Het is een onderwerp dat de laatste jaren niet meer weg te slaan is uit de media en de laatste maanden steeds uitdrukkelijker op de voorgrond trad: het Belgisch asielbeleid. Over gans ons land rijzen de steun- en actiecomités rond uitgewezen asielzoekers als paddestoelen uit de grond. Het Belgische volk pikt het niet langer dat hun vrienden en buren jarenlang in onwetendheid gehouden worden waarna ze plotseling koelweg het bevel krijgen ons land te verlaten. Maar vele comités ondervonden al snel dat één enkel gezin weinig vermag tegen de bureaucratie uit Brussel. In West-Vlaanderen hadden ze de boodschap begrepen en besloten ze de handen in mekaar te slaan. Wat begon als een samenwerking van een vijftal gezinnen, is ondertussen uitgegroeid tot een provinciaal platform van meer dan 40 gezinnen verspreid over 15 West-Vlaamse gemeentes. Hun eis is kort en krachtig: “Laat onze vrienden blijven!”

Door de krachten te bundelen, willen ze verder gaan dan de “Eigen migrant eerst”-politiek. Natuurlijk willen ze vooral dat hun vrienden mogen blijven, maar er schuilt ook een visie achter. De redenering is logisch. Het is de verantwoordelijkheid van de overheid om personen die een asielaanvraag indienen binnen een redelijke termijn een definitief antwoord te bezorgen, waarbij de volledige procedure, inclusief Raad van State, is afgerond. In een hedendaagse rechtstaat heeft iedereen immers het recht gebruik te maken van alle mogelijke rechtsmiddelen. Situaties waarbij mensen jaren in ons land verblijven en zich perfect integreren in afwachting van een definitief antwoord mogen niet meer voorkomen. Als de bevoegde diensten er niet in slagen dit te organiseren, moet de overheid zelf de gevolgen hiervan dragen en niet de slachtoffers. Met de nieuwe asielwet zou de situatie moeten verbeteren. Nieuwe asielaanvragen zouden binnen een redelijke termijn van 1 à 1,5 jaar moeten behandeld worden. Maar voor degenen die hier al langer zijn, is een regularisatie de enige humane oplossing.

Wat begon als een menselijke reactie, een spontaan protest tegen de koele beslissingen uit Brussel, werd dus een politieke eis. En die eis, hoopt men, moet in deze aanloop naar de federale verkiezingen gehoor krijgen, want ze vertegenwoordigt de mening van vele Belgen. Om dit te bewijzen, werd vrijdagavond in Roeselare een stille optocht georganiseerd. De opkomst was massaal. Tussen de 1500 en de 2000 mensen daagden op. Elk van de 15 gemeenten was vertegenwoordigd en kreeg zijn eigen plekje in de stoet. In alfabetische volgorde: Brugge, Deerlijk, Ingelmunster, Izegem, Langemark-Poelkapelle, Lendelede, Lichtervelde, Menen, Meulebeke, Roeselare, Ruiselede, Tielt, Veurne, Vlamertinge, Wevelgem en Zonnebeke. In die volgorde trok men van het station naar het stadhuis. Daar werden witte ballonnen uitgedeeld en losgelaten en werden enkele tekeningen van kinderen zonder papieren overhandigd aan de burgemeester van Roeselare, Luc Martens. Na de optocht volgend dan nog enkele toespraken en optredens van o.a. Peter Slabbinck, de frontman van Red Zebra.

Een geslaagde manifestatie die duidelijk wat teweegbrengt in West-Vlaanderen en hopelijk ook op nationaal niveau.

Meer info: www.laatonzevriendenblijven.be