pro-verzet gebied bevinden en dat de mensen alle moeite doen om de VN macht te vertrouwen gezien het feit dat velen vermoeden dat ze vroeg of laat achter de wapens van het verzet zullen gaan in dienst van Israël. Dit al geeft me een Rwandese déjà vu gevoel. Nu ik ben er persoonlijk van overtuigd dat de Belgische troepen in Libanon een positieve rol vervullen en zich vooral bezig houden met het ontmijnen van miljoenen Israëlische clusterbommen die bedoeld zijn om zoveel mogelijke burgers te treffen. Daarom probeer ik in mijn omgang en activiteiten hier altijd de Belgische aanwezigheid te verdedigen en verduidelijken. Maar wanneer een De Gucht zo een roekeloze stelling inneemt en dat in alle Libanese kranten verschijnt dan wordt deze taak moeilijker en kan de gemiddelde Libanees, maar vooral de gemiddelde verzetscommandant moeilijk geloven dat het hier enkel gaat over een meneer met een enorme ego die een geschiedenis heeft van stoerpraterij en het niks te maken zou hebben met de Belgische Blauwhelmen of hun missie.

België moet zeer bewust zijn van het feit dat de veiligheid van haar troepen afhangt van de gunst van de lokale bevolking en van het verzet. Het is ook belangrijk dat wanneer je je uitspreekt over een materie meer kennis dient te hebben van de gang van zaken en van de gevolgen van wat je zegt. Ik herinner me een ontmoeting met de Gucht in de lounge van de VRT voor een programma waar we beiden aan tafel zaten toen hij binnen kwam met een rapport over Irak en hij aan mij een aantal vragen stelde over het verschil tussen een aantal bevolkingsgroepen. Hij bleek een echte leek te zijn in de materie, maar hij was nog nieuw als minister van buitenlandse zaken en hij moest zich inwerken en daarom heb ik toen niet veel gezegd over een duidelijk gebrek aan ruggengraat in dossiers. Maar België heeft geen troepen in Irak maar nu heeft ze wel toepen in Libanon, en daarom hoop ik dat men ondertussen wat dossierkennis heeft kunnen bouwen en weet waar men mee bezig is, iets wat de laatste uitspraken van de Gucht me sterk doen betwijfelen.