Jan Seurinck17 oktober 2007 – 08:38

Het ziet er naar uit dat we op weg zijn om een nieuwe regering te krijgen. Er wordt her en der water in de wijn gedaan, al wil niemand dat gezegd hebben. Dat staat niet goed naar de kiezer toe. Onze kiezers hebben gekozen voor ons programma en dus zullen wij dat ook realiseren. What you see is what you get. Of toch bijna.

Een regering vormen, dat is geven en nemen. Heel moeilijk is het principe niet. Het is ongeveer zoals kinderen in een groepje beslissen om samen te spelen. Of het tikkertje wordt en wat juist de spelregels zijn. Of “op den hoge” je ongenaakbaar maakt, dat soort zaken. In de politiek heb een redelijk duidelijk afgelijnd budget, je hebt vier partijen waar je het mee moet doen en een karrenvracht aan verkiezingsbeloftes. Uit die reeks beloftes haal je die waar iedereen het over eens is en je hebt een begin. Je speelt tikkertje. Dan ga je over naar de prioriteiten waar iedere partij een deel van haar voorstellen waar kan maken. Op andere plaatsen moet er, juist ja, iets weggelaten of uitgesteld. “Op den hoge” telt als we de volgende keer spelen, onder die en die voorwaarden.

Of dat principe even makkelijk is als de realiteit, of voorgaande vergelijking opgaat? Neen toch zeker? Maar van politici, niveau parlement en hoger mag worden verwacht dat ze weten hoe een regering tot stand komt, ook al hebben ze er zelf nog nooit één in elkaar gestoken. Ze zouden moeten weten dat politiek met compromissen gaat, met voor wat hoort wat, met boter bij de vis, water in de wijn of als je het nog anders wil uitdrukken, dat er een prijs moet worden betaald, zo af en toe. Prijs zoals in “als ik naar Delhaize ga om een zak suiker, dan is de prijs één euro zevenentwintig cent”. Die prijs betaal je en daar krijg je dan een zak zoetstof voor in de plaats. Je kunt er, mits toevoeging van voldoende fruit, confituur mee maken. Dat het ongezond is, in hoge dosissen staat niet op de verpakking maar dat weet je. Dat is nationale politiek naar het schijnt ook.

De suggestie die met deze vergelijking maar ook met het gebruikte regeringsvormingsdiscours gewekt wordt, is dat niemand een prijs betaalt, dat niemand water in de wijn heeft gedaan dat elkeen krijgt wat hij wil. Op die manier wordt gesuggereerd dat compromissen in de politiek niet gebruikelijk zijn. Wordt de indruk gewekt dat politici muggenzifters en achterbaks zijn, kleine kinderen die het niet eens kunnen worden over “op den hoge”. Dat ze uiteindelijk toch hun zin doen en hun zakken vullen. Dat is de prijs van een theelepeltje suiker.