christophe05 mei 2006 – 22:13

"Mijn grootvader stierf toen ik vijf jaar oud was. Hij was soldaat geweest tijdens de tweede wereldoorlog en kreeg een militaire begrafenis. Ik herinner me nog dat ik onder de indruk was van het respect dat hij kreeg. Tot dan dacht ik dat de drugsdealers in mijn wijk de enigen waren die gerespecteerd werden. In Amerika heb je ook die typische John Wayne-mentaliteit: je klimt op de heuvel, schiet en doodt de vijand. Ik geloofde daarin. Toen ik zeventien werd, leek het dan ook evident dat ik in ging op het aanbod van de scouts van het Amerikaanse leger.

Ik diende acht jaar in het leger en langzaam groeide mijn bewustzijn. Toen ik naar Irak gestuurd werd, wist ik al dat die oorlog niet deugde. Maar ik wist op dat moment niet zeker of ik een andere keuze had. Ik kon naar Canada vluchten. Zo deden de soldaten het in de jaren '60 om te ontsnappen aan de Vietnam-oorlog. Maar ik wist toen nog niets over de organisaties die gevluchte soldaten opvangen. Ik wist al evenmin dat er al veel soldaten die zelfde keuze hadden gemaakt. De gevangenis was de tweede optie, maar ik was doodsbang dat ze mij daar zouden kraken. Ten slotte besliste ik om toch naar Irak te gaan. Kijk naar alle grote sociale bewegingen in de VS. De veteranen van voorbije oorlogen liepen altijd voorop. Als ik ooit een stem wilde hebben, moest ik veteraan worden. En dus vertrok ik naar Irak.

Zo gaat dat ook als je soldaat bent. Als ze je roepen om naar een oorlog te gaan, dan doe je dat. De andere zijde van die medaille is dat je je regering vertrouwt dat ze je enkel naar een oorlog zullen sturen als dat absoluut nodig is. Daarom ook voelen zoveel soldaten zich enorm bedrogen. Er stonden geen Amerikaanse levens op het spel. We vechten niet voor vrijheid en democratie. We trekken niet ten strijde tegen het fascisme. Veel veteranen komen dan ook zwaar ontgoocheld terug.

Als je in Irak bent geweest, begrijp je hoe dingen als Abou Ghraib konden gebeuren. Dat soort ontsporingen gaat eigenlijk helemaal vanzelf en het gebeurt dan ook systematisch. Er is een voortdurend proces van ontmenselijking aan de gang. De Irakezen worden hadji genoemd. Het is een term die in de islam verbonden is met respect, maar het Amerikaans leger gebruikt de term als een scheldwoord. Het wordt er vanaf het begin ingestampt. Je landt in Koeweit en van zodra je van het vliegtuig stapt schreeuwen ze je toe dat je die fucking hadji's niet kan vertrouwen, dat alle hadji's klaar zitten om je op te blazen. Dat is het klimaat waarin Abou Ghraib mogelijk werd. Irakezen zijn geen menselijke wezens meer. Het zijn fucking hadji's. Dat is niet iets waar de gemiddelde soldaat mee afkomt. Het is een systeem dat van bovenaf wordt opgelegd. Het begon al met 'shock and awe', de grote bommencampagne die vooraf ging aan het grondoffensief. Bedoeling was om Saddam Hoessein te vermoorden. Maar Saddam zit nu in een rechtzaal, dus blijkbaar is er iets verkeerd gelopen. Wie werd er dan wel vermoord door al die bommen? Niemand stelt zich die vraag. Burgerslachtoffers, dat is zeker. Maar niemand telt de doden, want het Witte Huis ziet hen niet als menselijke wezens.

De dag die me altijd zal bijblijven was de dag dat ik besefte dat niet alleen de oorlog in Irak een probleem is. Oorlog op zich is een probleem. We stonden aan een wegcontrole. Iedere wagen werd tegengehouden en doorzocht. Plots dook een wagen op die aan grote snelheid in de richting van een 18-jarige soldaat met een groot machinegeweer reed. In een fractie van een seconde vreest die jongen dat hij te maken heeft met een bomauto en hij vuurt zijn wapen leeg op de wagen. Binnenin zagen we de doorzeefde lichamen van een vader en een moeder en twee kinderen van drie en vier jaar oud. Op de briefing van die avond draaide een kolonel zich naar ons toe en zei: “Als die fucking hadji's zouden leren rijden, zou die shit niet moeten gebeuren”. Toen besefte ik dat het niet de schuld was van die ene kid met zijn machinegeweer. De fout lag bij de systematische ontmenselijking van bovenaf. Hoe kun je democratie brengen naar een volk dat je niet eens als echte mensen beschouwd? Die kolonel heeft geen moment beseft dat het leven van die kid naar de haaien was. Hij zal nooit meer normaal kunnen functioneren. Hij stond toe te kijken terwijl de lichamen uit de wagen werden gesleurd. Die dag verloor hij al zijn onschuld.

Je zou er van versteld staan hoe vaak soldaten over politiek praten terwijl we in onze barak de soldaat uithangen. Het Amerikaans leger is een goede doorsnede van het Amerikaanse volk. We zijn niet allemaal doorwinterde conservatieven of liberalen of linkse rakkers. Er wordt enorm veel gediscussieerd. Natuurlijk blijven veel soldaten vasthouden aan het geloof dat ze de democratie brengen naar Irak. Het is veel interessanter om te zien wat er gebeurt eens de soldaten terugkeren naar de VS en ontsnappen aan het systeem van indoctrinatie. Als we echt goed bezig waren in Irak, waarom lijden zoveel soldaten dan aan post-traumatische stress? Doden is tegennatuurlijk tenzij je een psychopaat bent en ik ga er vanuit dat het leger niet enkel psychopaten rekruteert. Toen ze mij opmerkten, hebben ze toch niet gedacht: 'hey, kijk eens aan. Nog een goede pyschopaat die we dringend moeten inlijven'.

Sommigen kijken naar het economische aspect. Ze tellen de miljarden dollar die verspild worden aan de oorlog. Yeah, dat is absoluut verwerpelijk. Maar voor mij telt toch vooral de menselijke kost van de oorlog. Ik denk dat minstens 150.000 Iraki's om het leven kwamen in de oorlog. Misschien wel een miljoen anderen stierven omdat ze niet langer beschikten over levensnoodzakelijke dingen als water en medicijnen. Kinderen sterven aan diarree. In de VS moet je daarvoor gewoon een apotheek binnenstappen. Dat is het meest verschrikkelijke.

Ik heb geen job. Mensen vertellen over de gruwel van de oorlog is mijn voltijdse taak. In Amerika hebben we niet dezelfde media als jullie in Europa. I know, Britten klagen over hun BBC, maar zij krijgen zo ontzettend veel meer informatie dan wij. Ik moet dus wel overal gaan spreken. Amerikanen zijn goede mensen. Eens ze de waarheid kennen, zullen ze niet langer meestappen in die waanzin. Daarom betoogden 350.000 Amerikanen in de straten van New York.

Ik heb al enkele dagen in de gevangenis doorgebracht, maar gelukkig word ik goed omringd door een legal team. Mijn familie reageerde goed op mijn beslissing. Alleen mijn tante vond het jammer dat ik niet wou verder studeren, maar ze is ondertussen al lang blij dat ik eindelijk iets aanvang met mijn leven."