Cuba is niet langer het enige land waar progressieven hoopvol naar opkijken. In de grote zaal van de Algemene Centrale in Antwerpen hing de Cubaanse vlag broederlijk naast die van Venezuela. Meer dan 130 mensen – en dat op een paaszaterdag – kwamen er luisteren naar getuigenissen over het Bolivariaanse experiment van president Chavez.

Met deze eerste solidariteitsdag willen de organisatoren de vooroordelen tegenover Chavez doorprikken en meteen ook het publiek van de Venezolaanse realiteit laten proeven. Want in Venzuela is iets bijzonders aan de hand. "Het land kiest voor echte sociale ontwikkeling," zei Francine Mestrum van Attac. “De Verenigde Naties willen met de milleniumdoelstellingen de armoede in de wereld halveren tegen 2015. Vergelijk dat maar eens met de prestatie van Venezuela. Op een paar jaar tijd werd er enorme vooruitgang geboekt op vlak van alfabetisering, gezondheidszorg en watervoorziening,” aldus Mestrum.

Volgens Wouter Van Damme van Comac zijn de omstandigheden waarin die vooruitgang geboekt wordt nochtans niet makkelijk. “Begin 2000 was 20 % van de Venezolanen werkloos. Meer dan de helft werkt in de informele economie. Zo zie je langs de straat vaak mensen zitten aan een tafeltje die hun GSM uitlenen en zo wat geld verdienen. Een heel kleine maar steenrijke elite eigent zich het grootste deel van de olie-inkomsten toe. De grote meerderheid of 85 % van de bevolking is arm,” aldus Van Damme. Dankzij het beleid onder Chavez werd de werkloosheid gehalveerd en het land is vrij van alafabetisme. Liefst 17 miljoen mensen genieten ondertussen al van gratis gezondheidszorg.

Volgens Erik Demeester van Vonk kan er daarom geen twijfel over bestaan: “In Venezuela is er een revolutie aan de gang. Je ziet het aan de hoeveelheid volksorganisaties die er groeien als paddestoelen en je merkt het aan het bewustwordingsproces bij jong en oud. In de betogingen zag ik grootmoeders opstappen die heel actief meededen. Die enorme organisatiedrang is de kracht van de Bolivariaanse beweging.”

Demeester zag Chavez ook evolueren. "In 1998 wou hij nog een colloquium organiseren over de derde weg van Tony Blair. Nu neemt hij onomwonden het woord socialisme in de mond. Nu zegt hij dat er geen kapitalisme met een menselijk gelaat mogelijk is.Welke regeringsleider durft nog zo vrij te spreken over socialisme?”

Voorbeeld
Francine Mestrum bezocht Venezuela tijdens het recentste Wereld Sociaal Forum en zag daar dat het land voor heel Latijs-Amerika en de rest van de wereld een voorbeeld is. "Met zijn toespraken op het recente Wereld Sociaal Forum van Caracas heeft Chavez ook de andersglobaliseringsbeweging gepolitiseerd. Ik kan alleen maar hopen dat die tendens wordt verdergezet.” Alejandro Fleming, de ambassadeur van Venezuela, die duidelijk opgezet was met de solidariteitsdag, verduidelijkte: “Het is niet onze bedoeling om een model op te leggen. Wij vinden een nieuw model uit en halen daarvoor inspiratie uit de ervaringen van het verleden die we kritisch analyseren.”

Maar het gevaar loert wel om de hoek. De Verenigde Staten volgen de omwenteling in Venezuela met argusogen. Venezuela ligt niet alleen in de achtertuin van de VS. Het land is ook de derde belangrijkste olie-exporteur van de VS en één van de belangrijkste handelspartners in Latijns-Amerika. Volgens Xavier Declercq van Oxfam zitten de VS niet stil. “De VS investeren enorm veel geld in de opbouw van een parallelle civiele maatschappij. Venezuela is een open maatschappij en daardoor een extra makkelijk doelwit voor dit soort destabilisatie.”

Toch vingen de VS al drie keer bot. In 2002 mislukte de staatsgreep omdat het volk massaal op straat kwam om de vrijlating van Chavez te eisen. Later kwam er nog een lock out van de werkgevers die het land in een wurggreep hield, maar waar na druk van onderuit een einde aan kwam. Chavez overleefde tenslotte ook nog een referendum.

Waarheid
Maar of het land ook toekomstige aanvallen zal kunnen afslaan, zal voor een stuk ook afhangen van de wereldwijde solidariteitsbeweging. “Verspreid de waarheid over wat er bij ons gebeurt. Dat is de rol van de sociale bewegingen in België,” meende de Venezolaanse ambassadeur. Elio Rodriguez, de de Cubaanse ambassadeur in België had dezelfde boodschap. “De toekomst van Venezuela is de toekomst van Cuba en val heel de derde wereld. Steun ons en help ons de waarheid te verspreiden.”

ACOD-Limburg laat zich dat geen twee keer zeggen en wil een eremilitantschap uitreiken aan Chavez. “Het zou een belangrijk signaal zijn dat wij als vakbeweging achter dat model staan,” aldus vakbondssecretaris van ACOD-Limburg Gust Haverbeke.

* De solidariteitsdag was een initiatief van De Algemene Centrale Antwerpen-Waasland, ACOD Limburg, ACOD West-Vlaanderen, Christenen voor het Socialisme, Comac, Handen Af van Venezuela, IMAVO, Iniciativa Cuba Socialista, LEF (Links Ecologisch Forum), PSC-Open Huis Wereldvenster, Oxfam-Solidariteit, Salvador Allende Comité Antwerpen, Spa.Rood, 't Uilekot, Vonk, Vrede, Vrienden van Cuba. Later dit jaar zal er wellicht nog een nationale dag volgen.

Venezolaanse ambassadeur Alejandro Fleming opgezet met de solidariteitsdag