Of ik niet wilde bloggen voor Indymedia?

Sinds ik ongeveer een jaar geleden in Argentinië aankwam, schrijf ik regelmatig voor Indymedia. Nou ja, regelmatig. Nu ze zo netjes al mijn artikels bij elkaar hebben geplaatst valt het me op dat ik om de zoveel maanden een opstoot heb van journalitis waarna weer een lange periode van nieuwsstilte volgt. Regelmaat is niet mijn sterkte, zo blijkt. Bovendien heb ik al een blog met foto’s en verhalen over mijn leven hier, bedoeld voor de familie en vrienden die ik in België heb achtergelaten. En ook in die blog is de regelmaat ver te zoeken. Ik ben dus niet zo’n goede blogger, vrees ik. Maar goed, aangezien ik toch wel af en toe iets op Indymedia plaats, kan ik het zowel op een blog doen. En ze vragen het zo vriendelijk. Maar u bent gewaarschuwd: wie regelmaat verwacht, zal bedrogen uitkomen.

Het moment om een blog te beginnen over Argentinië en, bij uitbreiding, Zuid-Amerika is echter wel goed gekozen, nauwelijks een paar dagen na de presidents- en parlementsverkiezingen. De verkiezingen gaven me weer zin om te schrijven. Als er een journalist in mij had gezeten, dan was ie zeker tevoorschijn gekomen. In plaats daarvan verscheen een soort Kuifje: iemand die af en toe in de illusie verkeert van een reporter te zijn, maar nooit verder komt dan een paar haastig gekribbelde woorden in een notitieboekje.

Zondag – de dag van de verkiezingen (voor meer informatie: lees mijn artikels) – had ik een verjaardagsfeestje, zo’n typisch Argentijnse barbecue die je alleen kan overleven als je na afloop een Buscopan neemt. Eén voor één komen de gasten toe na gestemd te hebben en bij aankomst is de eerste vraag natuurlijk: voor wie heb je gestemd? Na een uurtje hebben we zo onze eigen exit poll. Van de zeven aanwezige stemgerechtigden stemden er zes voor Lilita en één voor Vilma Ripoll. De eerstgenoemde is de belangrijkste oppositiekandidate, de andere is een verpleegster die kandideert voor een trotskistische partij waarvan de naam me even ontgaat. Ik verkeerde dus in links gezelschap, wat me overigens wel vaker overkomt.

Maar wacht eens? Olga heeft zowat haar hele leven op Menem gestemd en veel rechtser dan dat is bijna onmogelijk. Olga is een peroniste in hart en nieren, maar stemde deze keer op zowat de meest antiperonistische kandidate uit het deelnemersveld. Nochtans was er geen gebrek aan peronistische kandidaten. First Lady Cristina, oude rot Rodriguez Saa, economist Lavagna,… Alle drie noemen ze zich peronist. Maar als het woord ‘Cristina’ valt, dan barst de polemiek los. Neen, hier in dit huis in Villa Adelina, een buitenwijk van Buenos Aires, is Cristina niet populair. De woordenschat is van dien aard dat iemand er ons even moet op wijzen dat er kinderen aanwezig zijn die nog te jong worden geacht om dat soort woorden te moeten aanhoren. Olga heeft het absoluut niet voor Lilita, maar de afkeer van Cristina dreef haar naar de enige kandidate die de Primera Dama iets in de weg naar haar triomf kan leggen. Niet meer dan een kiezel, zo zeggen alle peilingen. Maar toch, het anti-Cristina gevoel is groot en levert Lilita uiteindelijk haar beste uitslag ooit op.

Ik vertel mijn barbecuegenoten dat het me maar niet lukte iemand te vinden die zei te zullen stemmen voor een kandidate die in de peilingen nochtans 50 procent van de stemmen haalt. Ik verkeer in kringen van de stedelijke middenklasse, wordt mij uitgelegd. De Cristina-stemmers vind je in de sloppenwijken en in de dakappartementen van de ‘rich and famous’. Twee plekken die ik inderdaad weet te mijden. Iemand vertelt, een beetje gegeneerd, dat zijn nicht hem gisteren vertelde op Cristina te zullen stemmen. Omdat ze het financieel beter heeft dan 4 jaar geleden. Even volgt er een stilte en dan barst de discussie weer los: manipulatie van inflatieprijzen, corruptie bij ministers, drugsbendes die de hand boven het hoofd worden gehouden, de uitverkoop van Argentiniës vele natuurlijke rijkdommen, valse opiniepeilingen… Ik krijg een hele lijst van redenen om vooral niet op Cristina te stemmen. Ik zou ook niet op haar stemmen, zeg ik, waarna iedereen het erover eens is dat migranten stemrecht moeten krijgen en liefst nog die dag zelf.

Tijdens de urenlang aanslepende barbecue staat de televisie de hele tijd op de achtergrond aan. Eén van de vele kanalen die de klok rond nieuws uitzenden herhaalt de hele tijd beelden van stemmende presidentskandidaten. En dan, als de stembureaus sluiten, verschijnt in grote letters op het scherm: Ganó Cristina. De eerste exit-polls geven Cristina 46 procent. Game over. Mijn omgeving reageert onmiddellijk. Eerst volgt de ontkenning: vast weer zo’n gemanipuleerde peiling. Dan de ontgoocheling en het gefoeter op die eeuwige peronisten. En dan de aanvaarding dat Cristina de komende vier jaar het meermaals geopereerde gezicht van Argentinië wordt. Eén troost voor de gasten in het huis in Villa Adelina: in dat district haalde Lilita het met 38 procent van de stemmen tegenover ‘slechts’ 30 procent voor Cristina.

Of ik ondanks het gezeur over de politiek toch een fijne verjaardag heb gehad?, willen mijn feestgenoten weten. Even kom ik in de verleiding om te vertellen dat de politiek in Argentinië oneindig veel boeiender is dan in België, omdat het hier – in Argentinië, dus – tenminste over belangrijke zaken gaat. Maar voor je het weet moet je aan die mensen gaan uitleggen wat Brussel-Halle-Vilvoorde is en daarvoor heb ik net iets te veel gegeten en gedronken.