Marc-Antoon04 oktober 2007 – 11:34

Alvorens de informele gesprekken losbarstten, stelden de organisaties zichzelf voor.

Solidariteit
Eerst waren de Femmes Prévoyantes Socialistes aan de beurt. “Wij zijn al sinds 1920 bezig met solidariteit tussen vrouwen,” zei Francine Claude. “We kijken naar wat er leeft aan de basis, naar wat dààr nodig is, en doen van daaruit lobbywerk. Zo zijn we de laatste maanden veel bezig met de noden van vrouwen zonder papieren. In ons eisenpakket voor de nieuwe regering spreken we ons uit tegen de opsluiting van kinderen in gesloten centra, maar ook voor het erkennen van vrouwenonderdrukking als reden om politiek asiel aan te vragen. En als socialistische beweging vinden we het essentieel dat er een brede, rechtvaardige regularisatie komt: mensen zonder papieren zijn steeds ook werknemers wiens rechten geschonden worden, die uitgebuit worden, en die worden uitgespeeld tegen de werknemers die wél papieren hebben.”

Vrouwelijke problemen
Hélène De Troz verduidelijkte het standpunt van Vie Féminine (de Franstalige evenknie van de KAV). “Toen de beweging van mensen zonder papieren UDEP op het toneel verscheen, hebben we ons als vrouwenbeweging dadelijk achter hen geschaard. Daarom proberen we ook om onze gewone leden die géén contact hebben met mensen zonder papieren bewust te maken van het belang van deze strijd. Wat betekent het om te bevallen en zo snel mogelijk de kliniek te moeten verlaten om te werken, omdat je geen geld hebt?"

"Eén van onze eisen is dat een beslissing over regularisatie maximum drie jaar mag duren: drie jaar onzekerheid is al lang genoeg. En bij het criterium 'ernstige ziekte' moet ook plaats gemaakt worden voor psychologisch leed - als gevolg van verkrachting bijvoorbeeld. We vinden ook dat dat vrouwen tijdens de interviews beluisterd moeten worden door vrouwen – zodat ze openlijk kunnen spreken over wat ze hebben meegemaakt,” zei De Troz nog.

Praktisch: de KAV
Claudine De Cuyper, vrijwilliger van KAV-Brussel, riep de vrouwen zonder papieren op om zich aan te sluiten bij bestaande vrouwenverenigingen.

“Vrouwen moeten de handen in elkaar slaan," zei ze. "Wij van de KAV hebben geen specifieke werking voor vrouwen zonder papieren, omdat onze groepen teritoriaal georganiseerd zijn – per wijk of per gemeente. Maar dat wil niet zeggen dat we met hun problemen niet bezig zijn. We zorgen ervoor dat onze groepen een doorsnee zijn van de bevolking van de gemeente – en daar horen dus ook vrouwen zonder papieren bij. Zo komen hun problemen bij ons binnen, en schieten we in actie als dat nodig is – bijvoorbeeld als er een uitwijzing dreigt. Dan schrijven de groepen brieven, organiseren feestjes om geld in te zamelen voor de advocatenkosten,...” Er werden dadelijk adressen uitgewisseld.

Pax Christi
De enige man in het gezelschap was Gio De Weerd van Pax Christi. De Vredesweek – die nu bezig is - gaat dit jaar over vluchtelingen. “Er loopt een sensibiliseringscampagne,” legde hij uit, “want veel mensen weten gewoon niet hoe moeilijk de situatie is: men denkt dat de vluchtelingen het zelf gezocht hebben, denkt dat er hier goed voor hen gezorgd wordt, weet niet dat er kinderen worden opgesloten in gesloten centra,... En er loopt ook een politieke campagne: we proberen politici te winnen voor onze eisen om voor het lot van vluchtelingen iets te doen.”

Extra hard
Na de solidariteitsverklaringen was er een getuigenis van Violetta - afkomstig uit Georgië, al 9 jaar in België en actief bij UDEP-Antwerpen - die illustreerde hoe vrouwen zonder papieren het vaak extra hard te verduren krijgen.

“Wij mensen zonder papieren zijn verplicht te werken in het zwart. Maar voor de mannen – vooral in de steden – is het moeilijk om hun beroep uit te oefenen," legde Violetta uit. "Ze willen wel, maar ze geraken niet binnen in een fabriek, op bouwwerven is er teveel controle,... Voor vrouwen is het makkelijker om werk te vinden: poetsvrouw, huishoudhulp,... - daaraan zijn minder risico's verbonden. Maar ondertussen moeten we meestal ook ons éigen huishouden nog doen. En vaak komen ook de zorgen van de kinderen – op school bijvoorbeeld – op de schouders van de vrouwen terecht. Je draait echt vierentwintig uur op vierentwintig.”