Sylvie Roelans29 maart 2007 – 17:02

Na mijn studies grafische technieken in het hoger beroepsonderwijs ben ik via via in het sociaal cultureel werk gerold. Ik werkte op de sociale mutualiteit en gaf er vorming aan jonge arbeiders. Daarna heb ik een tijdje freelance vakbondsvorming gegeven. Ik ben toen echt gebeten door de vakbondsmicrobe. Die organisatie is over de kop gegaan en via mijn contacten in de vakbond heb ik toen werk gevonden bij Volvotrucks.

Sinds 25 jaar hadden ze daar geen vrouwen meer gezien. En dan werden wij, een groep van twintig arbeidsters, daar opeens binnen gegooid. Dat voelde onwennig aan voor ons, maar vooral voor die mannen. Zeker de oudere mannen hadden het er moeilijk mee. Je had hun gezichten moeten zien toen wij daar rondgeleid werden. Je zag hen denken: 'wat komen die hier doen, en nog wel aan dezelfde lonen?'. Ze dachten dat we hun werk kwamen pikken.

Ik ben vrij vroeg actie beginnen voeren als militante binnen Volvotrucks. Ik was er ook de eerste vrouw die op de lijst kwam te staan voor de sociale verkiezingen. Met succes, ik kreeg een plaats binnen de ondernemingsraad. Ik kende de vakbond al voor ik bij Volvotrucks ging werken en heb zo carrière kunnen maken in de vakbond. Ik heb mijn plaats verworven, maar dat was niet altijd even simpel.

Een vakbond moet een weerspiegeling zijn van de samenleving. Maar dat is vandaag nog steeds niet het geval, de vakbond is nog altijd een mannenbastion. Hoe hoger je opklimt in de hiërarchie van de vakbond, hoe sterker dat opvalt. Alle voorzitters van onze vakbondscentrales zijn mannen. Aan de top vindt je geen vrouwen.

Voor mannen is het nog altijd gemakkelijker om door te stromen naar topfuncties. Het is niet altijd evident voor een vrouw om voluit voor haar carrière te gaan. De zorgtaak komt meestal nog op hun schouders terecht. Mijn partner en ik zijn het er gelukkig over eens dat de opvoeding een gedeelde taak moet zijn. Maar voor vrouwen die te maken hebben met een traditioneel rollenpatroon is het gewoon onmogelijk carrière te maken. Als zij op een bepaald moment een pauze inlassen betekent dat bijna altijd het einde van hun carrière. Vrouwen worden ook nog te vaak afgeschrikt door de ellenlange vergaderingen en de gedachte 24 uur op 24 beschikbaar te moeten zijn. Dat is overdreven, die ballonnen moeten doorprikt worden.

In de metaalsector en andere harde sectoren zijn er nog altijd weinig of geen vrouwen tewerkgesteld. In die mannensectoren liggen de lonen vaak hoog en ook vrouwen moeten daar aanspraak op kunnen maken. Er moet dringend een mentaliteitswijziging komen. Werkgevers moeten er van overtuigd worden dat het een meerwaarde kan betekenen om ook vrouwen aan te werven. Er moet een dialoog komen met de werkgevers, want zij zijn vaak helemaal niet op de hoogte van de gendermainstreamgedachte.

Bij onderhandelingen zijn quota heilig, maar het lukt maar niet om die vast te leggen voor de gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Die discussie ligt heel gevoelig en stuit op veel protest, want de macht komt bijna altijd van de mannen. Ze voelen zich bedreigd en proberen dat te omzeilen. Het is en blijft een moeilijke evenwichtsoefening.