Bisschoppenconferentie11 mei 2006 – 16:22

Solidair
Om tal van redenen verblijven in ons land vele vluchtelingen. Dat stelt een groot maatschappelijk probleem. Wij hebben het hier over mensen die hier al jaren verblijven en ingeburgerd zijn. De bisschoppen herinneren aan wat ze al eerder hebben verklaard naar aanleiding van de ‘Hoop op papieren’- manifestatie te Antwerpen. Ze zijn solidair met de mensen zonder papieren in nood en hopen op een snelle en menswaardige oplossing. De trage afhandeling van sommige dossiers heeft het probleem nog acuter gemaakt.

De bisschoppen kunnen begrip ervoor opbrengen dat sommige van deze mensen grijpen naar een ‘kerkbezetting’, om stem te geven aan hun noodsituatie en zo de aandacht van de publieke opinie te blijven trekken. De bisschoppen aanvaarden dan ook dat dit gebeurt, na akkoord van de lokale verantwoordelijken. Dit geldt als een signaalfunctie en is dus tijdelijk. Het kan niet geïnterpreteerd worden als een vorm van morele chantage vanwege de Kerk op de politici. Het probleem is in de eerste plaats een menselijk probleem, dat aan de gewetens van elkeen appelleert. Dit appel en niets anders willen de bisschoppen doen.

De bisschoppen zullen niet dulden dat ze in deze - van welke kant dan ook -geïnstrumentaliseerd of gemanipuleerd zouden worden. Ze waken over hun vrijheid van spreken. In geen geval kunnen de bisschoppen een hongerstaking aanvaarden als drukkingsmiddel.”

Politiek probleem
De bisschoppen willen er ook nog op wijzen dat kerkgebouwen niet de meest geschikte plaatsen zijn voor acties van deze aard. Het is daarom wellicht beter dat de pastoors en de kerkfabrieken andere locaties waarover ze zouden beschikken, daarvoor openstellen.

De regularisatie van mensen zonder papieren is eerst en vooral een politiek probleem. Het vraagt om een politieke oplossing. Dat is de taak van politici en wel van allemaal. Het is ook een menselijk drama en dat is ieders zaak. De bisschoppen spreken hier als leiders van de katholieke kerk. Ze doen dat in volle respect voor de scheiding tussen Kerk en Staat. Maar dat belet niet dat ze de politici aan wie de oplossing van dit probleem behoort, vragen alles in het werk te stellen om een politieke oplossing te vinden voor dit humanitair probleem. Wie geregulariseerd wordt en hoe is een politieke vraag die door de politici moet beantwoord worden maar het menselijk drama gaat iedereen aan.
Edelmoedigheid

De bisschoppen zijn er zich van bewust dat er voor dit politiek dossier geen gemakkelijk antwoord bestaat. Maar daarom mogen zij – en heel de maatschappij – niet zwijgen of erger nog vervallen in onverschilligheid. Ze weten ook dat een deel van deze mensen economische vluchtelingen zijn. Het is trouwens een probleem over heel Europa. Hoeveel van de mensen en onder welke voorwaarden ons land kan ontvangen, moet worden uitgemaakt door de hele bevolking bij monde van hun politieke vertegenwoordigers. Maar de bisschoppen mogen wel aansturen op edelmoedigheid.”

Mechelen, donderdag 11 mei 2006