Open sfeer en democratisch debat tussen meerdere kandidaten : noodzakelijke ingrediënten voor sp.a-voorzittersverkiezingen.

Het socialisme is geboren uit verontwaardiging over ongelijkheid en onrechtvaardigheid. De sp.a wil een open politieke groepering van progressieve mensen zijn, die samen met anderen werken aan een open, humane, duurzame, sociale en warme samenleving. Dat lezen we in de beginselverklaring van de sp.a.
Verder is de partij van mening – net als ikzelf trouwens – dat, wie de toekomst niet lijdzaam wil ondergaan ze zelf vorm moet geven.
De sp.a wil de toekomst verbeteren. Een partij die zo’n nobele doelstelling hoog in het vaandel voert, moet er zeker voor zorgen dat de militanten, de leden van de partij dus, niet verontwaardigd zijn over ongelijkheid en onrechtvaardigheid binnen die partij. De sp.a moet op zijn minst zelf een open, humane, duurzame, sociale en warme gemeenschap vormen. Alleen daarom zijn voorzittersverkiezingen met maar één kandidaat uit de boze. Verkiezingen met maar één kandidaat dateren uit vervlogen, ondemocratische tijden. Een open partij, zoals de sp.a, moet verontwaardigd zijn als dat vandaag in eigen rangen zou gebeuren.
Laat ons de reactie van de uittredend voorzitter op 11 juni 2007, daags na de verkiezingsnederlaag, op de emoties na het debacle steken. Een nederlaag te verwerken krijgen is een psychisch zware gebeurtenis, ook voor partijvoorzitters. Zijn uitspraak waarbij hij Caroline Gennez naar voor schuift als zijn enige, gedoodverfde opvolger aan het hoofd van de partij is een open, democratische partij als de onze onwaardig. De voorzittersverkiezingen moeten tussen meerdere kandidaten gaan. Dat is ook de mening van de sp.a-afdeling Blankenberge, die onlangs een oproep lanceerde om meerdere kandidaten voor te dragen.
Dat doet geen afbreuk aan de kwaliteiten van Caroline Gennez. Zij heeft immers al menig watertjes doorzwommen, en leidt vandaag zelfs een parlementaire fractie. Daarenboven prijst ze zichzelf aan als een ervaren crisismanager. De vraag is of de sp.a een crisismanager nodig heeft, of een partijleid(st)er, gemazeld en gepokt in de partijwerking tussen de militanten, die de partij weer richting en bezieling geeft?
Vandaar dat het alleen maar het open, democratisch debat in de sp.a en de humane, sociale en warme sfeer in de partij, kan te goede komen als er meer kandidaten zijn voor het voorzitterschap.
De kandidatuur van Erik De Bruyn, jarenlang militant en medebezieler van SP.a Rood, is op zijn minst een grote meerwaarde in dat proces. Zijn intenties zijn openbaar : iedereen kan ze lezen op de website http://www.sp-a-rood.be. In tegenstelling tot de kandidaat die door Johan Vandelanotte naar voor geschoven is, is hij geen mandataris. Erik wacht ook de analyse van Antwerps burgemeester Janssens niet af. Hij heeft, net als vele andere militanten, de nestors van de partij en ANIMO zijn eigen analyse al gemaakt.
Wat opvalt bij die analyses is dat er een pak overeenkomsten naar voor komen : uitbouwen van de partijwerking en luisteren naar de militanten, samen werken met de andere takken van de socialistische gemeenschappelijke actie, concentratie op de corebusiness, fletse campagne, e.d.
De conclusies tonen wel grote verschillen.
Wat ik niet begrijp, is de oprisping in de pers van Hans Bonte, begin juli. Zijn verklaringen dat hij hier en daar gepolst zou worden om zich kandidaat te stellen voor het voorzitterschap, maar dat hij eigenlijk nog niet weet wat hij zou doen, getuigen voor mij van niet veel daadkracht. De nieuwe sp.a-voorzitter zal nochtans die daadkracht hard nodig hebben. Dat hij zichzelf dan nog omschreef als het eerste ernstige alternatief voor Caroline Gennez is nog straffer. Het is niet alleen een belediging voor Erik De Bruyn, maar het is ook een verregaande vorm van arrogantie van iemand die zelfs nog niet eens weet of hij ooit wel kandidaat zou willen zijn...
In tegenstelling tot wat Willy Claes meent in Het Nieuwsblad, heeft de partij volgens mij wel nood aan iemand als Erik De Bruyn. Hij komt op waarvoor hij staat. Dat is duidelijk. Niet iedereen hoeft het met hem eens te zijn. Net door de confrontatie van de ideeën kan de partij alleen maar beter en sterker worden. Het debat kan zelfs zeer hard worden. Maar, na de voorzittersverkiezingen zullen de plooien glad gestreken worden : o.m. daaroor is de sp.a een open, democratische en warme partij. “Du choc des idées jaillit la lumière!”, zoals mijn voormalige leraar Frans (en Blankenbergs sp.a-OCMW-raadslid) het zo mooi verwoord.
Mijn oproep om Erik De Bruyn te steunen in de campagne voor de voorzittersverkiezingen van 21 oktober 2007 kaderen in dat idee om de toekomst van de partij zelf vorm te geven en niet alles lijdzaam te ondergaan. Ik hoop dat Erik dezelfde kansen krijgt als de andere kandidaten : op de partijwebsite, in het partijtijdschrift, in de afdelingen en hun besturen, etc...
Diegenen die hem in gauchistische hoekjes willen duwen, of hem willen afschilderen als niet ernstig, of vinden dat de partij iemand als hem (een niet mandataris dus) niet nodig heeft, beledigen niet alleen Erik De Bruyn. Maar, ook alle militanten die het debat voor het voorzitterschap van de sp.a op een open en democratische wijze willen voeren. Erik stigmatiseren is een aanfluiting voor de beginselverklaring van onze partij en wekt mijn verontwaardiging op.
Daarom alleen al verdient (ook) Erik De Bruyn begin september dat minstens tien afdelingen, uit minstens twee provincies, die minstens vijfduizend leden vertegenwoordigen, hem voordragen voor de voorzittersverkiezingen van de sp.a. Alleen zo kunnen we de toekomst van de partij samen vorm geven.

Dirk Lagast,
sp.a-gemeenteraadslid Koekelberg
http://dirklagast.spaces.live.com/
http://dirklagast.phost.be