Silvana is de oudste van drie zussen. Daniela (18) en Alexandra (13) zitten allebei nog in het secundair. Hun gezin kwam zeven jaar geleden naar België vanuit Macedonië, in ex-Joegoeslavië. In een mum van tijd werden de meisjes echte Brusselaars. Ze spreken Nederlands, Frans, werken als vrijwilligers op speelpleinen, zitten in de KAJ, zijn bekende gezichten in de openbare bibliotheek,... Enkele jaren geleden won Silvana, creatief als ze is, een ontwerpwedstrijd van de Kunstbende.

Uitwijzingsbevel
Beter geïntegreerd dus dan de doorsnee-Belg, ook al
wordt het de jonge meisjes niet gemakkelijk gemaakt. In de huiskamer hangt een gezellige sfeer, maar het vervallen pand waarin ze wonen verraadt hun precaire situatie: vader en moeder mogen officiëel niet werken, en sinds drie jaar geleden hun asielaanvraag werd afgekeurd, krijgen ze geen steun meer van het OCMW...

Maar begin augustus ging het bouwwerk van hun leven pas echt goed aan het trillen: op het politiebureau lag een brief op hen te wachten. "Het was in verband met onze papieren, zie de agent. Ik dacht joepie, nu gaan we papieren krijgen. Hij begon het blad te lezen - want dat had hij nog niet gedaan - en zei toen dat onze regularisatieaanvraag blijkbaar negatief was. Dat kwam als een vreselijke schok. Het duurde enkele dagen voor ik goed en wel besefte wat dat betekende," herinnert Silvana zich. Voor het einde van de maand moest het gezin het land uit.

Ondertussen zijn ze een tweede regularisatieprocedure gestart. Een ultieme poging om in orde te geraken, maar statistisch gezien is er weinig reden tot optimisme. Ondertussen zitten de zusjes Daniela en Alexandra wel weer op de schoolbanken. Dat geeft het gezin in principe een jaar respijt.

"Daniela zit in haar laatste jaar jeugd- en gezondheidszorg: zij zou volgend jaar direkt kunnen gaan werken, maar zonder papieren gaat dat niet... Het ergste is het voor Alexandra. Zij is hier toegekomen in het derde kleuterklasje. Voor haar zou het onmogelijk zijn om haar studies verder te zetten in Macedonie. Ze kent niet eens de taal," zegt Silvana.

Solidariteit
Op het Lutgardiscollege, waar Silvana in juni afstudeerde, sloeg het nieuws in als een bom. Hilde Meersseman, de leerkracht die als eerste aan de alarmbel trok: "Het was midden in de vakantie, ik had een zitdag op school. Plots stond Silvana daar met haar handen in haar haar: 'we hebben een uitwijzingsbevel gekregen!'. Ik ben beginnen rondbellen om te zien wat we zoal konden doen. De meeste leerkrachten wouden dadelijk helpen. Zij zagen de menselijk kant van de zaak, voorbij het argument 'de wet is de> wet'. Silvana is al zeven jaar in het land, ze spreekt zeer goed Nederlands, ze spreekt goed Frans, ze is altijd een zeer correcte leerlinge geweest,... We vinden het tragisch dat zo iemand weg moet," aldus Hilde Meersseman. "De wet is gewoon niet humaan."

Ook Filip Fleurbaey, Silvana's leraar biologie, herinnert zich dat hij schrok: "Ik kwam terug uit vakantie en in mijn mailbox vond ik een oproep van een leerling om Silvana te steunen. Ik vond dat wij dat als leerkrachten inderdaad moesten doen. Twee punten waren belangrijk: financiële steun, om een advocaat te betalen, en morele steun: om te tonen hoeveel mensen er achter haar staan," legt hij uit.

De leerkrachten zamelden geld in voor de advocaat en schreven steunbrieven voor in Silvana's dossier. Samen met haar medeleerlingen organiseerde Filip ook een etentje bij hem thuis,
waarvan de opbrengst naar Silvana ging. De leerlingen hebben ook een persbericht opgesteld - zo kwam Silvana's verhaal in een drietal kranten. Verder staat er dit schooljaar nog een actie van de leerlingen van het zesde jaar op stapel, om wat geld in te zamelen voor Silvana's studies. Er circuleert ook een door Silvana zelf opgestarte petitie. Vooral jonge mensen tekenen vlotjes, stelt Filip Fleurbaey vast.

Onzekere toekomst
Zal het helpen? Iedereen hoopt het, niemand weet het, maar één ding is voor Silvana duidelijk: "We gaan niet terug". Ook als dat betekent dat ze niet kan verder studeren?

Silvana wil al van kindsbeen af verpleegster worden. Haar leraren vonden dat ze naar de univ moest, maar ze hield vast aan haar keuze voor de zorg - het geeft ook sneller uitzicht op werk. Dus bood ze zich enkele dagen geleden aan in een verpleegsterschool. Maar... ze kon zich niet inschrijven, bij gebrek aan geldig identiteitsbewijs.

Silvana doet nu een ultieme poging om toch binnen te geraken. Maar wat als het niet lukt? "Ik heb ten minste mijn diploma secundair," zegt ze gemaakt luchtig.

Niet de juiste papieren... Zo wordt samen met Silvana's kinderdroom ook haar toekomst gebroken. In een land dat kreunt om verpleegsters...