Foto's Luc Janssens

De familie Osmani is anders volledig geïntegreerd in onze gemeenschap. Ze spreekt Nederlands, de kinderen gaan hier naar school, de familie had een legale verblijfsvergunning en hoopte hier op een nieuwe toekomst na alle ellende die ze ondervonden hadden tijdens de burgeroorlog in Kosovo. En nu zouden ze terug moeten naar een land, waar ze opnieuw – en ditmaal met kinderen – aan dezelfde ellende zullen blootgesteld worden. Want in principe is Kosovo nu veilig. Maar wat betekent dit concreet voor deze familie? Intrekken bij familie die het moet redden met de opbrengst van hun stukje grond en af en toe een klusje. Familie waar ze in het beste geval in één kamer met het ganse gezin hun intrek zullen moeten nemen.

Trok de familie Osmani naar België uit economische redenen? Aanvankelijk wellicht niet, want Isa, de vader, komt gewond in België aan en wanneer Dewael de asielzoekers wilde paaien met 5000 Euro om naar hun land terug te keren, wilde de familie op dit voorstel wel ingaan, maar toen werd het de moeder verboden om het vliegtuig te nemen omdat ze zwanger was van haar zoontje, dat enkele weken later hier in België werd geboren. Dus de familie bleef hier.

Minister Dewael liet in 2006 via de pers weten dat er een mogelijkheid bestond om de toestand van die mensen die onredelijk lang moesten wachten op een antwoord in hun asielprocedure zou geregulariseerd worden. Is acht jaar tekort om onredelijk te zijn? Of waar ligt dan de grens?

De Hobokense gemeenschap pikt deze willekeur niet langer. De gemeenschap beschouwt de familie Osmani als geïntegreerd en wijst met klem de mogelijke uitwijzing van de familie af. De gemeenschap wil dat de kinderen hier verder kunnen opgroeien en dat de familie het recht krijgt om verder haar toekomst hier uit te bouwen en mee te helpen aan de ontwikkeling van onze maatschappij. Dit wil niet zeggen dat we elke economische vluchteling moeten opvangen, want we realiseren ons dat België niet alle vluchtelingproblemen kan oplossen en dat er verschillende soorten vluchtelingen zijn.

Wel stelt de Hobokense gemeeenschap zich de vraag of de familie Osmani voor de tweede maal het slechtoffer moet worden van koele, politieke beslissingen waar de gewone mens telkens het slachtoffer van wordt. Leren ze het dan nooit ?

Vandaag was er eem persconferentie in de bescheiden huurwoning van het gezin. Mie Branders (PVDA) en Leo D'Heu (Spirit) (links op de foto) van de districtsraad melden dat de raad unaniem de familie en andere gezinnen met dezelfde problemen willen steunen. TRechts op de foto Nazmyje en Anisa.

Nazmyje met zoontje Andi. In de achtergrond buurvrouw Leen. Hun kinderen spelen dikwijls samen.

Nazmyje, Isa, Paul en Anna. Paul en Anna zijn als Oma en Opa, ze mogen er niet aan denken dat hun vrienden het land uit zouden moeten.